Blauw en roze

“Je bent helemaal in het blauw gekleed,” zegt ze. Ik bekijk mezelf enigszins verbaasd. “Je hebt gelijk,” zeg ik, “mijn trui is blauw, mijn jeans is blauw, en kijk, hieronder heb ik nog een blauwe trui.” Ze bekijkt elk kledingstuk dat ik aan heb nauwkeurig en wijst dan naar mijn schoenen. “Je hebt ook wat blauw aan je schoenen.” Ik lach. “En jij bent roze,” zeg ik. Ze lacht ook. “Mijn haarrekkertje is roze, mijn rugzak, mijn jas en mijn trui.” Ze duwt haar trui omhoog waarna een t-shirt tevoorschijn komt en ze wijst naar de tekening met roze glitters. “En je hebt ook roze aan je schoenen,” zeg ik.

“Waar woon je?” vraagt ze dan, om van onderwerp te veranderen. Ik leg uit dat ik in een ander land woon, een ander continent en dat je een vliegtuig moet nemen om er te geraken. Ze kijkt me niet begrijpend aan en legt dan uit waar ze woont, haar ouders, haar grootouders… “Ik pak de bus,” zegt ze dan, “en mijn opa heeft ook twee moto’s.”

“En morgen gaan we waarschijnlijk naar oma en opa. Naar een park, om te spelen.” – “Moet je morgen dan niet naar school?” vraag ik. “Nee,” zegt ze en kijkt me aan alsof ik een beetje dom ben. “Vandaag is het vrijdag, dus morgen is het zaterdag en moeten we niet naar school.” Ze glijdt van de zetel af en verdwijnt met een sliert schoolkinderen van de bus.

Vandaag is het vrijdag, herhaal ik tegen mezelf. Morgen is het zaterdag. Als je reist, vergeet je wel eens welke dag het is…