Thomas Sankara, pour toujours vivant

Terwijl België de adem inhoudt in afwachting van de verkiezingsuitslag en de aardverschuiving die dat al dan niet teweeg brengt, maakt Burkina Faso zich op voor de herdenking van de moord op Thomas Sankara. Vijfentwintig jaar geleden, op 15 oktober 1987, werd de nog jonge president uitgeschakeld en kwam er eind aan zijn Afrikaanse revolutie. Meer dan waarschijnlijk was zijn ‘kameraad’ en huidig president Blaise Compaoré de opdrachtgever voor de moord en werd die daarbij gesteund door onder meer de Franse regering. De gelijkenis met de levensverhalen van Patrice Lumumba (Congo) en Louis Rwagasore (Burundi) zijn treffend. Afrikaanse helden krijgen zelden de kans om een veldslag te winnen.

Droit Libre TV

Vorig jaar verscheen in MO* een prima artikel over ‘de vergeten revolutie’ van Thomas Sankara. Ik zou daar vandaag een filmpje van Droit Libre TV aan willen toevoegen. Sinds een jaar publiceert die webtelevisie in 4 West-Afrikaanse landen (Burkina Faso, Senegal, Côte d’Ivoire en Mali) korte, boeiende en zeer toegankelijke filmpjes over mensenrechten in de brede zin van dat woord. Naar aanleiding van de trieste verjaardag van de moord op Sankara lanceerde Droit Libre TV ‘Les nouveaux Sankara’. Het filmpje toont drie jonge mensen die elk op hun manier aan de slag gaan met de erfenis van de man die niet alleen voor de Burkinabé maar ook voor vele andere Afrikanen een bijzondere grand frère was: http://droitlibre.tv/tv/home/tv/film156

Met stip op één

Mensen vragen me vaak waarom ik precies voor Burkina Faso heb gekozen. Onder de meer dan 50 landen die dit continent rijk is, zijn er zeker met een milder klimaat, een uitbundiger natuur, een groter ‘comfort’ of een traditie die meer tot de verbeelding spreekt. En toch staat Burkina Faso nog altijd met stip op één op het lijstje van de 18 landen die ik ondertussen heb bezocht in Afrika. Toen ik tijdens de winter van 2009 een maand lang in mijn eentje door Burkina Faso fietste, heb ik me op geen enkel moment op mijn ongemak gevoeld, ik ben overal met evenveel warmte en oprechtheid onthaald, ik heb tientallen trotse, rustige en verstandige mensen ontmoet en een aantal van hen werden intussen vrienden voor het leven.

Een bezoek aan Europa of de VS, daar dromen velen wel van maar ik heb mensen hier nog maar zelden horen opperen dat ze het liefst zouden emigreren. Nochtans is Burkina Faso één van de armste landen van de wereld. Op het vlak van infrastructuur en gezondheidszorg is er ontzettend veel ruimte voor verbetering. Analfabetisme tiert welig, veel te weinig kinderen kunnen naar school en de levensverwachting is nauwelijks boven de 50 jaar gestegen. Ondanks dat alles kan het land relatief goed in zijn voedsel voorzien. Uitgebreid of gevarieerd is dat voedsel niet altijd maar het is er wel. Ondanks dat alles zijn de meeste Burkinabé vastbesloten om te bouwen aan de ontwikkeling van hun eigen levens en die van hun land. Iedereen is hier een beetje ondernemer. Dat schept een inspirerende sfeer van (voornamelijk) gezonde competitie, van visie en vooruitzicht. Dat is, denk ik, waarom ik van dit land en zijn mensen ben beginnen houden. Dat is waarom ik hier mee wil helpen bouwen.

Consommons Burkinabé

De noodgedwongen stille maar nooit afwezige geest van Thomas Sankara heeft daar wellicht een en ander mee te maken. Onlangs zag ik bij een vriend op televisie de clip van een nummer met de titel ‘Consommons Burkinabé’.  Het zangtalent van de artiesten was op zijn zachtst gezegd erbarmelijk maar verder intrigeerde het nummer me wel. Vijfentwintig jaar na zijn dood leeft de visie van Sankara zeker en vast. Lang voor West-Europeanen voedselteams organiseerden voor lokale en seizoensgebonden producten riep hij met de slogan ‘Consommons Burkinabé’ zijn volk op om voedsel uit eigen land te kopen: omdat het de binnenlandse economie ondersteunt, omdat het goedkoper is, omdat het heerlijk is om de vruchten te plukken van je eigen harde werk.

Ook ik zweer hier bij mangosap van Dafani, bier van Brakina, yoghurt uit Koubri en rijst uit Bagré. Ik wou verder dat ik op 14 oktober 1984 oud en geïnformeerd genoeg was geweest om kippenvel te krijgen bij de woorden waarmee Thomas Sankara toen zijn toespraak tot de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties opende: ‘Je viens en ces lieux vous apporter le salut fraternel d’un pays de 274000 km², où sept millions d’enfants, de femmes et d’hommes, refusent désormais de mourir d’ignorance, de faim, de soif, tout en n’arrivant pas à vivre véritablement depuis un quart de siècle d’existence comme Etat souverain, siégeant à l’ONU.’

Laat die nieuwe Sankara’s maar komen!

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Over de auteur

  • Sociaal ondernemer in Burkina Faso

    Mien De Graeve verhuisde in september 2012 naar Burkina Faso. Ze werkte er een jaar lang als vrijwilliger voor het online microfinancieringsplatform Zidisha.

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.