Hand in hand in Kandahar

Hand in hand in Kandahar

De versterking met 20.000 Amerikaanse militairen betekent bijna een verdubbeling van het ntal ISAF troepen in Regional Command South. In augustus verwacht het Stryker Brigade Combat Team (SCBT) ingezet te kunnen worden. Voor die tijd worden de 82nd Combat Aviation Brigade met 130 helicopters ontplooid, gevolgd door de Marine Expeditionary Brigade. Voor de verkiezingen op 20 augustus leveren alle extra ingezette militairen een bijdrage aan de veiligheid in het zuiden van Afghanistan.

 Vandaag is een gezamenlijke persconferentie gepland om uit de doeken te doen wat de versterking van ISAF naar verwachting voor effecten zal hebben. Vertegenwoordigers van de Afghan National Army, de Afghan Border Police en de Afghan National Plice zitten samen met commandant Regional Command South, de nederlandse generaal-majoor Mart de Kruif aan de conferentietafel.

Het Force Protection Peloton begeleidt me met  3 Patria gepantserde wielvoertuigen van Kandahar Airfield naar het Operational Coordination Centre (Provincial) in de stad Kandahar. Eerst een korte briefing over de te rijden route en de te volgen procedures. Scherfwerend vest om zodat borstkas en rug bij een aanslag gevrijwaard blijven van rondvliegende scherven of puin. Helm op. Oordoppen in. Scherfwerende bril op. Wapens laden. Klaar voor vertrek! Om 11.00 uur rijden we de poort uit. De lunch schiet er dus bij in. Het zij zo!

 Ik ben niet alleen. Standaard rijdt een gewondenverzorger mee en natuurlijk een team om op verdachte plaatsen zoals bij duikers onder de weg eerst zorgvuldig te inspecteren of wellicht geimproviseerde bommen zijn verscholen. Eenmaal houden we halt. Twee jonge kerels veren op en verlaten energiek het veilige pantservoertuig, alsof ze blij zijn dat ze even gelucht worden. Na ongeveer een kwartier komen ze lachend binnen. Met een brede grijns excuseert een van hen zich dat het misschien een beetje gaat stinken. Tot vlak onder zijn knie is hij in het water gegleden, maar hij heeft duidelijk kunnen waarnemen dat er dit keer geen springstoffen verborgen waren. 

Tegen twaalven rijden we het kamp van de Afghan National Police op. Samen met mijn fotograaf  verlaat ik de ommuurde parkeerplaats terwijl de drie Patria’s positie innemen buiten de poort om de landingsplaats voor generaal de Kruif’s helikopter te beveiligen.

In de ruimte waar de persconferentie zal plaatsvinden tref ik mijn Afghaanse collega, kolonel Arief, de persofficier van de Regionale Chef van de Politie. Zoals we al sinds kort na onze kennismaking gewend zijn begroeten we elkaar met een stevige omarming. Wat dat betreft was ik al een beetje voorbereid door mijn omgang met Duitse vrienden.

 Communiceren met Arief valt niet mee omdat zijn talenkennis buiten Pashtu net zo groot is als mijn talenkennis van Pashtu, maar een paar woordjes ken ik. Chai? (Thee?) is daar een van. Natuurlijk drink ik thee, zelfs als ik het niet lekker zou vinden. Thee drinken is een randvoorwaarde om cultureel geaccepteerd te worden. We verlaten de ontmoetingsruimte. Buiten neemt Arief mij letterlijk bij de hand en laat die ook niet meer los. Als twee schoolkinderen lopen we over de kazerne. Hand in hand …….. Voor mij het hoogtepunt van de dag, nu ben ik echt geaccepteerd!

Na de thee nodigt Arief me uit voor de lunch (toch iets te eten!) in de officiersmess, twee gekoppelde tenten met 2 lange tafels en 40 stoelen. Het eten (rijst met 2 aardappelen en 2 stukjes vlees) is al opgediend. Ik weet dat ik een risico aanga, maar weet ook dat ik zal eten wat wat de pot schaft, liever dan de gastvrijheid afwijzen. Morgen zal ik wel merken of Montezuma’s wraak me te pakken heeft.  Zo vaak al was ik zijn gastheer, ik weet hoe belangrijk het voor hem is dat hij eindelijk iets terug kan doen.

Nog voor de maaltijd voorbij is landt de Sea King helikopter. Enige minuten later wandelt generaal-majoor Mart de Kruif voorbij. Tijd om de eetzaal te verlaten, de pers te begroeten en met de conferentie aan te vangen. In totaal zijn 9 Afgaanse journalisten gekomen en 2 Canadese embedded journalisten. Tijdens de conferentie zullen zich nog 2 Afghaanse journalisten melden. Voor het eerst is de leiding in handen van Arief. Normaal mijn werk, maar we moeten zo veel mogelijk zo snel mogelijk overdragen.

De gezamenlijke persverklaring wordt ditmaal door brigade generaal Mirwais voorgelezen. Hij is tenslotte gastheer op deze kazerne. Vier televisiecamera’s zijn op hem gericht terwijl meerdere bandopname-apparaatjes voor hem op tafel liggen. Het samenspel tussen Mirwais en de tolk is niet vlekkeloos, waardoor zowel de Pashtu versie als de vertaalde engelse versie van de verklaring voor de meeste aanwezigen verloren gaat. Niemand lijkt zich eraan te storen.

Dan is het tijd voor vragen en antwoorden. De gebruikelijke thema’s komen aan bod, alle vier de aanwezige generaals komen aan het woord. De Afghaanse vlagofficieren benadrukken dat door de extra binnenkomende Amerikaanse troepen de Afghan National Security Forces (ANSF) nu versneld opgeleid en gecoacht kunnen worden, waardoor er in een groter deel van Afghanistan veiligheid aan de bevolking kan worden geboden. Ook het thema burgerslachtoffers komt weer aan bod. De Kruif benadrukt geduldig dat voor ISAF elk burgerslachtoffer er een te veel is, dat we er alles aan doen om burgerslachtoffers te voorkomen, maar dat het niet meevalt omdat de opstandelingen vaak burgers gebruiken als menselijk schild tussen hen en ISAF troepen.

Ook licht hij toe dat hij zijn 25.000 troepen in het zuiden opdracht heeft gegeven om zich respectvol op de Afghaanse wegen te gedragen. Om zelfmoordaanslagen op konvooien te voorkomen werden burgerbestuurders de berm in gedwongen. Het medicijn bleek kwalijker dan de ziekte, escalerende incidenten wanneer hieraan geen gevolg werd gegeven kostte mensenlevens terwijl zelfmoordaanslagen niet of nauwelijks voorkwamen. De Afghaanse wegen terug aan de Afghanen!

Tenslotte geeft hij nog aan dat hij ervan overtuigd is dat de veiligheidssituatie zal verbeteren, maar dat eerst het aantal gevechtshandelingen zal toenemen. “We zullen de opstandelingen opjagen tot in hun veilige havens,” aldus de Kruif. “We zullen daar komen waar we nog niet eerder waren. We zijn hier om jullie te helpen, ter ondersteuning van de Afghaanse soldaten en politie. Daar sta ik voor!”

Een overtuigend pratende generaal (tough talking general), zou een van de Canadese kranten de volgende dag melden. Wat de media ook zouden melden was dat tijdens de persconferentie elders in Kandahar mevrouw  Setara Achakzai, de woordvoerster van Kandahar’s Provinciale Staten, door 2 mannen op een motorfiets op straat was geliquideerd. Werk van de Taliban. Er is nog veel werk voor ISAF, de Afghaanse politie en het leger voor de straten van Kandahar werkelijk weer veilig zijn.

Samen zal het uiteindelijk lukken, hand in hand.

Paul Kolken.