In Thailand wordt gefeest, junta of niet

Thailand wordt geheel terecht ‘Het Land van de Eeuwige Glimlach’ genoemd. Zelfs in de huidige barre tijden lijken de Thai in opperste feeststemming en wordt er lustig gevierd. Op vijf december vierde Koning Bhumibol zijn achtentachtigste verjaardag. Hij is daarbij ook de langst regerende monarch ter wereld en heeft negenenzestig troonjaren op de teller staan.

Op tien december herdacht Thailand de grondwet die sinds 1932 van kracht is. Op hetzelfde moment is juntaleider en militair opperbevelhebber Chan-ocha de teugels stevig aan het aantrekken en verdwijnen dissidente stemmen geluidloos in de plooien van de beloofde toekomstige democratie. 

De Koning is ziek, leve de Koning!

De koningsgekte is na negenenzestig jaar nog steeds niet tanende, in tegendeel. Het kan ermee te maken hebben dat Thailand het enige land ter wereld is waar blaam aan het koningshuis als een misdaad wordt beschouwd. Menig straathoek wordt gesierd met metershoge portretten van de koning, al dan niet geflankeerd door zijn gemalin en netjes in het pak gestoken honden. Het gaat echter slecht met de gezondheid van Bhumibol. Sinds begin september heeft hij zich niet meer in het openbaar vertoond en er gaan geruchten dat de Thaise monarchie aan macht zou kunnen inboeten eenmaal Bhumibol van het toneel verdwijnt. De wettelijke troonopvolger, Bhumibols oudste zoon, heeft een bezwaarlijke reputatie als Don Juan. Hij vormt een schril contrast met de respectabele reputatie van zijn vader. 

Het zegt veel over de diepgewortelde koningscultus en meer nog over de angst voor het huidige militaire regime.

 

De junta is de wet

Terwijl op vijf december en lang daarna de straten geel kleurden met vlaggen en T-shirts, gaan Chan-ocha en de zijnen parmantig verder met hun bewind dat, aldus henzelf, zal leiden tot de langverwachte democratie en Thailand uit de krochten van het politieke en economische verval zal helpen. Voorlopig lijkt dat echter veraf. 

Een van de laatste grote wapenfeiten van de junta is de steeds verstrakkende persvrijheid. Laat ons eerlijkheidshalve van persinkrimping spreken. Onlangs verscheen op de voorpagina van de Thaise New York Times uitgave een wit vlak daar waar een artikel  zou moeten hebben gestaan over de al te welvarende Thaise monarchie. Het artikel was een kritisch, maar degelijk onderbouwd persstuk dat zijn plaats op de voorpagina verdiende. De junta deed het echter af als te gevoelig en ongepast. 

Verder dan ooit van ASEAN verwijderd

Binnenskamers wordt al eens gemord over de juntaleiders en wordt voorzichtig ongenoegen geuit over de slabakkende economie, maar daar blijft het bij.