De reis is de bestemming

Het weer is niet goed, nooit goed genoeg. Hebben we de stemmigste decembermaand in jaren, zo eentje die als twee druppels water gelijkt op de kerstkaarten die je alleen nog op het Vossenplein vindt, meteen lanceert er wel iemand een volksopstand tegen de immobiliteit die daarvan het gevolg is. Er is te weinig ontijsvloeistof in Zaventem, of toch niet, of misschien net wel. Er worden treinen afgeschaft en degene die rijden doen dat met nog meer vertraging dan op normale dagen. Bussen blijven op stal. Auto’s schuiven uit. Fietsers en voetgangers vallen zoals vanouds. En verkleumde kinderen worden rondgetrokken op sleeën -de grootouders amuseren zich te pletter en lopen er lekker opgewarmd bij. Dat klinkt nostalgisch, maar in de media vind je weinig terug van de gloed die meestal hoort bij de tijd van toen. Neen, nu is het schande dat er zoveel geschoven, gevallen, afgeschaft en gekleumd wordt. Zeker als ook de voetbalwedstrijd na tien minuten stilgelegd wordt. Het einde van de beschaving nadert, zoveel is nu wel zeker. Vreemd, eigenlijk, dat Wilders noch Dedecker zich met deze gang van zaken bemoeit.

Nog vreemder is het plotse verdwijnen van de daklozen uit de kolommen en journaals. Op een moment dat middenklasse Vlaanderen lekker ronddraait en zich opmaakt voor een gezellig oudjaar, hoort een bittere beker dakloosheid er blijkbaar bij. Zelfkwelling, ma non troppo. Want zodra ons eigen comfortabele leven dooreengeschud wordt door een paar metereologische verkeersdrempels, dan beslissen de nieuwsmakers blijkbaar dat we de echte ellende even niet meer aankunnen of aanwillen. De man met de gele sneeuwruimer neemt de plaats in van de moeder in het Noordstation, de woordvoerder van de verongelijkte truckers haalt het van de solidaire actievoerder met een kom warme soep.

Alleen het beleid is consistent: het blijft afwezig. Er wordt nu aangekondigd dat de gaten van vorige winter gerepareerd zullen worden tegen volgende winter. Volgens mij was dat al eens beloofd. Meer dan eens zelfs. De spoorwegen gaan hun voorzieningen treffen, net als de luchthavens, de voetbalbond, Clouseau (of neen, die speelden gewoon in het Sportpaleis alsof het lente en altijd liefde was), de kerk, de regering van strompelende zaken, de minister-president van op zijn hoge toppen…

Het is makkelijk, natuurlijk, nu ik thuis zou moeten zitten lezen en schrijven, al is het niet daarom dat het waar is, maar het is wel waar: we zijn met zijn allen veel te veel onderweg naar allerlei bestemmingen waar we just in time geamuseerd willen worden of waar we allang onze productiviteit opgedreven hadden moeten hebben. Als er dan een vlok sneeuw te veel valt, valt ook dat drukke schema in duigen. Welkom in de 21ste eeuw. Wen er maar aan. Het gaat nog sneeuwen, overstromen en veel te droog zijn, en telkens zullen we verrast staan kijken, want dààr waren we niet op voorbereid. Geen probleem: de reis is de bestemming, een motto dat de zesmaandensabbat én de winterse sneeuw rustig zal overleven, en dat voor mentale rust kan zorgen bij alle komende ontij.