De grote kantjes van kleine parties in Brooklyn

JR’s birthday&housewarmingparty.

Wat was aangekondigd als een rooftop party werd door de aanhoudende regen gedegradeerd tot een inside party. Bij mijn intrede was mijn teleurstelling dubbel. De degradatie van de openheid van een rooftop tot het huisclos van een appartement was slechts een metafoor voor het publiek. Waar ik gewoon ben aan een publiek van allerlei pluimage bleek deze party beperkt tot White College Kids. Het verwonderde dan ook niet dat ik voor het eerst werd versierd omwille van mijn “exotisch” accent (Europeanen doen het hier goed-vooral als je een Frans accent kan aannemen). Ik ben hier nu een maand en niet één keer kwam ik die typische Amerikaan tegen (lees: de irritante Amerikanen die wij in Europa op bezoek krijgen - Oh my god, that’s so amazing…). Gelukkig ben ik getraind in het straal negeren van mensen - met dank aan Brussel.

Na een vijftien minuten durend rafting avontuur, met als onderstroom een beatboxer en als stroomversnelling en vertraging een Mc. Samen voeren zij ons door een indrukwekkend landschap, grappig, opzwepend, theatraal én vanuit het hart.

En dan stapt de “crew” binnen. Vier zwarte mannen waarvan er twee uitzien alsof ze mij als lunch zouden kunnen verorberen. Ze zeggen vriendelijk how ya doin’ tegen iedereen, lachen wat en lijken op hun gemak in het gezelschap. Vastberaden gaan ze naar een kamer en plots mengelt er zich een weed-geur met het parfum van de vrouwen en mannen. De crew: dealers met een missie. Van een besloten kring voor de eerste joint gaat de tweede in een grotere kring rond. Het voelt als een gratis cola-light aan een stoplicht en dat is het ook: marketing!

Daarvoor pas ik graag. Maar vooral omdat mijn hoofd op andere plaatsen rondzweeft (zelfs zonder verdovende middelen, nu ja, een beetje alcohol misschien). Ribaucourt in Molenbeek, de Favela’s in Rio, Juarez in Mexico, de banlieu’s van Parijs.

Hier, op zo’n kleine en besloten party wordt nogmaals duidelijk hoe racistisch én hypocriet drugsgebruik eigenlijk is. De ‘zwarte’ (niet blanke) dealer neemt het risico, strijkt grote sommen op omdat de blanke, rijke man te lui is zijn eigen te voorzien in zijn noden. En het hele systeem zorgt ervoor dat de grote vissen rondrijden in dure machowagens, hun macht uitoefenen en de ogen van de ene doet fonkelen, van de andere groen maakt. Dus vermijd ik het oordeel over deze mensen, zowel de dealers als de gebruikers.

Maar als je gebruikt, spreek me dan niet over hoe je criminaliteit, machogedrag of het drugsprobleem zou kunnen oplossen. Dat doe je niet door hén te straffen, dat begint bij jezelf. Bewust consumeren heet dat en dat beperkt zich niet tot de supermarkt.

Op weg naar huis wordt nogmaals pijnlijk duidelijk waar het probleem ligt. Ik ben getuige van een zoveelste “Stop & Frisk”. Dat is een nieuwe taktiek van de NYPD om New York een veiliger plaats te maken (als Brusselaar is New York al een zeer veilige plaats en lijkt dat een beetje bizar). Een politie-agent stopt een “verdachte” persoon en vraagt hem/haar (vriendelijk) de zakken leeg te maken. Als daar wat drugs tussenzit, wordt hij/zij gearresteerd omdat hij/zij de drugs open en bloot laat zien (dus niet voor het bezit, cynisch niet?). Op mijn nachtelijke escapades heb ik er al heel wat gezien (vooral in Brooklyn en Queens), ‘s nachts ziet iedereen er namelijk verdacht uit. Behalve blanken. Nog niet één keer heb ik een “verdacht” blank persoon gezien. En dus eindigen vele (kleinere) dealers in de gevangenis omdat ze onderweg zijn naar de housewarmingparties van de white college kids. Zij geven hun Manhattandolars graag uit aan het goedje dat hun de oogleden toenaait voor de problemen die het veroorzaakt.

De volgende dag in de workshop wordt nogmaals pijnlijk duidelijk waar het probleem ligt. Ik ben getuige van een zoveelste innercity kid dat teksten schrijft over drugs verkopen, bendevorming, elitewagens, juwelen,…Zij krijgen een beeld voorgeschoteld van de welvarende drugsdealer die alles onder controle heeft, maar zijn daar zelf niet toe in staat en eindigen dus meer wel dan niet in de gevangenis. Terwijl zij daar eigenlijk weinig schuld in hebben: het wordt hun van overal ingelepeld. Door hun omgeving, waar kids opkijken naar de dure wagens en de mooie vrouwen én door de politie en maatschappij, die hen zonder enige vorm van proces meteen schuldig bevinden.

Vergeet dat niet, als je de volgende joint opsteekt!