Het oneindige verhaal
Met snelle letters, uit de losse hand achtergelaten, en dan weer gaan lopen. Buiten de stad ook een enkele keer ‘Michelletti Michelletti Micheletti’ gezien. Op een rotswand. Keurig rechthoek in rood en wit.
28 juni 2009. Het is een datum die de Hondurese geschiedenisboeken ingaat - nu ja, het valt nog te bezien wie die boeken zal schrijven. Die ochtend werd president Manuel Zelaya door militairen uit zijn huis gehaald en het land uitgevlogen. De jaren zeventig waren in één golpe weer in.
Een goeie zaak, vindt de man van het internetcafé waar wij de mensen van het frente tegen de staatsgreep bellen voor een afspraak. Hij en zijn vrouw gingen stemmen vorige zondag, om de democratie te verdedigen. Die was in gevaar onder Zelaya, zo vinden ze. ‘Dit is een goed voorbeeld voor die andere communistische landen. Venezuela op kop.’ ‘Usted es con Chavez?’ (‘Ben je voor Chavez?’), vraagt mevrouw me met priemende blik.
‘Armoede, dat is het probleem’, neemt haar echtgenoot weer over. ‘Communisme betekent armoede voor het leven, dat willen wij niet.’ Ze zijn van de middenklasse in de lagere klasse beland, dat is hen overkomen. Hij wijst naar buiten, naar een van hun twee auto’s die nu te koop staat.
Niet zozeer Chavez, Castro, Morales, maar Arbenz, Allende, Aristide is het lijstje waar de meeste mensen van de sociale bewegingen die we op onze reis ontmoeten Zelaya in plaatsen. ‘Wij stonden op met het nieuws’, vertelde Miguel in San Salvador. ‘Voor mij en mijn familie was het alsof de staatsgreep in El Salvador had plaatsgevonden. Dit voelt veel te dichtbij. Wij hebben de langste grens van heel Centraal-Amerika met Honduras, moet je weten.’
‘Ze hebben dit al eerder geprobeerd, in Venezuela en Bolivia. Maar daar was de civiele maatschappij te sterk en zijn ze er niet mee weggekomen. In Honduras is dat soort van grootschalige respons van het middenveld er niet. Ziehier het resultaat. Wij zijn bang, wat daar gebeurd is, kan hier ook gebeuren.’
Wat daar gebeurd is, kan hier ook gebeuren. Het is een zinnetje dat ik als mantra gehoord heb op onze reis. In Mexico. In Guatemala. In El Salvador. ‘Het lijkt een verhaal zonder eind’, mijmerde een Mexicaanse vriendin. ‘Keer op keer wordt de democratie van Latijns-Amerika kapotgemaakt van buitenaf. In naam van diezelfde democratie welteverstaan.’
Maak MO* mee mogelijk.
Word proMO* net als 2790 andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.
Meer verhalen
-
Nieuws
-
Nieuws
-
De Ontwikkelaars
-
Reportage
-
Nieuws
-
Nieuws