Kerkhofkinderen van Peru

Kerkhofkinderen zijn kinderen die zo goed als ‘leven’ op het kerkhof.

Ze groeien op in extreme armoede, wat meestal van generatie op generatie wordt doorgegeven.

Op deze plaats dwalen ze rond, spelen ze op de graven en werken ze dag in dag uit om te overleven.

Ze verkopen bloemen of water, wassen auto’s, sleuren zware ladders, poetsen en onderhouden de graftombes van de doden.

Deze kinderen beginnen te werken vanaf hun zes of zeven jaar. Sommigen doen dit tien uur per dag en wat verdienen ze? 15 SOL, ongeveer 4,41 euro is.

Dromen worden vervangen door trauma’s en trauma’s worden vervangen door hoop. De krachten die ze hebben om door te zetten, is bewonderenswaardig.

Armoede

Ik zie ze dromen over een beter leven terwijl ze op straat liggen te bakken in de warme zon. 

Ik heb moeite met de armoede die hier binnen en buiten het kerkhof van Chincha heerst.

Ik zie mensen zoeken naar eten tussen het afval. Ik zie diezelfde mensen plastic verzamelen van ‘s ochtends tot ‘s avonds. Voor 1 kg verdienen ze 1 SOL (0,29 eurocent).

Ik zie de mensen strijden om te overleven. Ik zie verdriet in hun ogen en voel de pijn in hun harten. Ik zie ze dromen over een beter leven terwijl ze op straat liggen te bakken in de warme zon. 

Armoede is de reden waarom de kinderen werken. Sommigen kiezen er bewust voor om te werken, enkelen worden verplicht door hun ouders en anderen hebben geen keus.

In sommige situaties is werken de enige manier om eten op tafel te voorzien voor zichzelf of het gezin.

Het project Yachay, waarin ik werk als vrijwilliger via de vzw Hijos Del Sol, heeft als doel kinderen die arbeid verrichten te oriënteren naar de schoolbanken. Zo wil men kinderarbeid tegengaan, de ontwikkeling van het kind op integraal gebied garanderen en hun betere toekomstperspectieven bieden.

Onderwijs en het hebben van een diploma wordt gezien als de sleutel om uit armoede te ontsnappen.

Familiale situatie

Verslaafde familieleden gebruiken in het bijzijn van de kinderen.

Rozengeur en manenschijn, jammer genoeg zal dat niet vaak in de familie aanwezig zijn. Vele van deze kinderen groeien op in een problematische thuissituatie.

Door extreme armoede krijgt het gezin te kampen met diverse problemen. Op zéér jonge leeftijd (zes) wordt al enigszins zelfstandigheid verwacht en wordt de onvoorwaardelijke liefde naar het kind veel te weinig geuit.

De ouders stimuleren hun kinderen te weinig en geven niet vaak het goede voorbeeld.

Alcoholverslaving van de ouders, dat gepaard gaat met fysieke mishandeling naar de partner en/of het kind toe, komt veel voor binnen het gezin van een kerkhofkind.

Ook andere soorten drugs zoals cocaïne en het roken van marihuana is niet onbekend voor hen.

Verslaafde familieleden gebruiken in het bijzijn van de kinderen. Kan je je voorstellen wat een invloed dit allemaal heeft op de ontwikkeling van het kind? Vele van de zeventig jongeren die ik begeleid tonen agressief gedrag naar hun leeftijdsgenoten. Een maand geleden betrapte ik zelfs een kereltje van acht jaar dat stiekem een joint rookte.

Sommige kinderen wonen bij andere familieleden zoals tantes, grootouders. Reden hiervoor? Vaak zit één van de ouders of beiden in de gevangenis wegens het plegen van diefstal, het gebruiken van drugs…

Er zijn ook heel wat alleenstaande ouders. Voor hen is het extra hard om te overleven. Al deze zaken zorgen voor een blijvend litteken. 

Onze kinderen

Wanneer worden onze behoeftes vervult en zijn we tevreden?

De kerkhofkinderen staan veel verder en zijn mentaal sterker en zelfstandiger dan de kinderen uit België. Natuurlijk heeft dit te maken met de bagage die ze dragen, de levenservaring en het gevecht die ze moeten leveren om te overleven.

Wat een wereld van verschil waar ik ben terechtgekomen. De ongelijkheid in rijkdom is schrijnend.

In België hebben we al zoveel, maar we willen steeds meer terwijl er jongeren zijn die hard moeten werken en honger lijden.

Wanneer worden onze behoeftes vervult en zijn we tevreden? Al oordelend tegenover anderen leven velen als gierige egoïsten in onze samenleving. België heeft meer rijkdom in kapitaal en sociale zekerheid, maar Peru heeft meer kennis en rijkdom in menselijkheid, tederheid en solidariteit.

Rijkdom

Ik zie en voel een rijkdom in hun leven, in hun ziel. De rijkdom van elkaar te helpen. De rijkdom om te delen en de ongelooflijke kracht om door te zetten. Ze hebben niet veel, maar ze hebben elkaar.

Het klinkt gek, maar het is een ware contradictie met hetgeen ik hierboven schrijf: ze zijn gelukkig. Om deze tegenstelling te begrijpen, moet je eerst inzien wat geluk voor hen betekent.

Ze zijn gelukkig omdat ze ademen, omdat hun hart klopt en het bloed door hun aderen stroomt. Ze zijn gelukkig omdat ze ‘s morgens ontwaken en aan een nieuwe dag kunnen beginnen.

Als op de ene dag de basisbehoeften bevredigd worden, zijn ze klaar om aan de volgende dag te beginnen.

Ik zie veel leed, dit maakt me triest. Tegelijkertijd ben ik ook gelukkig omdat zij me de grootste waarde van het leven laten zien: het minimalistische en het humane.  Bedankt Peru, Peace.