The vocal class --- The Glee Club (of hoe kunsteducatie verheven wordt tot kunst)

Mijn goesting de jeugd waarmee ik werk beter te leren kennen en het feit dat mijn zangkwaliteiten nog steeds vatbaar zijn voor heel wat verbetering zorgde ervoor dat ik in juli, buiten de workshops, op dinsdag en donderdag @ The Door te vinden was in de Glee Club. Dat is een bende jongeren die samen zingen, onder begeleiding van Ian. Steevast een heerlijke ervaring om samen met al die mensen te zingen. Want zingen is plezier. Het opent je geest, je vergeet wat er rondom je gebeurt en je bouwt samen aan een huis van klanken.

Ian is de fantastische mentor en een steengoede zanger. In een klas waar mensen binnen en buiten lopen, de ene keer wel, de andere niet aanwezig zijn, behoudt hij de rust en verzekert hij dat iedereen zingt, zingt, zingt. Hij koos een aantal popnummers, van Calvin Harris tot Michael Jackson en die zingen we allemaal samen. Hier en daar een close harmony, af en toe een solootje, maar geen al te gekke dingen. En dat is geweldig, iedereen amuseert zich. Met veel plezier was ik een van de studenten die dinsdag en donderdag op de afspraak waren. Waren, want op het einde van juli verspeelde ik twee dinsdagen en een donderdag wachtende op een geannuleerde les. Voor mij is dat geen probleem, ik weet hoe dat gaat met muzikanten. Maar voor de andere studenten voelt dat enigszins anders. Zij zijn steevast niet belangrijk genoeg om op de eerste plaats te komen. En dus eindigde de Glee Club vorige week met de acht sterkste zangers en zangeressen.

SP is geen fantastische mentor en zanger. In een programma waar de jongeren hun eigen nummers schrijven probeert hij telkens weer een workshop aan te bieden die in de eerste plaats leuk is om te volgen en daarna iets bijbrengt én daarna de songs in elkaar steekt. Dat is een hele boterham voor iemand als hem. Ondanks zijn beperkingen als zanger, lukt het hem meestal wel hen een leuke tijd te bezorgen. Naast de fun probeert hij de energie te verdelen onder de verschillende studenten. Niet enkel de van zelfvertrouwen bulkende studenten krijgen van hem “shine-time”, hij wil iedereen horen, zien en voelen. Ze spelen spelletjes en vergeten dat ze aan het zingen zijn. Iedereen lacht, zingt, springt en danst. Hij bereidt zorgvuldig voor hoe de dynamiek van de workshop zich zal ontplooien: van veel energie en extrovert gedrag naar een warme sfeer in de groep. Maar vooral: hoe hij ze zover krijgt dat ze naar elkaar luisteren. Echt luisteren. En nu, na zes weken, zijn zij zover. Hij heeft hen enkel wat spelletjes laten spelen, hen begeleidt en aangemoedigd. Alle energie die hij in de Vocal Class heeft gestoken gaven zij vorige maandag terug, in tienvoud:

Ze zetten zich in een kring, dicht bij elkaar. Iedereen sluit de ogen en ze gaan de cirkel af en luisteren naar elkaars strofes. De eerste maal vraagt hij hun wat ze bij elke strofe hebben gehoord maar vooral gevoeld. Stilte. De tweede maal vraagt hij hetzelfde en nu komen de gevoelens wel naar boven. Zij zingt weemoedig. Hij is vrolijk. Zij zingt waterig, hij zingt verdwaald. Ze worden geconfronteerd met de gevoelens die ze overbrengen als ze zingen. Derde keer. Iedereen zingt luider en overtuigender (een probleem bij velen van hun, gezien hun verminkte zelfvertrouwen). Ze missen soms toon, maar nooit gevoel. Als ze klaar zijn kijken ze naar elkaar. Lachen, knikken, voelen zonder woorden de appreciatie van de andere en geven die zonder woorden terug. July kijkt naar hem en zegt: You’re amazing. Hij zegt : ik heb niet eens meegezongen, July antwoord: You know what i mean. Hij legt uit dat dat zijn kunst is: zoals zij net hebben geleerd hun gevoelens expressief te uiten, uit hij zijn gevoelens expressief in de klas. Hij is geen Frank Ocean of Frank Sinatra, maar maakt een connectie met zijn publiek, bereidt zorgvuldig zijn kunstwerk voor en presenteert het voor een Vocal Class. Zonder bezoldiging. Zonder te denken aan wat het betaalt of wat het hem opbrengt. Omdat het als ademen aanvoelt, voor een groep mensen staan en zijn ervaring, passie en vakmanschap met hen delen.


Ik geloof dat dat kunst kan zijn. Ian is een muzikant die geld nodig heeft en daar een leuke muzikale weg voor heeft gevonden. Dat is fantastisch, hij bezorgt velen een amusante tijd en wordt daarvoor betaald. SP is een kunstenaar die zijn passie, ervaring en vakmanschap deelt op een creatieve manier tijdens een performance. Die performances zijn zijn kunst. Hij denkt niet aan het geld, de toekomst, de opnames voor zijn cd of zijn carrière. Hij is een met zijn publiek en zij voelen dat. De jongeren en de workshops komen voor hem op de eerste plaats. En dus eindigt de Vocal Class met alle jongeren die eraan begonnen, de sterksten én de zwaksten. Beter nog: zij zijn nu allemaal de sterkste!