Brooklyn Hip Hop Festival

Brooklyn Hip Hop festival!

Waw, wat een festival.
Je stapt het tarmac op rond twaalf uur, in een stralend zonnetje en met uitzicht op de skyline van downtown Manhattan, het vrijheidsbeeld en Brooklyn Bridge. Eerst word je omringd door geuren en kleuren van sponsors, verkopers. Dan stap je de wereld binnen van de ‘non corporate’ hip-hop: je ziet artiesten, kinderen, volwassenen, jammen met elkaar. En als je hiphop zegt, heb je het niet enkel over rappers of dj’s. Je komt het alles tegen in de volgorde van de Five Elements die Afrika Bambaataa in kaart bracht. Eerst zie je DJ’s die hun vingertoppen als dirigenten over het vinyl heenstrelen. Twee: Mc’s die over de beats heen freestylen, rymes uitkramen of een collega-mc ondersteunen. Tegen de omheining hangen witte panelen die zich sierlijk opvullen met het derde element: graffiti, van tags tot ware meesterwerken. Voeten, handen, knieën, ellebogen: de b-boys dansen de ziel uit hun lijf, geven beweging aan de statische DJ. Kleuren met hun stijlvolle en goed uitgekozen outfits de film die voor je afspeelt. Daartussen lopen muzikanten van alle soorten makelij, vrijwilligers die hun belangeloos inzetten, coördinators en networkers die al die dingen mogelijk maken. Zij zijn het vijfde element: Knowledge. Na een namiddag rondhangen, netwerken en pintjes drinken, komen dan de grote artiesten. Als de grote massa dan eindelijk aanwezig is, krijgen zij eerst het resultaat van de namiddag te zien: de vijf elementen samen een half uurtje aan het werk. Waarna iedereen getrakteerd wordt op een fantastisch concert van Busta Rhymes.  Dat is een echt Hip Hop festival, met en door mensen die respect en liefde hebben voor muziek, elkaar en eenieder die in de buurt komt.

Waw, wat een festival.
Je stapt het tarmac op rond twaalf uur, in een stralend zonnetje en met uitzicht op de skyline van downtown Manhattan, het vrijheidsbeeld en Brooklyn Bridge. Eerst word je omringd door geuren en kleuren van sponsors, verkopers. Dan stap je de wereld binnen van de ‘non corporate’ hip-hop: je ziet artiesten, kinderen, volwassenen, jammen met elkaar. Tussen twaalf en twee krijgen de non profits de kans hun ding te demonstreren voor een publiek van om en bij de honderd. Vanaf twee krijgt iedereen buiten een brandende zon een even verblindende hiphopbeat te horen. Met daarop rapper na rapper na rapper. Het vernietigt je zintuigen en vergeet alles waar hiphop voor staat. Niets Five Elements. Enkel diegene die het luidste schreeuwt krijgt een plaats op het podium. En je weet hoe dat gaat, hoe luider je roept, hoe minder je wordt gehoord. Om zeven uur komt Busta dan eindelijk het podium op. Voor een uur geeft hij het beste van zichzelf en dat doet goed. Maar als hij dan verder wil gaan, draait de organisatie het volume dicht. Dat was het dan.

Helaas, de realiteit ligt het dichtst bij de tweede versie. De eerste is slechts een droom/brainstorm versie van Y? (mijn peter hier in NYC) en Secret Pete (mijn NYC tag). En om het belang van die versie te onderlijnen een kleine anekdote uit de échte versie.

Busta heeft gedaan, we doen onze laatste flyers van de hand en iedereen keert langzaamaan huiswaarts. Ik loop Mark Martin (ook UAB) tegen het lijf en hij, zoals steeds, is aan het beatboxen. Ik neem mijn ukelele van mijn hoofd en begin wat te jammen op het ritme dat hij produceert. Er komt een wat oudere man voorbij, lange rasta’s, Puerto Ricaan. Hij begint te luisteren en start een klein dansje. Een jongen van een jaar of 16 passeert en neemt zijn smartphone, begint te filmen. Al snel staan er zowat 10 mensen rondom ons die meeklappen, mc’en, dansen,…Al die mensen hebben Busta gezien, maar als zij later die avond het verhaal van het festival vertellen, hebben ze het vast over beatboxing, een ukelele op je hoofd en het spontane gevoel van muziek.

Enkel dat spontane gevoel neemt je mee, weg van de wereld en de problemen in je hoofd.

Muziek neemt je mee naar het hier en nu, in direct contact met de mensen die je nu omringen!