Home Vatican brandt

Vanmorgen wandel ik naar de campus voor mijn voorlaatste interview. Wanneer ik op enkele tientallen meters van de Unikin verwijderd ben, merk ik opwinding op bij studenten komende uit de richting van de campus. Moreel misvormd als ik intussen ben door mijn onderzoek, denk ik onmiddellijk aan een studentenopstand of een inval van het leger, maar het is completely different shit. Home Vatican, de meisjeshome van de Unikin, staat in brand.
Hoe cynisch kan de Heer zijn, dat hij zijn eigen home in brand laat vliegen. Hoe ironisch trouwens ook, Home Vatican is de enige meisjeshome die de laatste jaren een herstelbeurt heeft gekregen. De levensomstandigheden zijn er dus gewoon abominabel, in plaats van onmenselijk zoals in de andere homes.
Omdat ik nog een halfuur de tijd heb voor mijn interview en de mens nu eenmaal een ramptoerist is, blijf ik kijken (de Home ligt dan ook gewoon aan de overkant van de weg, naast de campus, ernaast kijken is niet mogelijk). Wat ik te zien krijg is vrij hallucinant. Er komt een massa studenten aangelopen, die op het plein voor de home blijven staan. Terwijl de rook uit de ramen komt, wordt er uit de kamers gekrijst. Blijkbaar is er een kortsluiting geweest, die de boel in brand heeft gezet. Zo een dingen zijn nu eenmaal niet te vermijden, als elektriciteitsdraden en stopcontacten los aan de muur bungelen, kabels zonder bescherming overal rondslingeren, men aan één stopcontact zeven toestellen hangt en iedereen van overal wat aftapt.
Jongens kruipen op de platte daken naast het gebouw in kwestie en slaan de ramen in. Zo kunnen de meisjes die nog binnen zijn en gevangen zaten ontsnappen. Gans de operatie mondt echter al snel uit in een enorme chaos. Massa’s jongens zijn op de daken gekropen en slaan de ramen kapot om in het gebouw binnen te kunnen. Hoewel er een enorme rookontwikkeling is, kruipen ze en masse naar binnen. In de kamers ( 6 meisjes op één kamer, drie in 1 persoonsbed. Bij de jongens trouwens hetzelfde. Gelukkig zijn Congolezen uberkatholiek, het ultieme Gay paradise zou anders nabij zijn) liggen namelijk nog alle spullen van de meisjes, en de studenten willen deze, nobel als ze zijn, redden van de vlammen. Op de brandweer moeten ze niet wachten, die is samen met de Belgen in 1960 vertrokken, heb ik de indruk. Bovendien zijn er toch te veel files en te weinig water om op tijd en van enig nut te zijn.
Het is onwezenlijk om te zien hoe de reddingsoperatie wordt aangepakt. Van op de tweede en derde verdieping worden volle valiezen, koelkasten, matrassen, kleerkasten en tv’s naar beneden gegooid. De mensen die beneden staan zijn in even groot gevaar als degene in het gebouw. Ik zie mensen die een kast op zich krijgen en er ontstaat een massale vechtpartij tussen studentes en hun vriendjes die elkaars eigendommen betwisten. De studenten voor de home gedragen zich afwisselend als joelend en zingend publiek voor een rockconcert of een voetbalmatch, scanderend als op een protestmars en soms ook als meelevende ramptoeristen. Intussen wordt er binnenin waarschijnlijk massaal gestolen.
Intussen ga ik kijken of mijn interviewee al ter plaatse is. Quod non, uiteraard. Gans de universiteit staat naar het macabere schouwspel te kijken. Opeens horen we “een soort van sirenes”. De brandweer, of wat er voor moet doorgaan, is toegekomen. Deze raakt echter niet tot aan de home, omdat de studenten de weg versperren. De universitaire politie komt tussenbeide, om de brandweer doorgang te verlenen, maar dat is buiten de vreemde hersenkronkels van de student aan de Unikin gerekend.
Opeens zie ik een mensenmassa in mijn richting stuiven. Ik denk dat de brand is uitgeslagen, of dat de politie de harde middelen heeft ingezet. Groot is mijn verbazing als ik het tafereel van dichtbij zie. De studenten hebben zich tegen de brandweer en de politie gekeerd, omdat deze te laat zijn. De politie wordt achterna gezeten door een menigte woedende studenten. Ik vraag me af of ik nu hardop moet beginnen lachen of medelijden krijgen met die ouwe flikken, met hun machete (echt waar) in de hand die op de vlucht slaan voor een hoop zotte studenten, die de politie met alles bekogelen wat ze kunnen vast krijgen.
Toch maar dat interview doen…
Wanneer ik anderhalf uur later terug buitenkom, zie ik het resultaat. De home staat nog altijd te roken en buiten zie ik overal meisjes met hun spullen, verloren zitten wachten op een nieuw onderkomen. Hopelijk heeft het echte Vaticaan nog wat centjes over.