Dertig graden onder nul

Het aanbod is indrukwekkend: van kepies en blauw-wit-gestreepte marineshirts over kompassen en leren bottinnen tot mouwschildjes, sterren en strepen. Plots wordt het geroezemoes van de marktkramers overstemd door de Last Post, die over de baai galmt. De straat van mijn hotel, vorige week nog één wildernis vol putten en gaten, heeft intussen een nieuwe laag asfalt gekregen. Dag en nacht zijn bouwvakkers in Vladivostok in de weer om het blazoen van de stad op te poetsen.

De zon straalt boven de Gouden Hoornbaai, het is goed tien graden warmer dan in Blagoveschensk. ‘In de winter daalt de temperatuur hier tot vijftien graden onder nul’, zegt mijn tolk Elena. ‘Maar dat is nog niks. Het zijn de gure wind en de luchtvochtigheid die het hardst te verduren zijn ’s winters. In het dorp waar ik vandaan kom, zeshonderd kilometer verderop, zakt de temperatuur tot dertig graden onder nul, maar het voelt er minder koud aan.’

Aziatische sapjes

Yuri Tyunyagin (29) uit Moskou is een paar weken in Vladivostok op bezoek. ‘Wat me meteen opviel hier in het Verre Oosten, is dat ze nog altijd briefjes van tien roebel gebruiken. Die zie je bijna nergens meer, in Moskou zijn die allang vervangen door muntstukken. Wat je bij ons ook niet ziet, zijn automaten met allerhande Aziatische sapjes. De Aziatische invloeden zijn onmiskenbaar hier. Dat zie je ook in de auto’s. Vladivostok is een Toyota-wereld. Het stuur staat hier rechts.’

Tyunyagin is als ingenieur betrokken bij de bouw van een van de nieuwe bruggen in Vladivostok. ‘De pijlers zijn maar liefst 320 meter hoog, de brug is 1300 meter lang. Bij mijn weten wordt dit de grootste brug in de wereld.’ Tyunyagins bedrijf levert gps-apparatuur, nodig om op grote hoogte precieze afstanden te bepalen. ‘Als het hard waait, of als er seismische activiteit is, kunnen de pijlers bovenaan immers tachtig centimeter van hun stand afwijken.’

De brug moet klaar zijn tegen midden 2012, wanneer Vladivostok gaststad is van de APEC-top, een bijeenkomst van 21 landen aan de Stille Oceaan. Tyunyagin: ‘De Russische overheid wil aan de Koreanen en Japanners laten zien: wij hebben het geld om dit soort bruggen te bouwen. We zijn hier, en we laten deze stad niet achter.’

Geschenkjes voor het thuisfront

Samen met Yuri neem ik in de haven van Vladivostok de ferry naar het Roeski-eiland, waar de APEC-top zal plaatsvinden. Het eiland is ongeveer even groot als de stad Vladivostok zelf. Toch woont er amper volk, gezien het eiland lang gebruikt is als militaire basis. Nu is er een universiteitscampus in aanbouw, met plaats voor 40.000 studenten. De bouwvakkers zijn voornamelijk gastarbeiders, afkomstig uit Tadzjikistan en Oezbekistan.

Gastarbeider Emil uit Samarkant (Oezbekistan) staat in een hoekje van de ferry, doosjes met speelgoedauto’s in de hand. Geschenkjes voor het thuisfront? ‘Inderdaad. Morgen ga ik terug naar Oezbekistan, gewoon een paar dagen er tussenuit, terug naar mijn familie. Ik werk sinds een jaar op het Roeski-eiland, zes dagen op zeven, tien uur per dag.’ Toch hoor je Emil niet klagen. Hij verdient hier 30.000 roebel (750 euro) en wordt naar eigen zeggen goed behandeld door zijn bazen. ‘Ze betalen wat ze beloofd hebben. Ik ben naar hier gekomen omdat er in Oezbekistan niets te verdienen valt; de werkloosheid is er groot.’

De overzet met de verroeste ferry duurt een klein uur, een ticket kost amper een euro. We passeren langs de Stille Zeevloot van de Russische marine, het station van Vladivostok, de havendokken… Vooral het panorama van Vladivostok stad is indrukwekkend.

Halloween

Terwijl hier en daar in Vladivostok arbeiders aan hun nachtshift beginnen, schuiven twintigers en dertigers in heksen-, vampieren-, piraten- en andere outfits aan in een lange rij voor Club Arena, volgens mijn hotelreceptioniste de beste nachtclub van het moment. Halloween party! 1.000 roebel toegangsgeld (25 euro) voor een avondje met de swingendste DJ’s (én piraten) van het Verre Oosten…