Ijtema, een van de grootste moslimpelgrimages ter wereld

Achteraf beschouwd was verloren lopen in deze massa misschien wel moeilijk. Snickda moet zowat de enige vrouw geweest zijn; ik de enige witte. Er zouden hier zo’n tienduizend buitenlanders uit minstens twintig landen zijn, maar die zijn in de massa niet te herkennen. Zowat elke man draagt zijn wit mutsje en heeft zich dik ingeduffeld. Het kwik zakt hier ’s nachts tot veertien graden. Slapen doe je in openlucht of onder een stuk plastiek. Het duurt een tijdje voor de middagzon je terug wat heeft opgewarmd.

Op de achtergrond verspreiden grote micro’s de boodschappen van geestelijke leiders. Gisteren had ik me er al aan gewend. Er was zelfs iemand die erin slaagde meer dan twee uur een sermoen te geven, slechts luttele keren onderbroken door een flinke kuch. Hij neemt nu een slok water, raadde ik dan. Vijfmaal per dag horen we de gebeden tot Allah. Ontsnappen is niet mogelijk: de luidsprekers worden kennelijk niet moe. Tongi is een grote openlucht moskee geworden.

Drie miljoen pelgrims

Ijtema, aan de boorden van de Turag rivier, is na de hadj de grootste moslimpelgrimage ter wereld. Gebed en bezinning staan centraal. Sinds enkele jaren wordt deze jaarlijkse bedevaart tweemaal georganiseerd; nu en volgende week. Telkens worden meer dan drie miljoen pelgrims verwacht en als ik rondkijk, is dat cijfer zeker niet onderschat. Ik logeer in het gezondheidscentrum van Gonoshasthaya Kendra (GK), aan de rand van de Tongi sloppenwijk, waar kledingarbeidsters wonen en werken in de omliggende fabrieken. Zij proberen deze dagen een graantje mee te pikken van de volkstoeloop door thee en chapatti’s te verkopen.

Gisteren hebben meer dan vierhonderd patiënten van de GK-diensten gebruik gemaakt. Het overgrote deel komt met dezelfde klachten, van voorbij gaande aard: rugpijn (van het lang rechtop staan), koorts, algemene zwakte, maag of hoofdpijn. Vier dokters en zes paramedici zijn de ganse dag in de weer. Tandarts en fysiotherapeut zijn tot na tien uur bezig. De apotheek is tot middernacht open. Aan de ingang van het centrum wordt je gewogen en je bloeddruk gemeten. Je betaalt 10 taka en je krijgt er meteen een medische fiche. Best drukke en vermoeiende dagen, want vandaag gingen de deuren om zes uur terug open.

Enkel voor mannen

Snickda loodst me langs de honderden kraampjes, speciaal voor deze dagen opgebouwd uit bamboe en golfplaat. Je moet goed uitkijken, want hier en daar zitten of liggen zwaar gehandicapte bedelaars ongeordend op de grond. Vriendelijke mannen met een lange stok proberen het mensenverkeer in twee richtingen gescheiden te houden. Meermaals wordt in aangesproken: of ik ook een moslimpelgrim ben.

Thee, groenten, snacks, kousen, matjes, sjaals, koekjes, een beenhouwer: alles dooreen in een aangename chaos. Ook slaapzakken en dekens uit Korea zijn te koop. En natuurlijk pan, een groot notenblad dat gekauwd wordt, gevuld met tabak, een kalkpapje en zoetjes. Je krijgt er een rode tong van en het maakt nogal bitter. Twee mannen, niet te onderscheiden van de hun omgeving, houden Snickda plots staande. Ze mag niet verder: enkel voor mannen, want hier betreed je het echte bedevaartterrein aan de Turag. Rechtsomkeer dus.

Enkel voor vrouwen

Stilaan verbreedt de tweerichting tot een enkele stroom. De tijd voor het gebed breekt aan. Iedereen zakt af naar de Turag. Het wordt plots veel rustiger aan de doktersconsultatie. Iedereen zoekt zich een halve vierkante meter, spreidt een krantenblad open en zet zich neer; allemaal in dezelfde richting, klaar voor het slotgebed. Het is bijna half een. Het gekende Allah galmt vijfmaal zangerig door de blauwe lucht. Telkens gevolgd door een lange stilte. Een eenzaam vogeltje tsjirpt tussendoor goedkeurend.

Ik begeef me naar het dak van het gebouw, want ik wil het overzicht bewaren. Bij het betreden van het dak, twee verdiepen hoger, houdt dokteres Sumi me vriendelijk staande. Enkel voor vrouwen, legt ze me uit. Een beetje onthutst maar met veel respect knip ik begrijpend. Rechtsomkeer dus.

Een klein half uurtje later, na een lange reeks smeekbeden, is het afgelopen. Een mogelijks nog dikker mensenlint trekt zich op gang, huiswaarts. Enkel de zwaarbewaakte wagens van Sheik Hasina, Eerste Minister, snijden de mensenzee even in twee. Meer dan een glimp krijg ik van haar niet te zien. Vele uren later, weliswaar sterk uitgedund, marcheren nog steeds grote groepen moslims voorbij, soms zingend en biddend. Sommigen met pak en zak hoog gestapeld op het hoofd. Een brede laag verwaaid krantenpapier blijft verweesd op straat achter.

Jef Van Hecken, Tongi