Na de regen droogte in Libanon

Helaas betekent het begin van het regenseizoen ook het begin van de vele waterproblemen waar de stad jaarlijks onder lijdt. Innëfficiente waterverdelers, die onderweg grote hoeveelheden water verliezen, rijden de hele dag over de wegen van Beiroet om de lege waterreservoirs te vullen met water dat niet altijd rein is, bovendien zorgen ze voor oneindige verkeerfiles. Voor ongeveer zestien euro krijg je twee duizend liter ondrinkbaar water.

Drinkbaar water is niet voor iedereen weggelegd in Libanon, een luxe zelfs. Sommige huishoudens krijgen één dag op twee water, naast de bepaalde hoeveelheid ondrinkbaar water, een beperkte hoeveelheid drinkwater die vaak een onaangename chloorsmaak heeft. Eergisteren stond ik op, draaide de waterkraan open : geen water. Jean, de lokale kleinhandelaar, vertelde me dat de overheid al drie dagen geen water heeft verdeeld en dat heel Beiroet zonder water zit. ’ Maak je geen zorgen, deze avond zal de overheid water terug verdelen’, vertelde hij me glimlachend. Dezelfde avond hadden we water terug in onze reservoir, jammer genoeg was de hoeveelheid net genoeg om drie douches te nemen en de was te doen.

Libanon is geen waterarm land. Het probleem ligt eerder in de onderontwikkelde infrastructuur, vooral in Beiroet.

Enkele weken terug vroeg de overheid aan de bevolking om voorzichter en economischer om te gaan met het waterverbruik. De overheid anticipeerde de heersende watertekorten en beloofde dat zodra het regenseizoen van start gaat het probleem meteen opgelost zou worden. Ondertussen heeft het geregend, veel geregend zelfs en zit een groot deel van de Libanese hoofdstad met droge waterreservoirs.

Libanon is geen waterarm land. Integendeel, het land telt een belangrijk aantal bronnen en rivieren die tot in Israël en Syrië doorstromen. Het probleem ligt eerder in de onderontwikkelde infrastructuur, vooral in Beiroet.

Daarnaast betaalt elk huishouden tussen 150 en 180 Euro voor de jaarlijkse waterdistributie. De overheid verdeelt water zonder echt rekening te houden met de behoeften van ieder huishouden. Het zou eenvoudiger en eerlijker zijn om watermeters te installeren en burgers, naar gelang van hun waterverbruik, een gemiddelde factuurbedrag te laten betalen.

Regen, zegen en vloek

Regen is een zegen voor het land maar ook een vloek : in de wintermaanden veranderen de straten en steegjes van Beiroet letterlijk in kleine rivieren, worden schooldagen afgelast vanwege de ‘apocalyptische regens’, en stort er af en toe een gebouw, die zijn tijd wel heeft gekend, neer. Met de actuele afvalcrises vreest iedereen voor een uitbreek van cholera en andere ziektes. Het meest cynische in dit verhaal is dat de overheid, jaar na jaar, belooft om het probleem concreet aan te pakken.

Tevergeefs, de overheid geeft alleen waarschuwingen aan de bevolking waardoor het probleem zich jaarlijks herhaalt. Ondertussen is het woensdag, tweede dag zonder water en wacht ik, samen met mijn Spaanse en Italiaanse ongedouchte huisgenoten, af op onze hoeveelheid ‘blauwe goud’.