'We willen geen roofdieren meer'

De Zuid-Afrikaanse contactpersoon regelt in Kinshasa de formaliteiten met de Congolese politici en bij het toekennen van concessies rolt er ook smeergeld. In far weststijl zette de Zuid-Afrikaanse piloot, Mark, zijn ronkende helikopter neer midden in de tropische tuin van het voormalig karmelietennoviciaat. In Luebo grabbelde hij vier zakken kimberlite (diamanterts) bijeen om het hier te laten onderzoeken op z’n exploitatiewaarde, prospectie in dienst van het bedrijf ‘Diamonds Mines Australië’.
In het nabij gelegen Demba, werden vier lagen kimberlite ontdekt. Het leegroven van de  bodemrijkdommen, zonder dat de Congolese bevolking er beter van wordt, behalve een kliek Congolese politici en opportunisten die rond deze bedrijven klitten, blijkt verder te floreren zoals weleer. Wijlen Laurent Kabila, wou de bodemrijkdommen niet zomaar verpatsen en verzette zich tegen deze roofpraktijken. Hij nam het op voor de belangen van de Congolese bevolking en stelde voorwaarden aan buitenlandse investeerders, opdat een deel van de winst in Congo zou blijven.
In 1998 verklaarde zijn minister van Buitenlandse Zaken, Bizima Kahara: “Serieuze investeerders zijn welkom in Congo, maar we willen geen roofdieren meer”. De eigengereide Laurent Kabila, die niet altijd diplomatisch optrad, streek zo tegen de haren in van buitenlandse zakenlui en politici. Hij moest het bekopen met een fataal nekschot door zijn lijfwacht Rachidi Kaseraka, op 17 januari 2001, net 40 jaar na de moord op de al even nationalistische Lumumba.
Dat de moord niet te herleiden valt tot een geïsoleerde actie van de ontevreden kadogo, Rachidi, maar gebeurde met voorbedachte rade, blijkt onder meer uit het feit dat publicist Ludo De Witte één dag voor de moord werd opgebeld door een Vlaamse journalist die hem droogjes meedeelde:” Morgen gaat Kabila vermoord worden”.
Een Congolese journalist in Brussel, Jean Boolé, kreeg één week voor de moord te horen van  een louche Congolese ‘zakenman’: “Avant le 17, ce sera fini avec lui (Kabila)”. De journaliste van Le Soir, Colette Brackman, beet zich destijds vast in het onderzoek en traceerde sporen tot in Frankrijk en in België. Benoît Chatel, ex-consul van Congo in Nice, verklaarde getuige te zijn geweest van bijeenkomsten waarbij Mobutisten de aanslag op Laurent Kabila beraamden. Eén van die vergaderingen zou hebben plaats gehad in het Brusselse Château Sainte-Anne.
Dit kasteel ligt op het domein van Hertoginnedal en zou de thuisbasis zijn van de Europese industriële lobbygroep ‘Maison Européenne de Val Duchesse’, waarvan koning Albert 20 jaar de erevoorzitter was. Eigenaardig genoeg stopte hierbij het onderzoek van Brackman en blijft het motief van de moordaanslag verder in nevelen gehuld.