Gaza Freedom March op 31/12/2009 in Egypte.

Na onderhandelingen op alle mogelijke niveaus, had uiteindelijk een bus met een aantal uitgeselecteerde mensen met een humanitaire missie toegang gekregen tot Gaza.

Tot ongenoegen van alle anderen. Zelfs veel van de uitgeselecteerde mensen weigerden mee te reizen. Gaza vraagt niet om kleine hapjes ‘humanitaire hulp’. De mensen in Gaza hebben het recht om als vrije mensen te leven. De mensenrechten zijn ook op hen van toepassing. De blokkade moet doorbroken worden.

Vredesmars.

De mars ging door op de manier die in Cairo het meest effectief was gebleken: de activisten gaan ‘onopvallend’ naar een vooraf afgesproken plaats, om daar onaangekondigd over te gaan tot actie.

Deze maal was de plaats van afspraak het Egyptisch museum. Toen ik aankwam, begon de kopgroep net door op de drukke straat te lopen. Veiligheidsdiensten snelden toe en stopten de mars af. Verwarde situatie. Betogers trachtten snel de rangen te sluiten.

De groep vooraan ging tactisch op de grond zitten. Sommige veiligheidsagenten waren in deze fase minder vreedzaam dan bij de vorige gelegenheden en sleepten mensen weg. UIt vrees dat deze zouden gearresteerd worden, grepen anderen hen vast.

Waar men was blijven rechtstaan, werd de druk van de veiligheidsagenten groter en groter. Het werd veel duwen en trekken, op enkele plaatsen met verwondingen. Uiteindelijk kwam de grote groep op het voetpad terecht waar zij werden omsingeld door een verschillende rijen ordediensten.  

Vreedzame actienamiddag.

Op dat voetpad kwam weer een heel aangename kortstondige samenleving op gang.

Er kwamen vlaggen in de bomen. Bepaalde groepen hadden hun slaapzakken mee en propageerden een nieuwjaarsnacht voor het Egyptisch museum. Een accordeonist speelde muziek bij de gescandeerde leuzen. Zangers (zoals ik) gebruiken hun creativiteit om vredesliederen aan te passen aan de boodschap Free Gaza. Velen zongen en dansten mee. Passagiers van voorbij rijdende bussen zwaaiden sympatiserend. Er werd gefilmd en gefotografeerd. (ik kan mijn fotos in dit internetcafee niet opladen). Er kwam een hoekje voor gevonden voorwerpen. Er werd zelfs een toilet geimproviseerd om discreet de dringende behoeften te doen.

Minder mensen dan verwacht

Er waren enkele honderden mensen. Ik ontmoette Zuid-Afrikanen Schotten, Indiers, Amerikaanse “veterans for peace”, Vlamingen, Egyptenaren, …. Toch waren er minder mensen dan verwacht. Velen hadden afgehaakt in de beginfase. Niet iedereen is genoeg stressbestendig om dergelijke onbedoelde escalatie aan te kunnen. Zij wisten ook niet dat het vervolg terug veel vreedzamer zou worden.

Achteraf hoorden we dat de politie die ochtend enkele hotels had afgesloten waar deelnemers aan de Freedom March logeerden. De veiligheidsdiensten wisten dat er die dag wel ‘iets’ zou gebeuren.

Vreedzame afsluiting.

De bewakers deden hun werk, maar niet fanatiek.  Na een tijdje werd er van buitenaf water en voedsel naar binnen doorgegeven. Er konden zelfs nieuwe actievoerders bijkomen.

Langzaamaan begonnen mensen de groep te verlaten. De politie liet hen gewoon door. Na zes uren nam iemand via de megafoon het woord. Hij vroeg de overgeblevenen om stemming: wie wilde langer blijven, wie wilde doorgaan? Zo werd de actie afgesloten. Iedereen ging terug zijn eigen weg.

Enkele betogers wilden nog snel hun boodschap met stift op de muur aanbrengen. Andere betogers riepenm hen halt toe: geen beschadigingen!

Toen we later op de avond weer langswandelden, zagen we dat de slogans al weer onleesbaar gemaakt waren met zwarte verf. Maar de Egyptische kranten schreven uitvoerig over de actie, zelfs met fotos van de gewonden.