Groeten uit Khartoem

As-salam alaykum

Bij deze heet ik u, mijn vriend, mijn collega, mijn familielid, mijn verre vriend en alle anderen, hartelijk welkom in de wondere wereld van Khartoem. Indien u regelmatig een tekort hebt of had op uw rapport voor het vak aardrijkskunde: Khartoem is de hoofdstad van Soedan, Noord-Soedan is dat, niet Zuid-Soedan, maar daar later meer over. Voor de taalpuriteinen onder jullie en diegene die het Arabisch beter machtig zijn dan ik: Khartoem spreekt men uit als ‘Ghartoem’, met een ‘g’ die van diep uit de keel mag komen.

Terwijl u dit vanuit uw luie zetel leest, is het in ons dierbaar vaderland hoogstwaarschijnlijk onaangenaam koud. Ik heb niet de intentie om u jaloers te maken, maar ik zal het toch doen: hier schommelt het klimaat dagelijks ergens tussen de 30 en 35 graden. Als het een troost mag wezen, ten gevolge van het matige tot strenge Islamitische regime in Soedan wordt mijn vestimentaire vrijheid grotendeels aan banden gelegd. Normaliter dus geen marcellekes of hotpants, niet buitenshuis alleszins. De mensen die mij persoonlijk kennen weten dat dit een gemis moet betekenen. En om de jaloezie helemaal weg te laten ebben: binnen een tweetal maanden zal de thermometer hier gemiddeld 45 tot 50 graden aangeven overdag. Mijn heimwee naar het Belgische weer zal nog nooit zo groot geweest zijn.

Maar ok, genoeg gezeverd. Tijd voor een korte introductie. Hoewel de spreekwoordelijke pen in mijn handen ligt is datgene wat zal volgen de komende maanden een coproductie van twee mensen: Ruben (ikzelf) en Sarah. De beleefdheid, indien er mensen zouden meelezen die ons niet persoonlijk kennen, gebiedt ons dan ook om onszelf voor te stellen. Bij deze:

Rarara wie-benne-kik?

Wie is Ruben? Uw dienaar en ondergetekende, afkomstig uit de wijde omstreken van de metropool Tienen, gediplomeerde antropoloog en van nature nogal relativistisch ingesteld (Sarah zou zeggen té relativistisch, ze heeft gelijk) en sinds twee jaar werkzaam voor het Commissariaat-Generaal voor Vluchtelingen en Staatlozen (u weet wel, die in de media kwaadaardig gepercipieerde overheidsinstantie die ervoor verantwoordelijk is dat de ‘Parwaizen’ van deze wereld geen asiel krijgen in België en uiteindelijk worden teruggestuurd naar het “veilige” Kaboel). Mijn queeste in Soedan: slaafs maar met veel plezier de liefde volgen en tijdens een loopbaanonderbreking van 6 maanden mijn diensten ter beschikking stellen aan plaatselijke vluchtelingen via het UNHCR-kantoor in Khartoem. Dit alles met dank aan mijn werkgever, die als je haar wat beter leert kennen best meevalt en niet zo kwaadaardig is als u misschien zou durven denken (hierover later misschien ook meer).

Wie is Sarah? Mijn meer dan bevallige wederhelft, afkomstig uit het mondaine Aartselaar en idealistische (ik durf haar al eens naïef te noemen, maar dat hoort ze niet graag dus hou het onder ons) pas afgestudeerde mensenrechtenstudente die de volgende 6 maanden via de EU -delegatie (u weet wel, die vereniging van Europese landen die onlangs de ‘Nobelprijs voor de Vrede’ won maar die desondanks nog een marge voor verbetering heeft op het vlak van vrede en mensenrechten) het Soedanese volk democratie en mensenrechten zal bezorgen. Insha’Allah! Haar queeste in Soedan: werken aan een betere wereld en een zoektocht naar het antwoord op existentiële vragen met betrekking tot haar professionele toekomst.

Wordt vervolgd…

Tot zo ver deze geruststellende virtuele postkaart aan het adres van familie en vrienden en deze aangename kennismaking voor de onbekenden. Vanaf vandaag zal ik proberen op regelmatige basis een bijdrage te schrijven, de ene dag al serieuzer dan de andere, over de kleine en grote dingen uit ons dagdagelijkse en werk gerelateerde leven in Khartoem.

Sarah en Ruben danken u voor uw aandacht.