De huidige houding van de regering enerzijds en de sociale partners anderzijds is verklaarbaar binnen de woelige recente geschiedenis van Venezuela. In de tachtiger jaren hadden het Internationaal Muntfonds en de Wereldbank het land onder voogdij geplaatst met structurele aanpassingsprogramma’s. De economie deed het veel slechter dan de rest van Zuid-Amerika, maar de ingrepen leidden tot een sociaal bloedbad in een land waar de kloof tussen de grote massa en de kleine toplaag heel groot was. In 1989 werden opstanden bloedig onderdrukt, ongeveer 3000 mensen kwamen om. Dit werd de militair Hugo Chávez te veel.
In 1992 pleegt hij een staatsgreep maar die mislukt. De regering laat hem toe een tv-toespraak te houden om zijn mensen te vragen zich terug te trekken. Dat doet hij maar hij legt meteen ook het waarom uit van zijn poging tot staatsgreep. Dit is genoeg om hem heel populair te maken.
Hij besluit zijn doel politiek te bereiken. Hij sticht een politieke partij die de vijfde republiek wil oprichten. Zijn grote voorbeeld is Simón Bolívar die het noordelijk deel van Latijns-Amerika in het eerste kwart van de negentiende eeuw van Spanje losrukte. Chávez lukt, in 1998 wint hij de verkiezingen. Tijdens zijn eerste regering voert hij een gematigde koers en werkt zelfs samen met het IMF. Inmiddels wordt gebouwd aan een model van participatieve democratie, van zelfbeheer en coöperatieven. Ziekenhuizen worden hersteld, medische zorgen verbeterd.
Tijdens zijn tweede regering wordt hij radicaler. De nutsbedrijven met onder meer de petroleumsector worden genationaliseerd. In 2002 pleegt de rijke klasse onder leiding van de werkgeversorganisatie Fedecamaras en de vakbond CTV een staatsgreep met steun van Washington. Maar het succes is van korte duur. Chávez komt door de steun van de meerderheid van het volk opnieuw aan de macht.
De democratie van het volk wordt gestructureerd in Bolivariaanse cirkels die de opdracht hebben onderwijs, sociaal werk en plaatselijke economie uit te bouwen. Vrije werkgevers- en werknemersorganisaties passen niet of nauwelijks in dit model, de macht is aan het volk en de politieke leiders.
Word proMO* net als 2798 andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.
Luc Cortebeeck is werknemersvoorzitter en vice-voorzitter van de Internationale Arbeidsorganisatie (IAO/ILO), voorzitter van Wereldsolidariteit en adjunct-voorzitter van het Internationaal Vakverbo
2798
11.11.11 
Search for Common Ground 
Broederlijk Delen 
Rikolto 
Zebrastraat 
Fairtrade Belgium
Memisa 
Plan 
WSM 
Oxfam België 
Handicap International 
Artsen Zonder Vakantie 
FOS
Unicef 
Dokters van de wereld 
Caritas Vlaanderen
© Wereldmediahuis vzw — 2024.
De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.