Ze kunnen ons land bezetten, maar niet ons hart en onze geest.

In Gent ben ik aktief in de werkgroep vluchtelingen. Mensen die hier een nieuw leven willen opbouwen. Maar de politici vinden dat ze hier niet thuishoren : ze zijn hier niet geboren en volgden niet de juiste politieke weg. In Israel bezochten we ook vluchtelingen. Maar de politici vinden dat ze er niet huishoren : ze wonen nog in het land waar ze geboren zijn, maar behoren niet tot de juiste geloofsgroep. Mijn Gentse vrienden zijn “sanspapiers”. Deze Palestijnen hebben de verkeerde papieren.

Het kamp in Bethlehem


Deheisheh in Bethlehem is een erkend vluchtelingenkamp. We worden ontvangen in een groot gebouw waar ze allerlei activiteiten inrichten : kinderopvang, werkgroepen, culturele activiteiten, jeugdorganisaties, ouderenadvies, vrouwenwerking, ontspanning, ….  Alle Palestijnse organisaties zijn er welkom. Er is een uitwisseling van ideeën, met een “open geest”. Het zou kunnen klinken als een goed werkend cultureel centrum. Maar als we verder luisteren, komt een droevige achtergrond naar boven.
In het kamp wonen 11.000 mensen, die heel veel nood hebben aan ondersteuning.  Veel vrouwen dragen een zware gezinlast, omdat hun man dood, gevangen, gehandcapt, … is.  Als erkend kamp krijgt Deheiseh subsidies van UNWRA (Verenigde Naties). Maar die inkomsten zijn beperkt. Dit jaar zijn de uitkeringen weer drastisch gedaald. Gelukkig werken ze ook samen met internationale instellingen en ngo’s. Maar ook die financiering is een druppel op een hete plaat.
In de namiddag is er in het centrum een bijeenkomst met muziek en dans. Tof. De achtergrond is minder tof …. Een plechtigheid voor de familie van gevangenen. Onze gids heeft hierover weer een eigen verhaal : ook hij werd al opgepakt. “Is deze vriendelijke verstandige man, die ons met overgave vertelt over zijn stad, een misdadiger ?” Neen, hij is iemand die door zijn inzet bovenaan op de zwarte lijst staat. De erbarmelijke omstandigheden in de gevangenis zijn ook een deel van zijn leven. Ook de hongerstakingen voor elementaire rechten als zeep of een deken.

Een eigen dorp ?


We wandelen samen door het vluchtelingenkamp : een volksbuurt met vriendelijke mensen. Een kindje van 2 jaar loopt vrolijk met me mee. Als we doorgaan tilt haar mama haar op zodat ze me een kusje kan geven. Deze famillies wonen hier al jarenlang. Het kamp bestaat al 60 jaar. De woningen worden hersteld en aangepast aan gezinsuitbreiding. Er zijn schooltjes en speeltuinen. Er is een begraafplaats die ze zelf beheren. Er is een herdenkingssite voor hun martelaren.
Maar hun “thuis” is elders. Dat blijkt ook uit de graffiti op de muren. Als ik onze gids vraag waar hij nog aan zijn vroegere dorp terugdenkt, is het antwoord onmiddellijk bevestigend. Ooit organiseerde hij een bezoek aan het dorp, samen met andere dorpsgenoten en hun gezin. Ze kregen eerst een verbod te gaan, maar gingen toch. Ter plaatse vertelde zijn oude moeder over de waterput. Er was niets te zien en hij dacht : “ze wordt oud”. Maar toen stond ze op en begon zelf te graven. Ze vond de put … hààr put, bij hààr huis.
Daar blijven ze van dromen. Daar blijven ze voor ijveren. Ooit zullen ze terugkeren. Hun geduld werd al lang geoefend, nu geven ze niet meer op.  Hoe houden deze mensen het zolang uit ? “Ze kunnen ons land bezetten, maar niet ons hart en onze geest”

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.