Touring, wat is er mis met Chinese treinen?

Ik heb er zelf net vier dagen opzitten om per ferry en trein van Seoul (in Zuid-Korea) naar Chengdu (in het westen van China) te reizen, met een aantal sightseeing stops in Qingdao en Xi’an.

In Seoul nam ik deel aan World Model United Nations 2015 – een debatwedstrijd en VN-simulatie met zo’n 2.400 studenten van over de hele wereld. In Chengdu ben ik het VUB-team vervoegd van het Generation Under Construction-project.

Met de ferry over de Gele Zee

Ik denk nog ‘hier gaat mijn computer’, maar er is niets meer aan te doen.

Donderdag 26 maart, ca. 13u30, ik sluit de deur van Andy’s appartement, de leraar Engels die mijn couchsurfing host was in Seoul. Ik verlaat Bucheon, een voorstadje van om en bij het miljoen inwoners in de Seoul Metropolitan Area, en neem de metro naar Incheon.

Dat is de derde stad van Zuid-Korea die Seouls grootste luchthaven en haven herbergt.

Van daar zal ik de ferry nemen om me over de Gele Zee naar China te brengen. Het metronetwerk is zeer uitgebreid en werkt goed, sommige metrostellen – waaronder hetgeen waarin ik mij bevind – stoppen niet in elk station zodat ze op een korte tijd grotere afstanden kunnen overbruggen.

Aangekomen in de ferry-terminal registreer ik mijn bagage. Ik gooi mijn twee zakken door de scanner en denk mijn koffers te recupereren, maar het systeem lijkt op dat van een vliegtuig eerder dan op dat van een trein. Ik denk nog ‘hier gaat mijn computer’, maar er is niets meer aan te doen.

De andere passagiers op de boot zijn bijna allemaal Chinezen, velen hebben inkopen gedaan en zeulen grote dozen mee. We nemen net als in vele luchthavens, na de paspoort- en veiligheidscontrole, de bus naar de boot om in te schepen.

De Weihei Ferry tussen Incheon en Qingdao is niet de grootste ferry die ik ooit heb genomen, maar er zijn wel tal van faciliteiten zoals tv’s, een kruidenier, een luxe winkel, twee cafetaria’s, een restaurant, een karaoke en een cinemazaal (met uitsluitend Chinese en Koreaanse films). Er is zelfs een tovenaar aan boord en vuurwerk op het dek.

Met mijn computer ver weg opgeborgen, komt al dat entertainment goed van pas. Vooral omdat dikke mist het schip onderweg 7 uur doet stil liggen, waardoor de totale reistijd oploopt tot niet minder dan 24 uur. Uiteindelijk komen we dan toch aan in Qingdao, een stad op het water met een enorme brug over de baai van de Gele Zee en een lange kustlijn.

Zoals voorzien, maar met een goede 9 uur vertraging, installeer ik mij bij Starbucks, de verplichte halte voor de globetrotter op zoek naar free wifi. In tegenstelling tot wat een van de proffen tijdens het GUC-project ons later vertelde over de Sichuanese theehuizen, kan je in Starbucks natuurlijk niet je eigen thee of koffie meebrengen om deze voor een schappelijke 2 yuan te bevloeien met warm water.

Eens op het net pluk ik het nummer van mijn host van de couch surfing-website en stuur ik een sms om mij te excuseren voor het late uur. Gelukkig blijf ik welkom en kan ik gsm en pc opladen via de spotgoedkope adapter die ik op de boot kocht.

De nachttrein naar een archeologische site

Reizen met de trein is ook altijd goed om nieuwe mensen te ontdekken.

De volgende ochtend sta ik vroeg op om nog voor ik op de trein stap naar Xi’an een stadswandeling door de dikke mist te maken. Daarna vertrek ik naar het station om de eerste van twee treinen te nemen die me 1.600 km ver van Qingdao naar Chengdu zullen brengen. Een treinreis van in totaal 2 dagen die me niet anders kan dan doen besluiten dat het vooroordeel van Touring tegen treinen in China helemaal onterecht is.

Zo zijn de beide nachttreinen behoorlijk comfortabel. Ze zien eruit als Europese nachttreinen met een lange gang en loodrecht hierop cabines, met 3 bedden. Een Chinees karakter op mijn ticket toont me welk bed ik mag innemen: benedenbed (het duurste ticket omdat het toegang geeft tot het gedeelde tafeltje), middenbed (het karakter is hetzelfde als dat voor China zelf, harmonie en het Middenrijk) of bovenbed (het goedkoopste ticket, maar wel dicht bij de lampen en dus ideaal om te lezen).

Het grootste verschil is wel dat de compartimenten hier geen deur hebben en dat er in de gang meer opklapbare zitjes en tafels zijn. Wifi is enkel beschikbaar in sommige stations, maar niet op de treinen.

De treinen zijn ook opmerkelijk proper. Hier geen uitpuilende vuilnisbakken zoals in de Belgische treinen. Het vuilnis wordt gewoon op de tafels gelaten of op de grond gesmeten. Het veelvuldige boordpersoneel, met hun beperkte loonkost, komt dit vuil regelmatig ophalen, wat merkwaardig genoeg dus zorgt voor een zeer propere trein.

En reizen met de trein is natuurlijk ook altijd goed om nieuwe mensen te ontdekken. Op de trein naar Xi’an raak ik aan de praat met 2 Fransmannen die studeren aan de internationale campus in Suzhou, op 40 km van Shangai. Ik bezocht de stad toevallig ook in 2012, tijdens de Shangai Summer School. Ik herinner me nog vaag de paar nachten die ik er spendeerde in de student dorms in de toen nog volop in aanbouw zijnde campus.

En nog toevalliger ontmoet ik op de trein van Xi’an naar Chengdu een Chinees meisje dat net als ik naar de Wangjiang Campus van Sichuan University moet. We delen met nog een vriend van haar samen een taxi van aan het station naar de campus. Uiteindelijk begeleid ze me zelfs met een motortaxi tot aan de refter waar ik mijn collega-generationers aan de lunch vind.

Treinen in China: een aanrader!

Reizen met de trein in China af te raden? Nee hoor! Ik kan niet anders dan besluiten dat het al bij al behoorlijk efficiënt is. De tickets zijn vrij goedkoop, de wagons comfortabel, je ziet het landschap veranderen, het is zelfs soms sneller dan andere transportmiddelen. En in een recent nummer van de Beijing Review dat ik in onze dorm vind, lees ik zelfs net dat treinlijnen sinds kort zelfs niet langer verlieslatend zijn!

Antoine Struelens, de auteur van deze bijdrage, volgt het Schakelprogramma Stedenbouw en Ruimtelijke Planning aan de VUB.