Clusterbommen en andere handelswaar.

De bewapening in het Midden-Oosten

Enkel weken geleden verscheen in de pers een bericht over een verbale aanval van Sarkozy op Iran. Een zoveelste aflevering in het horrorverhaal over het Midden-Oosten, je weet wel, die regio waar zoveel boze Islamieten wonen. Sarkozy had heel agressieve bedenkingen over het stoute Iran dat zich blijft bewapenen met kernwapens. En bovendien: Iran luistert niet naar de VN-resoluties!

“Tiens”, dacht ik, “een land dat VN-resoluties naast zich neerlegt, waar heb ik dat nog gelezen?” Irak? Neen, dat probleem had de USA al onder controle. Er was nog een land met beginletter i. Maar Sarkozy had het (voor zover ik weet) nog niet verbaal aangevallen over de kernbewapening. Ha neen, want dat land, Israël, staat aan de goede kant. Het is een vriendje van de Verenigde Staten.

In traditionele cowboymentaliteit, bewaken de USA de vrede langs “de macht van de sterkste”. Via hun wapenleveringen bepalen ze wie de sterkste mag worden. Zo stimuleren zij door hun wapenleveringen de algemene wapenwedloop in het Midden-Oosten. Bovendien zorgt de wapenhandel ook voor goede inkomsten.

Wapenhandel.

Ook in Europa blijft oorlogsmateriaal een lucratieve industrie. Op de VN-conferentie “of Civil Society in Support of Israeli-Palestinian Peace” die ik eind augustus bijwoonde, wees een Zwitserse spreker ons daarop. Hij hekelde het gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel van de regeringen die de handel in ongewenst oorlogsmateriaal toelaten in hun land. Hij toonde ons een filmpje over clusterbommen die een Zwitserse producent aan Israël levert.

Het is een reclamefilm die met een combinatie van tekenfilm en live beelden de goede kwaliteit van de clusterbomen promoot. Ik probeerde het hierbij te voegen, maar dat lukte niet.  Ik saagde er wel in er wat fototjes uit te selecteren.

Clusterbommen.

De aanwezigen ergerden op de Palestinaconferentie zich, maar zij kunnen er niet voor zorgen dat de handel in clusterbommen wordt stopgezet.

Eind september kreeg ik de nieuwsbrief van het Rode Kruis over de Europese Regionale Conferentie van de verenigde Naties over Clustermunitie, op 30 oktober in Brussel. Het Oslo-proces wil tegen eind 2008 een internationaal juridisch instrument uitwerken rond clustermunitie.

Ik citeer een paragraaf van het Rode kruis: “De problematiek van clustermunitie is niet nieuw. Reeds in de jaren 70 drukte het Rode Kruis zijn bezorgdheid uit over de impact op de burgerbevolking van het gebruik van deze wapens. Het gewapend conflict tussen Israël en Libanon in de zomer van 2006 opende voorgoed de ogen van de internationale gemeenschap voor de ernstige en wijdverspreide gevolgen van het gebruik van deze wapens. Dit conflict dat slechts één maand duurde, liet naar schatting één miljoen niet-ontplofte submunitie achter op een oppervlakte van 37 miljoen vierkante meter. Sinds het einde van de vijandelijkheden vielen zowel slachtoffers onder de burgerbevolking als onder ontmijners. Verontrustend was ook dat niet-staatsgroeperingen over deze wapens konden beschikken en ook daadwerkelijk gebruikten.

Het Rode Kruis is daarom meer dan ooit overtuigd dat enkel een nieuw internationaal verdrag het gebruik van clustermunitie kan verbieden en een verdere proliferatie kan voorkomen. Dit moet aan volgende vereisten beantwoorden: 
* Een verbod op het gebruik, de ontwikkeling, de productie, de opslag en de verhandeling van onnauwkeurige en onbetrouwbare clustermunitie;
* de eliminatie van de bestaande voorraden aan onnauwkeurige en onbetrouwbare clustermunitie; 
* het voorzien in bijstand voor slachtoffers, ontmijning en activiteiten die de impact van deze wapens voor de burgerbevolking minimaliseren.”

Hoop voor de toekomst? De Verenigde Naties werden in 1945 opgericht om zich in te zetten voor de vrede door internationale samenwerking en collectieve veiligheid. Ik stel vast dat de machtigste leden op dit ogenblik een vreemde visie hebben op wereldvrede.

Volgens die brief van het Rode Kruis is België op dit ogenblik het enige land met een nationale verbodswet.