United Nations International Conference of Civil Society in Support of Israeli-Palestinian Peace.

Toen ik de aankondiging las, was ik aangenaam verrast. In de berichten over de Internationale Politiek zie ik weinig hoop voor de Palestijnen. En plots bleek dat sommige politici wel willen werken aan vrede met respect voor de elementaire rechten van de Palestijnen. En simpele actieve burgers als ik mogen daaraan meedenken …

Reactie van Israël.

Niet iedereen was even opgetogen als ik. In de Israëlische pers verschenen onmiddellijk reacties. Een Israëlische en een Poolse vertegenwoordiger in de VN verzochten om de conferentie niet te laten doorgaan. Volgens hen zou het comité heel eenzijdige standpunten innemen en niet bijdragen tot de internationale inspanningen tot vrede in het Midden Oosten. Ook Europa kreeg de beschuldiging zich te laten misbruiken door actievoerders tegen Israël. De VN-verantwoordelijken gaven echter niet toe. En Hans-Gert Poettering, voorzitter van het Europese Parlement, antwoordde dat het Europese Parlement deze conferentie niet zelf organiseerde, maar enkel hun gebouw ter beschikking stelde.
Dr. Mustafa Barghouthi, Palestijns leider vond die reactie van de Israelische regering een mooi illustratie van de Israelische mentaliteit. De conferentie wil aandacht besteden aan het ware verhaal over de Palestijnse bezetting en wil op basis van de internationale regelgeving en de UN-resoluties zoeken naar een rechtvaardige oplossing voor het Palestijnse probleem. Wie kan daar tegen zijn ?

Het comité voor Onvervreemdbare Rechten van het Palestijnse Volk.

Dit comité maakt deel uit van de Verenigde Naties, maar is inderdaad niet door iedereen even graag gezien. Om de “onvervreemdbare rechten” van het Palestijnse volk te verdedigen, durven de comitéleden standpunten innemen wanneer Israël de VN-conventies overtreedt. Maar omdat Israël extreem gesteund wordt door de Verenigde Staten (met veto-recht), worden al die overtredingen steeds opnieuw door de vingers gezien.
 
De Verenigde Naties richtten het Comité zelf op in 1975, toen ze ook een resolutie goedkeurden die het Zionisme als racisme bestempelde. Die resolutie werd in 1991 teruggeroepen. Ik zie niet in welke zinnige verklaring ze gaven aan die herziening. Het Zionisme is een ideologie die aan bepaalde mensen expliciet rechten ontzegt, op basis van hun afkomst. (Ik schrijf: het “Zionisme”, niet het Jodendom). Het is niet toevallig dat het Israel vandaag een apartheidsbeleid voert.  Maar het comité kon blijven besaan.

Persberichten

De reactie van Israël verscheen in Ha’aretz, een Israëlische krant. Toen ik daarover hoorde, schrok ik even : ik had me ingeschreven voor een conferentie die internationaal voor beroering zorgde. Maar achteraf vond ik die ongerustheid van Israël eerder een positief signaal. Misschien zou die conferentie effectief iets kunnen losweken. Hun reacte in de pers vergrootte de kans dat de standpunten van de conferentie in het nieuws zouden komen.
De berichtgeving over de israelische reactie werd inderdaad overgenomen door enkele internationale kranten. Hoewel de conferentie plaatsvond in Brussel, vond ik er echter niets over terug in onze Vlaamse pers.
Ook achteraf werd de conferentie geen groot nieuwsitem. Ik vond ze nochtans een boeiende ervaring. Er kwamen veel interessante sprekers en ook de contacten met andere aanwezigen waren leerrijk. Wordt vervolgd.