Palestijnen zijn voor 99% zuiver, maar toch zien ze eruit als troebel water.

John Ging en UNRWA-Gaza

John Ging staat sinds 1 februari 2006 aan het hoofd van de UNRWA-operaties in Gaza. Het “United Nations Relief and Works Agency for Palestine Refugees in the Near East” werd als VN-organisatie opgericht in 1949 voor de opvang van Palestijnse vluchtelingen. John Ging is een ervaren man, die o.a. ook in Kosovo en Darfour actief was. Hij was in België op uitnodiging van de werkgroep Palestina-Israël van CIDSE, voor het seminarie rond de hulp van de EU aan de Palestijnse gebieden. Op zaterdag 8 november zag ik hem op een lezing voor het Actieplatform Palestina.

Het werk van UNRWA is een enorm omvangrijke operatie. Ze helpen meer dan 4,6 miljoen Palestijnse vluchtelingen verspreid over Gaza, de Westelijke Jordaanoever, Jordanië, Libanon en Syrië, met onderwijs, primaire gezondheidszorg, sociale hulp, gemeenschapsontwikkeling en infrastructuur.

John Ging sprak erover met een zekere fierheid, maar in dezelfde adem noemde hij het ook een regelrechte catastrofe. UNRWA investeert al  60 jaar lang veel werk en het geld, dat ze niet kunnen besteden aan andere noodlijdenden elders in de wereld. Toch leidt hun inzet niet tot duurzaam resultaat voor de Palestijnen.
Daarom is de situatie onhoudbaar, zowel menselijk als financieel.

“Gaza is niet zo slecht als het eruit ziet. Het is erger.”

In de nieuwsbeelden zie je alleen het fysisch waarneembare. De zware morele druk kan je daarin niet vatten. Zelfs de acuele omschrijving “gevangenis” is volgens John Ging niet in overeenstemming met de realiteit. In een doorsnee gevangenis krijg je driemaal per dag te eten. Een miljoen mensen in de Gaza krijgen dat niet. De UNRWA kan hen slechts 86% geven van wat een mens per dag nodig heeft om te overleven. Die minimale bijdrage helpt om een korte noodsituatie te overleven, maar het is niet verantwoord om jarenlang in die omstandigheden te leven.

Door de totale afsluiting van Gaza in 2007, verdwenen ook alle handel en invoermogelijkheden en verloren enorm veel mensen hun werk. 20% van de mensen heeft geen water. Het afvalwater komt terecht in de beperkte zone in de zee waar zij vissen. Er is totaal geen bewegingsvrijheid.

De inwoners kwamen terecht in de “gemeenschap van de wanhopigen”, een ideale kweekbodem voor extremisme. Ze verkopen nu hun ziel aan het gewapend verzet. Dat is voor hen geen grote stap meer, want het is toch al een compleet geschonden ziel. Daardoor komen er nu meer extremisten, vooral jongeren. Die zijn van nature nog rebelser dan de ouderen.

Diplomatie en de kracht van het positief denken…

John Ging pleitte opvallend voor het positieve. Hij begon zijn uiteenzetting al meteen met een waardering aan het publiek. ”Het is een fantastische morele steun voor de Palestijnen dat jullie hier op zaterdagnamiddag in Brussel samenkwomen in solidariteit me hen.”

Ik leerde hem apprecieren als een vlotte spreker, maar ook een goed diplomaat. Hij koos zijn woorden correct. Je kan hem er niet van beschuldigen van antisemitisme. Sommigen zouden UNRWA verwijten dat ze Hamas helpen, maar dat bleek zeker niet uit zijn discours. Hij verdedigde de Palestijnen vanuit de VN-visie op vrede en mensenrechten. Als de Palestijnse situatie opgelost raakt, is dat volgens hem ook in het voordeel van de joden.

Ging reageerde heel positief op vragen waaruit diepe sympathie bleek met de Palestijnse eisen. Maar zelf deed hij geen enkele uitspraak die kan wijzen naar de rechtvaardiging van geweld.

Op een vraag over BDS (Boycot, Divestment and Sanctions) antwoordde hij aanvankelijk dat hij geen voorstander was. De mensen in de Gaza vragen om de Israëlische sancties op te heffen, zoiets bereik je niet door er zelf andere sancties op te leggen. Daarop beschreef ik de boycot als de “positieve” oproep om enkel goederen te kopen die niet uit bezette gebieden komen, met als voorbeeld de wereldwinkelproducten. Prompt gaf hij me nu wel gelijk. Hij voegde er zelfs aan toe dat de Europese Unie meer voorwaarden zou moeten stellen over eerlijke handel. (Een standpunt dat ons Vlaams parlement onlangs niet wilde goedkeuren.)

Kritiek op het politiek beleid.

Zijn positieve ingesteldheid weerhoudt hem niet van kritiek op de Israëlische politiek. Door de VN-resoluties te negeren, ondergraaft Israël de inzet van de VN voor wereldvrede en rechtvaardigheid. De aanbouw van nieuwe settlements is ontverantwoord. Hij citeerde een Israëlisch dagblad dat schreef: “de NAKBA ontkennen is hetzelfde als de Holocaust ontkennen.” Hij veroordeelt de harde anpak bij de grenscontroles, waarbij men ook zwaar zieke mensen niet spaart, omdat de soldaten hen als plausibele zelfmoordkandidaten zien.

Hij merkte heel cynisch op dat het Quartet al lang nieuwe projecten beloofde, die er totaal niet komen.

Op mijn vraag of hij nooit last kreeg omdat hij de rechten van de Palestijnen zo openlijk verdedigde, antwoordde hij dat hij dat niet vreest. Tav een groep joden zou hij net hetzelfde vertellen.

Valse beschuldigingen tracht hij tactisch te weerleggen. Ooit spraken buitenlandse politici hem in Gaza aan over het tekort aan brandstof. Hij liet ze in de brandstoftank kijken, om te bewijzen dat de tellertjes niet gesaboteerd waren. Met zijn uitleg over de samenstelling van de brandstof, weerlegde hij meteen de beweringen dat Hamas brandstof zou stelen voor eigen vervoer.

Hij richt zijn kritiek niet alleen op Israël en bondgenoten, maar roept ook de Arabische landen op om zich meer te richten naar de VN-visie. De Gaza blijft hermetisch afgesloten, omdat er een internationale overeenkomst is die Israël ook toezicht geeft op de grensovergang met Egypte. UNRWA probeert Egypte tevergeefs te overtuigen om de internationale mensenrechtenwetgeving niet ondergeschikt te maken aan die overeenkomst.

Gerechtigheid voor de Palestijnen.

Ik was onder de indruk van de overtuiging waarmee hij de zuivere natuur van de Palestijnse samenleving benadrukte. Hij bleef herhalen dat de mensen in Gaza niet om wraak vragen, maar om rechtvaardigheid. Dat is in overeenstemming met het eigenlijke doel van de VN. Op basis van het internationaal recht hebben de Palestijnen recht op veiligheid en zekerheid. Wie hen dat ontzegt, schendt de conventie van Genève. Die conventie wordt nog steeds op veel plaatsen geschonden, maar in Israël-Palestina sleept het probleem al 60 jaar aan.

Het is dujidelijk een frustratie voor hem dat hij de Palestijnen geen “rechtvaardigheid, legaliteit en waardigheid” kan garanderen. Het enige wat hij kan doen, is hen als gevangen gemeenschap in leven houden. “Wie om gerechtigheid vraagt, kan je niet helpen met eten en geneesmiddelen!!“ Zij hebben nood aan een leefbare omgeving, maar daarvoor staat de politiek in de weg. Hij doet echter zijn best om minsens naar hen te luisteren.

De “Summer Games” voor de kinderen in de Gaza zijn op dit ogenblik het paradepaardje van UNRWA . Daarin proberen ze een echte vakantie te geven, waarin ze zich kunnen uitleven zoals kinderen in niet bezette gebieden. Het heet bewust “zomerspelen” en niet een “zomerkamp”. De video UNWRA Summer Games 2008 is te zien op Youtube.  Het bekijken waard. 

Dignified resistance.

John Ging is een overtuigd verdediger van de geweldloze aanpak. Volgens hem is dat een win-win-situatie. Machtsvertoon en geweld maken de mensen opstandig, terwijl vreedzame samenwerking hen altruïstisch en menslievend maakt.
Ook in de politiek. De mensen in Gaza zijn van nature niet agressief, maar de Israëli drijven hen naar agressie door hun onderdrukkend beleid. Daardoor wordt de Israëlisch politiek een selffulfilling prophecy.

Steeds opnieuw verwees hij naar de 99% zuiverheid van het troebele water. Hij had de Palestijnse aard enorm leren appreciëren. Door acties zoals de quassamraketten raakt hun blazoen echter bezoedeld. Zoals die ene druppel koffie het water troebel maakt, verliezen de Palestijnen hun geloofwaardigheid door hun raketten. Zeker nu de wereld “vecht tegen terrorisme”. Zij moeten proberen hun rechten op een meer vreedzame manier te verdedigen en in de aandacht te brengen.

Een Palestijnse vraagsteller sneed het thema aan van de Etnische zuivering en het recht van de Palestijnen op terugkeer. Tot mijn verbazing verklaarde John Ging zich meteen volledig solidair met het discours. In zijn verdere uitleg gaf hij echter te kennen dat hij de feiten wel erkent, maar ook gelooft in de mogelijk dat de palstijnen daarover een compromis te sluiten.

Er kan pas een oplossing komen, als beide zijden het geweld stopzetten en de zaak politiek aanpakken. Daarvoor moeten beide gemeenschappen echter in elkaar geloven. Hij ziet het als zijn opdracht daaraan mee te werken. Zolang UNRWA onderwijs kan verstrekken, wil hij helpen om de kinderen op te voeden in een vredelievend discours.

Bovendien is er nood aan beter leiderschap. “Op dit ogenblik hebben ze geen van beide een Ghandi.”