Een miljoen jaar

De feiten zijn nochtans duidelijk. Kosten voor een enkele opslagplaats in Duitsland liepen in de miljarden euro’s tot nu toe. Dozijnen voorbeelden van verwachte kosten en tijd om te bouwen gevolgd door resultaten die meestal het driedubbele toonden. Toch stond iemand van de nucleaire industrie op die ondanks de getoonde feiten een hele lofzang over nucleaire energie begon. De feiten zijn echter pijnlijk. “too little, too late, too expensive and too dangerous”. Zelfs een verviervoudiging van investeringen in de nucleaire industrie zou slechts 4% CO2 reducties realiseren tegen 2050. De wereld heeft minimum 80% reducties nodig tegen dan.
Het publiek wordt vandaag de dag een fabeltje voorgesteld: dat we moeten kiezen tussen het klimaat redden OF doorgaan met de uitfasering van nucleaire energie. Waar iedereen het 10 jaar geleden nog eens leek en landen als België en Duitsland de uitfasering in de wet schreven beginnen politici én kiezers daar stilaan op terug te komen. Bedrijven als Electrabel springen op het klimaatthema om de publieke opinie te bestoken met PR rond minder CO2. Wat ze er niet bij zeggen is dat ze liefst van al de megawinsten die ze nu uit reeds afgeschreven kerncentrales opstrijken nog wat langer willen houden.
Even voordien woonde ik een persconferentie van het IEA (International Energy Agency) bij waar net het tegenovergestelde gesteld werd: zonder massale investeringen in nucleaire energie kan de wereld de 2ºC doelstelling nooit halen. Hun recent uitgebrachte rapport over de verwachte stijging in energievraag toonde aan dat als we verder doen zoals we nu bezig zijn we naar 6ºC opwarming gaan in 2050. De VN spreekt van een apocalyps als we meer dan 2ºC opwarmen. De conclusie die men daar NIET uit maakt is dat de vraag naar energie moet dalen en dus niet verder doen zoals nu. Tussen 1990 en 2006 steeg de energievraag met 33%.