Het leven zoals het is... thuis

Na 5 weken vakantie in België voelde terug naar Haïti komen werkelijk als thuiskomen. Het deed veel deugd om familie en vrienden terug te zien, maar de goesting om een nieuw leven op te bouwen in een totaal andere samenleving is toch nog sterker! De avond voor hij op kamp ging, kwam Joe mij opzoeken bij de paters. Bij zijn vertrek, kusten we hevig in het donker aan de kloosterpoort. De zin om verder te gaan, bekroop ons. We temperden onze honger met het dromen van ons eigen huisje waar we eindelijk vrij zouden zijn om in ieder van de vertrekken (en op de binnenkoer ;-) te kunnen doen wat we willen.
Deze plannen zullen we nog even in de koelkast moeten steken. In het najaar werk ik drie maanden in België voor Broederlijk Delen, daarna is het de bedoeling om voor verschillende jaren in Haïti aan de slag te gaan. Een concreet vooruitzicht heb ik niet, maar het adagium: “waar een wil is, is een weg”, voert mij. Helemaal Haïtiaans is dat niet. Hier zou het eerder zijn: “si Dye vle”, als God het wil….
Als ‘t God belieft. Ook voor mijn oma was dit zowat hét leidmotief in haar leven. Geloof kan een houvast bieden in moeilijke tijden. Het kan mensen sterken en bijeenbrengen, maar het kan u ook het perfecte excuus leveren om uw verantwoordelijkheid af te schuiven of om uw lot niet in eigen handen te nemen.
Voor we vertrokken met de auto vanop bivak in Fort-Liberté stak onze delegatie een uitgebreid smeekgebed af voor een behouden vaart. Daarna stoof onze chauffeur als een gehaasde gek over de brokkenweg richting Port-au-Prince. Die lome stratier die ons pad kruiste, vertrok naar de hondenhemel. Wat als het een kind of een oudje was geweest? De blinde (nochtans volledig uitgerust met witte stok) die overstak, haalde het gelukkig nét wel dankzij de bereidwillige hulp van een medemens. Tientallen fietsers en voetgangers sprongen op het nippertje opzij. Tja, het was nu eenmaal de “Heilige Geest” die ons voerde…
Bij de avondevaluatie op het kamp van Kiwo van St-Gérard kwamen er verschillende conflictjes die er in de loop van de dag geweest waren terug naar boven. De groepsleider (mijne Joe) probeerde hieruit wat concrete leefregels voor de komende dagen te distilleren. De Kiwoproost trok hieruit echter een “belangrijkere” les: “We bidden véél te weinig, voor onszelf en voor elkaar”. Zijn voorstel om het samenleven op kamp gesmeerder te doen verlopen, was dan ook om bovenop de 9 gemeenschappelijke gebedsmomenten nog telkens een half uur persoonlijk gebed ‘s morgens en ‘s avonds in te voeren.
Gedenken jullie ons in jullie gebeden? Dan hoeft Joe misschien niet meer naar de ambassade voor een visum en hoef ik niet meer met mijn CV te leuren hier in Haïti. Dan komt het allemaal misschien zo wel uit de hemel vallen.