Massaal protest tegen GAS? Deuh! Waarom geen defiance campaign?

Massaal protest tegen GAS? Een ongeziene groep? Deuh!  Zuid-Afrika, daar was sprake van massaal protest.

Morgen keurt het Belgische parlement de uitbreiding van de gemeentelijke administratieve sanctie (GAS) goed, schrijft de krant De Morgen. Zo’n boete kan door gemeenten gegeven worden aan inbreuken op het gemeentereglement, straks zelfs aan veertienjarigen. “De maatregel lokt massaal protest uit”, voegt de krant eraan toe. “Een ongeziene groep van 213 middenveldorganisaties roept de Kamerleden op om tegen de strengere GAS-boetes te stemmen. Zonder succes”.

Massaal protest? Een ongeziene groep? Deuh! Zuid-Afrika, daar was sprake van massaal protest.

Akkoord, de wetten waartegen (hoofdzakelijk) zwart Zuid-Afrika in het verweer ging, nu toch al zestig jaar geleden, waren van een andere orde. Je mag geen appelen met peren vergelijken.

It was a crime to walk through a Whites Only door, a crime to ride a Whites Only bus, a crime to use a Whites Only beach, a crime to be on the streets after 11 p.m., a crime not to have a pass book and a crime to have the wrong signature in that book, a crime to be unemployed and a crime to be employed in the wrong place, a crime to live in certain places and a crime to have no place to live, schrijft Mandela in zijn autobiografie A long walk to freedom.

Oh, en dan was er ook nog het verbod om te wonen waar je wilde,  toch als je zwart, coloured of indian was, het werk te kiezen dat je aanstond, de lessen te volgen die je wilde of nog, te vrijen met de partner van je keuze. Sex met iemand van een andere huidskleur was strafbaar.

Dat is, toegegeven, andere koek dan geen luide muziek te mogen draaien met je raampje open of geen broodje gezond te mogen bikken in een kerkportaal.

Toch is de verGASsing van onze maatschappij niet niks, zeker niet als straks ook een kind van veertien jaar beboet kan worden, als hij confetti opraapt of iemand doet schrikken (sic). Critici van de GAS-boetes schuwen de grote woorden niet. “Een inbreuk op de scheiding der machten”, heet het. En we evolueren naar “een samenleving waar jongeren bang zullen zijn om nog jong te zijn”. Is de vergelijking met Zuid-Afrika, waar men écht “bang was van swart”, toch niet van de pot gerukt?

Nu, wat hebben die 213 middenveldorganisaties en vertegenwoordigers uit academische en juridische wereld gedaan? Massaal gemobiliseerd? Binnenskamers gelobbyd? Of gewoon de on-line petitie onderschreven op www.gasboete.be, waarover de kranten nu schrijven? Is dat een tandje bijsteken, na de punctuele acties die activisten eerder op touw zetten?

Ik durf het bezwaarlijk massaal protest noemen.

Toch niet als ik nu zo zit te snuisteren door Zuid-Afrika’s verleden en leer hoe duizenden vrijwilligers – in navolging van de passive resistance-acties van Mahatma Ghandi – met opzet de apartheidswetten overtraden en zich massaal lieten arresteren en opsluiten. De zogenaamde burgerlijke ongehoorzaamheidcampagne of Defiance Campaign in de jaren vijftig was de eerste geslaagde samenwerking tussen de verschillende tegenstanders van Apartheid – het ANC, de communisten, het South African Indian Congress, blanke activisten, etc. Neen, het was geen onverdeeld succes en vooral een stedelijke aangelegenheid. Maar het was een belangrijk signaal.

“Aan het eind van het jaar hadden meer dan achtduizend mensen van alle rassen, aan de oproep gehoor gegeven”, aldus Mandela, in een speech van 1953. “Arbeiders werden ontslagen, bazen en leraren werden geroyeerd, advocaten en zakenlieden gaven hun praktijk op en kozen ervoor gevangen te worden gezet”.

Er was veel moed voor nodig, geduld en planning, zeker in tijden zonder facebook of gsm. In those days, when mass communication for Africans was primitive or non-existent, politics were parochial, schrijft Mandela. We had to win people over one by one. Ze gingen deur aan deur om vrijwilligers te ronselen die zich wilden laten opsluiten. Dat is nog ’s iets anders dan een online petitie liken.

Maar ik heb geen recht van spreken. Zelf kom ik mijn eengezinswoning niet uit voor een demonstratie, ook niet toen vorige week wereldwijd betoogd werd tegen genetisch gemanipuleer van onze voeding en andere euvels van deze tijd. “Druk druk druk”, weet u wel.

Op Facebook zie ik dat een bevriend koppel uit Zuid-Afrika zondag wél heeft deelgenomen aan die mars tegen Monsanto. Zij is coloured en hij blank. Ze lopen samen met hun jongste dochter op in de Monsanto March (Peaceful Protest) Plettenberg Bay. Hij heet Deklerk, een wel erg iconische achternaam voor een Afrikaner.  Toen zestig jaar geleden de Defiance Campaign op gang kwam, was hun liefde nog strafbaar geweest.  Ik durf de foto niet te liken. Stel dat ze vraagt of ik ook ben gaan betogen? Voor de toekomst van onze kinderen?

De komende weken en maanden wil ik bloggen over Nelson Mandela. Hebt u een leuke suggestie, een eigen Mandelaverhaal of commentaar op één van de blogberichten, stuur zeker een mail (Contact).

Stefaan Anrys
www.dealwithafrica.com

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Over de auteur

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.