Melinda - een Servische Dulle Griet - is mijn favoriet!

Melinda is mijn favoriet. Keihard en volwassen naar buiten toe. Zacht en smeuïg aan de binnenkant.

  • © Peter Veyt Het muziek spelen (luisteren) ontkiemt... © Peter Veyt

Mollig meisje. Gitzwart haar. Ogen waar nog dieper zwart brandt. Ze zegt niets. Ze roept constant. Slaat op alles en iedereen. Een nogal slonzig uitzicht, onverzorgd.

Ze zou zo handig zijn anderstaligen (inclusief Nederlanders) uit te leggen wat ‘Dulle Griet’ nu eigenlijk betekent.

De dulle griet, maar dan een jaar of twaalf (ze zegt zelf 16, ziet er 14 uit dus ik gok 12 - niemand houdt hier echt de tel bij).

‘Ze zou zo handig zijn anderstaligen uit te leggen wat ‘Dulle Griet’ betekent.’

Melinda is mijn favoriet. Keihard en volwassen naar buiten toe. Zacht en smeuïg (als de gesmolten rest van een Calipo) aan de binnenkant.

Niet dat ze die laat zien. De poorten naar het kind dat nog steeds in haar leeft gaan slechts kortstondig en met een kiertje open. Vanaf de eerste workshop zie ik herkenbare trekken in haar bombastische gedrag. 

Mijn vriendinnetje

NE! Mozje? NE! Melinda heeft op het einde van de workshop de ukelele beet en wil niet meer loslaten. De andere kinderen geven het op en ik wil helemaal geen gevecht met haar beginnen dus ik glimlach lief telkens ze mij aankijkt. Ze antwoordt met steeds bozere blikken en ik voel het spelletje dat ze speelt. Ze is niet boos en tracht mijn aandacht te bewaren door stilletjes kwaad te zijn. Voor het eerst is ze ‘rustig’: ze slaat niemand en roept geen woord meer.

Ze blijft zeggen hoezeer ze me haat en dus vraag ik Stefan me te helpen. ‘Jij bent mijn beste vriendinnetje!’ zeg ik in het Servisch met een grappig accent. De andere kinderen lachen, zowel met het accent als met de uitspraak. Melinda’s ogen spuwen vuur. Niemand praat zo tegen haar! Wie denk ik wel dat ik ben. Ze vervalt weer in tieren en armen zwieren. 

Workshop in the settlement

Tijdens de volgende workshop zie ik mijn favoriet terug bij haar thuis, verscholen in de settlement. Nukkig en ongelukkig toont ze ons een deel van haar leven. Aan het huis staan een Mercedes Jeep en een Golf Camionette. Hun huis ziet er zowaar van ver als een huis uit en ik zie langs de zijgevel zelfs een airco hangen. Melinda is duidelijk van ‘goeden’ huize. Langs buiten. Van binnen merk ik hoe de vader en de grote broer uithalen en haar vuur proberen te doven met zoevende armen en scherpe woorden. Terwijl de moeder half comateus toekijkt neemt Melinda de vlucht in ons midden.

Onder de boom

In een verslindende hitte spelen we met water en muziek. Melinda geniet van de aandacht die ze duidelijk mist en geeft nu zelfs aandacht terug. Ze laat meer blijken. Haar positie binnen de groep kinderen is duidelijk. Zij komt uit de beste familie en dus beslist zij wie er speelt, wat we spelen en hoe we spelen. Vandaar de strubbelingen bij de eerste kennismaking. Ze aanvaardt niet zomaar een buitenstaander die spelletjes voorstelt, mensen op gelijke hoogte stelt en naar iedereen luistert. Maar als dat ook haar de mogelijkheid geeft echt te spelen laat ze de teugels ietwat los.

De ukelele

En omdat ik merk dat mijn favoriet haar teugels loslaat doe ik hetzelfde. Ik vergeet waar ik ben (van de Wereld) en geniet van het spel met de kinderen (en volwassenen, want iedereen die passeert speelt even mee - een genot om te zien). Maar al snel blijkt die afwezigheid zich te wreken: één van de kids speelt met mijn ukelele en voor we het weten is de ‘gitara mala’ (kleine gitaar in het Servisch) ervandoor met een volwassene. Met de voetjes op de grond… Of beter: met de voetjes in het drijfzand.

De zoektocht naar de ukelele is een ware ontdekkingstocht. Mijn collega’s voelen zich schuldig, ik probeer hen duidelijk te maken dat het slechts om een object gaat dat vervangbaar is. Wat niet wegneemt dat ik hem graag terugzie. Dus wij op stap, met een troepje kinderen dat constant roept en tiert ‘Policija’ en met ons thuis na thuis afgaat met de vraag waar de ukelele nu is. Onze zoektocht blijkt een doodlopend steegje. We bereiken de vrouw van de vermoedelijke dader die ons vertelt hoe hij de ukelele teruggaf aan de kids… Want volwassenen winnen hier steevast van kinderen - de kinderen zullen wel liegen. 

De verborgen hiërarchie

‘Niets van dat verhaal van één grote familie. Een gemeenschap, dat wel. Maar net zoals de onze.’

En dan denk ik terug aan wat Iwan me laatst zei. De verborgen hiërarchie werd me tijdens deze workshop soms pijnlijk duidelijk. Niets van dat verhaal van één grote familie. Wel een mengelmoes van vetes, ruzies, discussies. Een gemeenschap, dat wel. Maar net zoals de onze.

De vermoedelijke dader wordt tijdens onze zoektocht steevast een junkie genoemd. Ik vraag me steeds af of dit een verwijt of een excuus betreft.

Alsof hij daardoor een vrijgeleide heeft te doen en laten wat hij wil… Alsof dat betekent dat hij aan de rand moet leven en geen hulp nodig heeft, noch gebruiken kan. Een gemakkelijkheidsoplossing, zowel voor hem als voor zijn omgeving.

Een plaats om (heel even) jezelf te zijn

Ach ja, al is het een spijtige zaak en de eerste keer dat ik een instrument verlies tijdens een workshop, ik onthou vooral het lachen en het plezier dat ik zag wanneer de kids en de passanten zich voor een keer volledig op hetzelfde concentreerden (lees: een spel speelden) en iedereen, zonder roepen en tieren, de tijd en plaats lieten zichzelf te zijn!

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Over de auteur

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.