Een hondenleven

Zoals elke dag ziet ie er glad uit, goed verzorgd, klaar om de stad te veroveren die van op deze vijfde verdieping onweerstaanbaar voor hem open gespreid ligt. Zijn alertheid is sprekend. Hier hoort hij thuis en zijn wij de gasten, bij zijn gratie wel te verstaan. Als ik tegen hem praat, geniet ie zichtbaar van de aandacht. Hij bekijkt me dan ook met een blik die stelt dat die aandacht alleen maar verdiend kan zijn. God wat is ie interessant.     

Oaxaca. In de straat is ie altijd daar. In de goot welteverstaan. De energie om te bewegen lijkt ergens lang geleden te zijn achtergebleven. Nu is er alleen nog maar de zwaarte van het bijna onbeschutte middaguur en lastig gevallen worden door lotgenoten die er nog erger aan toe zijn. Al neigt het bij momenten ook ontegensprekelijk naar gelukzalige loomheid. Als ik voorbijkom kijkt ze me aan met ogen die niet meer zien. Ze is mager, maar dat beseft ze niet, hoogstens is er iets dat niet ophoudt met knagen vanbinnen. Als ik ’s avonds in bed kruip, is zij nog steeds daar. Dan stuurt ze een klaaglijk geluid de wereld in dat me een wee gevoel geeft.

Twee honden. Twee levens. Waar ze wonen heet het allebei Mexico.