Motorcycle Madness in Ho Chi Minh City

De ring van Brussel en Antwerpen zijn verschrikkelijke plaatsen om te vertoeven tijdens de spitsuren.

Samen verliezen we uren alleen in onze auto om toch maar comfortabel en afgesloten met ons favoriet radiostation op het werk aan te komen.

Als actieve Belgische treingebruikster, kan ik beamen dat het ook niet altijd fijn is om met zwetende, gehaaste mensen op de trein gestapeld te worden. Althans, daar kon ik me tot voor kort af en toe wel eens in frustreren.

In vergelijking met de verkeerssituatie in Ho Chi Minh City lijkt de NMBS én zelfs het aanschuiven op de Belgische snelwegen pure luxe. Belgen wachten netjes hun beurt af, respecteren over het algemeen de verkeersregels- zo niet worden ze toch geflitst-, toeteren niet ongewenst en trekken gematigd op. Doen ze dat niet, jagen ze er prijzige benzineliters door om toch te moeten stoppen voor het volgende verkeerslicht tweehonderd meter verderop.

Uitlaatgassen

Het verkeer in Ho Chi Minh City is totale chaos, madness, angst en frustratie. De Vietnamese stad is als een mierennest van vieze vuile stinkende brommers. De verkeerslichten zijn de meest verschrikkelijke plaatsen in de stad. Enerzijds voor het povere aantal voetgangers omdat ze zonder gêne van de straat worden gemaaid als ze niet uit de kant gaan voor een brommer. Anderzijds is het ook een dramatische plaats voor andere brommergebruikers.

In de praktijk zijn er geen regels, behalve go with the flow.

Met honderden staan ze soms te wachten voor een rood licht. Als het dan eindelijke groen wordt, trekken de brommertjes allemaal tegelijkertijd op. Op dat moment is er geen zuurstof meer in de lucht en moet je overleven op uitlaatgassen. Een mondmasker is dus zeker aan te raden.

Tijdens de spitsuren is het filerijden met de brommer. In het stadscentrum veranderen de voetpaden opeens in het verlengstuk van de straat. Om de chaos te reduceren hebben ze scooterautostrades aangelegd om de verschillende districten met elkaar te verbinden.

Maar het is steeds toetend vechten voor een plaatsje. Rijden met een brommer is ontzettend beangstigend in Ho Chi Minh City want in praktijk zijn er geen regels behalve go with the flow.

Of je nu links of rechts inhaalt dat maakt niet zoveel uit en als het echt nodig is dan kan je heus ook wel even tegen de richting rijden. Geen haan die daar naar kraait, zelfs niet als er een accident gebeurd. In dat geval zorgt de gemiddelde Vietnamees ervoor dat hij zo snel mogelijk weg is of genoeg geld op zak heeft om iemand om te kopen.

Straten als rivieren

Als het begint te regenen, wordt het pas echt hallucinant. Vele straten transformeren na een vijftal minuten tropische regenstorm in rivieren. Doorweekt ploeteren honderden brommers dan door het water. Je ziet de brommers één voor één stilvallen en mensen verder strompelen met hun stinkie aan de hand in tot wel een halve meter diep water.

Het verkeer is hier dus alles behalve ideaal. Toch is er niet echt een andere optie dan de brommer opspringen, tenzij je elke dag opnieuw een taxi kan en wil betalen. Wij zijn begonnen met één brommer een dikke maand geleden en tot nu toe ben ik niet van plan om er nog eentje bij te nemen. Kort gezegd, ik ben bang om hier te rijden en voel me veiliger met vier ogen op de baan.

In 2020 zou het metronetwerk van Ho Chi Minh klaar moeten zijn. Ik hoop vurig dat het netwerk het aantal brommers zal doen afnemen. De Vietnamezen hebben misschien voorlopig geen talent in veilig en gezond verkeer organiseren maar dat hebben ze zeker wel als het op koken aankomt. In mijn volgende blogpost, overtuig ik jullie van de Vietnamese kookkunsten!