Canadese eenhoorns

In haar artikel ´Understanding Canadian Exceptionalism´ schrijft Irene Bloemraad, onderzoekster aan de Californische Berkeley-universiteit:

´Ongeveer twee derde van de Canadezen vindt dat immigratie een positief en essentieel kenmerk is van zijn land.´ Meer nog, onderzoek toont aan dat de Canadezen sinds de jaren ´70 steeds positiever zijn gaan kijken naar immigratie. Canada zou het multiculturalisme  beschouwen als een onlosmakelijk onderdeel van zijn identiteit. Dat komt onder andere, zegt Irene Bloemraad, omdat het beleid in de eerste plaats uitgaat van permanente migratie. Daardoor worden nieuwe migranten meteen mogelijke medeburgers. Migranten krijgen bovendien vrij snel toegang tot de Canadese nationaliteit. Daardoor worden ze kiezers, en hebben politici er weinig baat bij - zelfs ter rechterzijde - om een anti-migratiediscours te ontwikkelen.

Tenslotte, stelt dit artikel, besteedt Canada veel zorg aan integratie, maar steeds vanuit het idee van een multiculturele samenleving. Loyauteit aan Canada hoeft niet in tegenspraak te zijn met een verbondenheid aan het land van herkomst, het eigen geloof en de eigen cultuur. En ook dat loont: nieuwe migranten blijken erg gehecht te zijn aan hun nieuwe thuisland.

Dat land wil ik wel eens zien. Zeker in tijden van felle discussies over een falend multiculturalisme en hoofddoekjes op de werkvloer, en van strengere wetten voor wie de Belgische nationaliteit wil bekomen. Het German Marshall Fund en de Robert Bosch Stiftung geven me die kans. In het Transatlantic Forum on Integration and Immigration brengen ze professionals uit de hele wereld bijeen. In mei kon Ian McGrath zo een bezoek brengen aan Vluchtelingenwerk Vlaanderen. Ian werkt voor de Canadese overheid rond resettlement van vluchtelingen. Vandaag is het mijn beurt om een toer te maken doorheen het Canadese vluchtelingenbeleid.

Ik geef toe, ik heb een beetje selectief geciteerd uit Irene Bloemraads artikel. Ze zegt ook dat de Canadese migratie vooral een economische migratie is, en dat de gevoelens ten opzichte van vluchtelingen toch wat ambivalenter zijn. Bovendien heeft het land, omwille van zijn geografische ligging, relatief weinig te maken met irreguliere migratie en spontane asielzoekers. Toch kijk ik ernaar uit om eens kennis te maken met een hele andere kijk op migratie dan degene die wij in Europa gewoon zijn.

Canada kleurt in deze tijd van het jaar prachtig rood en geel, zie ik vanuit het vliegtuig. Ian pikt me op aan de luchthaven. Hij is net terug van een missie uit Libanon. De Canadese overheid heeft besloten om een groep Irakese vluchtelingen  in Canada te hervestigen die door de Syrische oorlog in Libanon zijn gestrand. Het was een opdracht waar hij al lang naar uitkeek, weet ik uit eerdere gesprekken. Ik zal er deze week vast meer over horen.

Boven een bord poutine (een stapel frieten met bruine saus en kaas) gaat Ian met mij door het programma. Morgen bezoek ik vooral zijn collega`s van de Canadese overheidsdienst voor immigratie. Ian waarschuwt me om kritisch te zijn. De Canadezen zijn erg positief over hun eigen migratiebeleid, ´They will tell you stories about unicorns popping up´ - ze zullen verhaaltjes vertellen over eenhoorns en andere ongelooflijke dingen. Ik zal kritisch zijn, dat beloof ik.

Het artikel van Irene Bloemraad is terug te vinden op migrationpolicy.org