Pascal Lamy roemt Bangladesh

Alsof dat nog niet genoeg is, hebben steeds meer districten in de hoofdstad af te rekenen met gebrek aan water; gewoon: er is geen water meer. Toiletten kunnen niet meer doorgespoeld worden, mensen wassen zich met een natte doek, de afwas blijft staan. Voor wie het kan betalen is er flessenwater. Half deze week was de crisis heel acuut met serieuze alarmkreten vanuit maar liefst 9districten in de hoofdstad. Zelfs het beter gesitueerde Gulshan bleef nietgespaard. Verouderde installaties en lekkende leidingen zijn mede oorzaak van dit pijnlijk tekort.

Deze watersnood komt boven de vele elektriciteitspannes: acht uur per dag is geen aardigheid. Alternerend is er stroom en geen stroom. Je kunt er je klok bijna op gelijkstellen, want om 23 na het onpare uur gaat het licht uit. Bij meer dan 35 graden temperatuur kan ik je verzekeren dat je spoedig de druppels van je rug voelt lopen. Ik heb gelukkig een oplossing gevonden: IPS – independant power supply; een moeilijke naam voor een batterij die op het elektriciteitsnet in je woning wordt aangesloten.

Het was drie dagen zoeken, want in dit seizoen zitten alle shops haast zonder. De vraag kan niet bijgehouden worden. Nu kan ik tenminste voor 280 Watt verbruiken als de stroom is uitgevallen. Een lamp en een windmolen tegen het plafond houden me dan overeind. De laptop kan wel langer dan een uur zonder stroom. Sinds twee dagen hebben we af en toe hevig onweer en regen. De temperatuur is gezakt met tien tot vijftien graden. Dat mocht wel want we haalden bijna 40 graden; en weten dat de zomer pas over twee maand begint!

Pascal Lamy

En dan valt mijn oog op het bezoek aan Dhaka van Pascal Lamy, de grote baas van de Wereldhandelsorganisatie. Hij komt ongegeneerd vertellen dat Bangladesh model staat in het overwinnen van de armoede. Stomverbaasd ben ik. We behoren duidelijk niet tot dezelfde wereld. De kledingsector en de farmaceutische industrie worden als de belangrijkste groeisectoren aangegeven. Weer ontglipt me een stille vloek. Slaat Amin van de belangrijkste kledingvakbond NGWF (National Garment Workers Federation), en tevens heel actief in de SchoneKlerencampagne, de bal dan compleet mis als hij bijna wekelijks actie moet voeren voor het respecteren en verbeteren van de arbeidsvoorwaarden in deze sector? En bestaan de bedelaars die op de drukke kruispunten soms in rijen staan aan te schuiven dan niet echt? In toenemende mate moeten zelfs de oude mensen de straat op om van de goodwill van anderen te (over)leven. Nooit eerdergezien, wordt me verteld.

Neen, Pascal Lamy en ik zullen nooit goede vrienden worden. (Maar dat hoeft ook niet…)