‘Mijn droom is dat Afghanistan ooit in vrede kan leven’

De oude steenbakkerij dient al enkele maanden als stopplaats voor de vluchtelingen die naar de grens in het noorden trekken. Velen onder hen hebben schurft of vlooien, of lijden aan huidaandoeningen, maag- en darm- of spierproblemen, aandoeningen die vaak voorkomen door de beproevende levensomstandigheden die ze tijdens hun reis vanaf de Griekse eilanden moeten ondergaan.

Overal zijn er duidelijke indicaties dat deze mensen in nood zijn: kleren verspreid over de grond te midden van smeulende assen, achtergelaten knuffeldieren, gebruikte plastic messen en andere dingen die mensen achtergelaten hebben. Opengevouwen kartonnen dozen dienen als bed. Er staan ook enkele tenten. Sommige zijn verlaten, maar in andere verblijven nog steeds gezinnen.

Deze ochtend schijnt de zon aan een wolkenloze hemel. Het is nog vroeg, maar het kwik loopt al op tot bijna 30 graden. De mensen verdringen zich aan de ingang van de fabriek, waar zich de enige twee waterkranen bevinden.

In de wachtrij aan de vrachtwagen die de mobiele kliniek huisvest, staat de 13-jarige Haseeb uit Kunduz (Afghanistan). Hij heeft vroeger nierproblemen gehad en heeft nu buikpijn. Samen met een Afghaanse vriend wacht hij geduldig tot de verpleegkundige achter het groene zeil hem wenkt. De dokter van AZG en een tolk verwachten hem.

Uitgedroogd en uitgeput

Het is de eerste keer dat Haseeb een dokter ziet sinds hij samen met zijn moeder Afghanistan verliet.

Haseeb heeft Afghanistan twee maanden geleden verlaten, samen met zijn moeder Zubida. Ze zijn door Pakistan, Iran en Turkije getrokken, waarna ze de boot namen naar Griekenland en via Macedonië in Servië terechtkwamen. Nu wachten ze om de grens met Hongarije over te steken. Het is de eerste keer dat Haseeb een dokter ziet sinds hij samen met zijn moeder Afghanistan verliet. Hij is uitgedroogd en uitgeput door de lange reis. Tanya, de verpleegster van AZG, geeft hem tabletten om de buikpijn te verlichten en raadt hem aan veel water te drinken.

Uitdroging en vermoeidheid zijn dagelijkse kost bij de patiënten van de mobiele klinieken van AZG in Servië. Velen lopen tijdens hun stresserende en beproevende reis ook infecties, breuken, blaren of verzwikkingen op.

Voetbal en school

Haseeb is één van de 15 patiënten die het team van AZG deze ochtend heeft gezien. Hij ging naar school in Kunduz, tot dat niet meer lukte door het geweld en de school zelf gebombardeerd werd. Haseebs moeder is dokter. Zijn vader was politie-inspecteur en werd vier jaar geleden gedood tijdens een zelfmoordaanslag. Door de toename van het geweld en de onveilige situatie beslisten hij en zijn moeder om Kunduz te verlaten. Zijn broer is daar gebleven. Haseeb vertrouwt ons toe dat hij niet alleen zijn leven in Kunduz, maar ook zijn familie en de school mist.

Na de consultatie toont Haseeb ons het litteken op zijn voorarm. Lachend vertelt hij ons hoe hij zich heeft bezeerd terwijl hij voetbal speelde in Kunduz. De wonde moest in het ziekenhuis van AZG in Kunduz gehecht worden. Haseeb droomt ervan om voetbal te spelen voor zijn land. ‘Afghanistan heeft geen goede voetbalploeg. Ik wil zijn zoals Cristiano Ronaldo.’

Naast haar activiteiten in Subotica beheert AZG ook mobiele klinieken in Belgrado, waar steeds meer migranten op doortocht zijn. In juni is de organisatie ook begonnen met medische activiteiten in Presevo, dicht bij de grens met Macedonië.