Geen zomeruur in Dhaka

Op de tarmac in Dhaka lagen de temperaturen vanmorgen om negen uur dubbel zo hoog als in Mol.  Een zomeruur kennen ze hier niet (dus nu tot eind oktober  4 in plaats van 5 uur verschil). De zon is toch verzekerd, al hangt er een grijze lucht. Waarschijnlijk heeft dat ook met stof te maken. Het is hier al enige maanden erg droog en dat merk je. Hier bij GK, waar ik terug logeer tot ik een eigen stekje gevonden heb, ligt het stof op alles wat er vier weken terug bij de 40ste verjaardag nog kraaknet uitzag. Ja, ik besef dat ge het hier niet proper kunt houden!

Mijn reis zelf is vlot verlopen, op een wachttijd van bijna vijf uur in Mumbai na. Maar dat gaf me de gelegenheid de ‘India Today’ te kopen en vooral te lezen. Enkele opvallende stukjes wil ik wel kwijt. Groot was mijn verwondering dat in het aprilnummer niet minder dan vier volle bladzijden gewijd zijn aan the Antwerp six. De invloed van de modeontwerpers uit de Scheldestad rijkt tot in India: ’De kleine stad Antwerpen schijnt in grote letters op de modelandkaart’. Ik maak me daar gewoonlijk niet druk over, maar deze keer een trotse glimlach niet onderdrukken. Niet dat de Indiers daar iets van gemerkt hebben!

Ander artikel dat ik zorgvuldig uit het magazine gescheurd heb, is de inbrengvan Salman Rushdie tijdens een India Today colloquium. ‘Vrijheid,” zo schrijftde nog steeds ondergedoken Iraanse auteur, “is geen theekransje, maar oorlog.Je behoudt maar die vrijheden, waarvoor je opkomt en vecht. Vrijheden die jenegeert, verlies je. ‘ En daarom doet Rushdie een warme oproep: ”Ik denk dat de mensen in slaap gevallen zijn voor alles wat rondom hen gebeurt, en ze moeten juist nu wakker worden!” Een stevige doordenker, toch.

De weg naar Gonoshasthaya Kendra – GK (de partnerorganisatie van Wereldsolidariteit waar ik deze dagen onderdak heb) ken ik al bijna van buiten. De baan naar de hoofdstad ligt zeker vijf meter hoger dan het omliggende land, doormidden gekliefd door de kronkelende Burigonga  rivier. Tijdens de regenmaanden dient het lager gelegen land als overstromingsgebied om zo de stad te beschermen. Maar wat mij en menig Bengaal erg ongerust en kwaad maakt,is de onverstoorde toename van zogenaamde landwinningen: schepen voeren zandaan om de grond naast de weg te verhogen zodat er kan gebouwd worden. Waarde-armelandbouwgrond wordt zo dure bouwgrond. Wie daar beter van wordt? Naast de zandbaronnen zijn dat een aantal reeds rijke families (en dikwijls zijn dat ook zandbaronnen.) En wie wordt daar slechter van? Zeker de inwoners van Dhaka,want als het overstromingsgebied te klein wordt, loopt Dhaka onder.  Niemand doet zijn mond open, want ook  vele politici hebben boter op het hoofd.

Morgen ga ik opverkenning om een woonst en bureau te vinden. Het verkeer zal wel wat rustiger zijn, want het is een nationale feestdag: dag van de bevrijding (van Pakistan in 1972, precies veertig jaar geleden). Zo gauw ik iets gevonden heb, zet ik het hier op mijn blog.