De allerbeste gastvrouw

Moeilijkste moment van de week:
Enthousiast interviewde ik, op vraag van een Vlaamse klas, het snuggerste jongetje van onze familie over zijn school, tot bleek dat hij dit jaar eigenlijk nog niet naar school is kunnen gaan, omdat zijn ouders het schoolgeld niet bij elkaar geschraapt krijgen.
Ergernis van de week:
De vechthaan (nationale sport in Haiti) van het neef van Alexandra, die elke nacht om 4u voor iedereen beslist dat het al tijd is om op te staan.
Mop van de week:
Een Haitiaanse die pas geëmigreerd is naar Amerika begint bij thuiskomst van haar werk onmiddellijk te strijken. Haar familieleden vragen verbaasd waar die haast vandaan komt. “Nog snel, voor ze de stroom afsluiten…” De realiteit is echter geen lachertje. Alexandra sprong ‘s nachts uit haar bed, zodra het licht eindelijk terug aanging, om verder te werken met haar naaimachien aan de beloofde kiro-uniformen.
Weetje van de week:
Wist je trouwens dat… Kiro Ayiti zelfs groepen heeft in Miami en Florida en dat die ook graag het leidingsblad Twonpèt ontvangen.
Uitdrukking van de week: “Aprè dans, tanbou lou.”
We sloten de week feestelijk af met het 37-jarig bestaan van de Kiro, waarvan mijn gastvrouw groepsleidster is. Er was een door het oudercomite kunstig gepresenteerd feestmaal voorzien voor de genodigden in self-service vorm. Dat bleek niet zo’n goed idee… De grootsten en sterksten stormden meteen op de tafel af en stapelden zoveel mogelijk op hun bord. Voor de kleine kinderen en de Broederlijke Delers, zoals ik ;-) , die braaf tot het einde hadden gewacht, restte nog slechts enkele rijstkorrels. Na de schranspartij gooiden de “boefers” hun plastieken bordje met hun restjes achteloos op de grond. Sorteren is hier nog geen nationale sport, dus besloot ik het goede voorbeeld te geven. Enkele kinderen begonnen driftig mee te helpen. Ze vroegen ook waarom ik dat deed. Als eentje ervan het onthouden heeft, ben ik al gelukkig.
Topmoment van de week:
Naar “huis” wandelend na het Kirofeest met een moe klein zwart “zusje” op mijn schouders, in de schemering laverend tussen brandend straatvuil, voorbijsnorrende taptaps, open rioolputten, een drukdoende mensenmassa en marktvrouwen met prachtig uitgestalde waren, vroeg één van hen zichtbaar gecharmeerd: “Is dat uw dochtertje?”