Blijkt dat ik hier in Libanon veiliger ben dan in mijn eigen stad...

‘Libanoooooon?! Wat ga je daar nu doen? Is het daar wel veilig? Dat ligt toch naast Syrië? Ben je niet bang voor een aanslag? Je bent gek, blijf hier!’

Het was geen evidente taak om mijn vrienden en familie, laat staan mijn universiteit, te overtuigen om mij naar Libanon te laten vertrekken. Ik maakte mijn vrienden en familie duidelijk dat je uiteindelijk nergens meer veilig bent en dat er nu overal ter wereld aanslagen gepleegd worden, ook in het Westen. De aanslagen in Parijs waren daar het levende bewijs van. 

Blijkt dat ik hier veiliger ben aan de andere kant van de wereld dan in mijn eigen stad…

Twee maanden later kreeg ik te horen dat mijn eigen stad het toneel was geworden van een reeks bloedige terreuraanslagen. Wat? Brussel? De stad waar ik opgegroeid ben, waar ik mijn boodschappen doe, waar ik met mijn vrienden uitga, waar ik leef, datzelfde Brussel? 

Er gierde wat adrenaline door mijn lichaam. Wat, twee bomexplosies in Zaventem?! Ik maakte me meteen zorgen om mijn vrienden die daar werken. Wat, nog een andere bomaanslag in Maalbeek?! Nu begon ik nog meer te panikeren, want eender wie van mijn vrienden had zich op dat moment daar kunnen bevinden. Vrienden die naar school zouden gaan, onderweg waren naar hun werk of mensen die zich daar toevallig zouden bevinden.

‘Hoe kun je elkaar als medemens dit aandoen? Waarom? Gaan we vanaf nu in een terreurmaatschappij moeten leven?’ Duizend-en-een vragen kwamen in mij op. Hoe raar het ook mag klinken, maar ik had nu graag in Brussel willen zijn, dicht bij mijn vrienden en familie. Het was verschrikkelijk om zoiets op afstand te moeten volgen, op zo’n moment wil je alle mogelijke informatie delen met je naasten. Ik nam de telefoon en begon rond te bellen.

Het is tijd om een dikke vuist te maken tegen terrorisme, niet tegen de hele moslimgemeenschap.

‘Waar gaat de wereld nu naartoe?’ zei een vriendin tegen mij aan de telefoon. Machteloos en uit het veld geslagen, we wisten beiden niet meer wat we van de wereld moesten denken. 22 maart gaat als een zwarte dag de boeken in en terreur heeft als een donkere wolk België diep geraakt.

Gelukkig was iedereen van mijn omgeving ‘oké’, maar sommigen werden uit Zaventem geëvacueerd, anderen moesten rennen voor hun leven. Met grote ogen en ongeloof volgde ik achter mijn pc het nieuws nauwgezet op. Hoe meer ik erover las, hoe erger het werd. Toen ik die heftige beelden zag, kreeg ik kippenvel. Ik kan nog steeds niet geloven dat Brussel voor het eerst opgeschrikt werd door terroristische aanslagen.

Zo ironisch allemaal. Ik bevind mij nu in Libanon, een land dat jarenlang verscheurd werd door een bloedige burgeroorlog, een land dat zich maar een paar kilometers van Syrië bevindt, een land waar je dagelijks een risico loopt op bomaanslagen en toch blijkt dat ik hier veiliger ben dan in mijn eigen stad.

Gelukkig kreeg ik hier enorm veel steun en sympathieberichten van mijn vrienden. ‘Het spijt ons zeer!’ hoorde ik van alle kanten. Een paar vrienden hadden mij bloemen gekocht, anderen lazen gedichten voor me. Het was zo vreemd dat een Syrische vriend mij moest troosten. Hij was daar al aan gewend, hij moest uit Syrië vluchten. Wat voor mij iets totaal nieuw en onverwacht was, was voor hem zijn dagelijkse realiteit. ‘Wees niet droevig, je mag terreur geen kans geven. We moeten haat met liefde bestrijden.’ Hij had groot gelijk.

Bij dezen, een boodschap aan mijn landgenoten: Zoek elkaar op in tijden van verdriet. Haat en angst brengen alleen maar nieuwe narigheid. Het is tijd om een dikke vuist te maken tegen terrorisme, niet tegen de hele moslimgemeenschap. Deze tragische gebeurtenissen raken het hart van elke Belg middenin, of hij/zij nu blank, bruin, zwart, katholiek, moslim, joods, of atheïst is.

‘Zonder liefde kan de hemel niet bestaan’ hoor ik Bart Peeters nog zingen.

One love.