Hezbollah-strijder: ‘Ik hoop dat het Westen onze strijd zal begrijpen’

‘Wie ons uitdaagt, moet de gevolgen dragen’

Waarom vechten jullie in Syrië?

Anonieme strijder: In Syrië beschermen we ons land. Als ze Syrië zouden innemen, zouden ze daarna naar Libanon komen. Wij zorgen voor veiligheid. Ik zou de bescherming van elke sjiiet in elk land op mij nemen. We hebben niks tegen soennieten. Zelfs niet tegen de fundamentalisten, zolang ze ons met rust laten. Maar als je hen sjiieten ziet doden, moeten we iets doen. Wie ons uitdaagt, moet de gevolgen dragen.

Waarom voeren jullie die strijd samen met de Syrische president Bashar Assad?

Anonieme strijder: We vechten met Bashar omdat hij tijdens de Israëlische aanval van 2006 de Syrische grenzen voor ons opende. En omdat Syrië het enige Arabische land is dat nog tegen Israël vecht en dat weigert een alliantie met Saoedi-Arabië aan te gaan.

Hoe voelt het om eindelijk je eer te gaan verdedigen?

Anonieme strijder: Het is een grote eer te vechten met je geloofsgenoten, tegen zij die zeggen dat je religie verkeerd is. In de voetsporen kunnen treden van onze imam Ali is een nog grotere eer.

Ben je niet bang dat er een burgeroorlog in Libanon komt?

Anonieme strijder: Natuurlijk ben ik daar niet bang voor. We doen trouwens alles om dat te voorkomen. Als de buitenwereld van ons gevecht om sjiieten in de wereld te redden een burgeroorlog wil maken, is die niet van onze makelij. Wij willen gewoon dat ze ons met rust laten. Elke bedreiging zullen we beantwoorden.

Verliezen jullie geen strijders die jullie beter tegen Israël zouden inzetten? Maakt jullie betrokkenheid in Syrië jullie niet zwakker?

Anonieme strijder: Integendeel. Met elke martelaar staan er tien nieuwe op om met ons te vechten. Met elke martelaar stijgt ons geloof en vertrouwen in God. We worden niet zwakker, maar sterker. Laatste vraag, alsjeblieft. Ik moet nu vertrekken naar mijn militaire training.

Wat denk je van de afwijkende meningen binnen Hezbollah? Bijvoorbeeld van families van strijders die Hassan Nasrallah oproepen om hun zonen uit Syrië terug te halen?

Anonieme strijder: Geen commentaar (lacht). Ik hoorde daar niks van. Naar mijn weten vragen families het tegenovergestelde: laat onze zonen vechten in Syrië. En als er toch moeders zijn die willen dat ze terugkeren, dan weet ik zeker dat de strijders dat zullen weigeren. Het zijn geen kinderen meer. We zijn ervaren en hebben een sterke wil. Bedankt voor je interesse. Ik hoop dat het Westen net zoals jij moeite zal doen om onze strijd en ons doel te begrijpen.

Is deze strijder een ‘terrorist’?

Dit interview nam ik af voor de Europese beslissing om de militaire vleugel van Hezbollah op de ‘terroristenlijst’ te plaatsen. Op een zonnig terrasje in Baalbek sprak ik dus net via What’sApp met een ‘terrorist’, of correcter, een militant van een ‘terroristische organisatie’. Zelf heeft de jongeman nochtans enkel defensieve motieven. Wat hij gelooft, is dat hij aan het Syrische front gaat vechten tegen gewapende milities die de orde ondermijnen, die geen geheim maken van hun intenties om sjiieten te doden, en die aan de kant van Israël staan. Wat hij gelooft, is dat hij in Syrië zijn land (lees: Iran-Syrië-Libanon) gaat verdedigen tegen de volgende fase van het Westerse imperialisme in het Midden-Oosten, tegen het vallen van de zoveelste dominosteen in het anti-Israëlische verzet. Of dat nu waar is of niet, het is wat hij gelooft.

‘Hezbollah beschikt over een slimme inlichtingendienst die over ons land en onze grenzen waakt. Je ziet ze niet, maar zij zien jou. Als je een lijn overschrijdt, grijpen ze in’, zegt hoteleigenaar Mustafa Ossman, die omwille van de veiligheidssituatie amper toeristen in zijn hotel ontvangt. Sinds Hezbollah in Syrië aan de zijde van het regime vecht, namen de veiligheidsincidenten in de Bekaavallei alleen maar toe, maar toch gelooft hij dat het net Hezbollah is die voor veiligheid zorgt. ‘Gisteren hielden ze op de snelweg in Hermel een geblindeerde auto vol wapens uit Syrië tegen. Ze wilden Hezbollah in Libanon aanvallen. Een paar weken geleden onderschepten ze drie zelfmoordterroristen met bomgordels. En toen ik onlangs naar mijn huis op de berg ging, was ik getuige van een vuurgevecht tussen Hezbollah-strijders en salafisten. Hezbollah zal alles schoonvegen.’

De strijder en de brave hoteleigenaar groeiden net als Ali op in een regio waar Israël, de VS en Europa doorheen de geschiedenis verantwoordelijk zijn geweest voor een massale vernieling van het maatschappelijk weefsel. De sjiitische geestelijke Hani Fahs, nochtans fervent Hezbollah-criticus, vertelde me: ‘Europa creëert deze “terroristen” zelf door Israël te laten wegkomen met de kolonisatie van Palestina. Denk je dat Hezbollah met zijn discours van verzet nog Libanezen zou kunnen rekruteren, als het Westen eindelijk voor een Israëlisch-Palestijnse oplossing zou zorgen?’ Hadden de grootmachten een andere internationale politiek gevoerd, had deze jongeman zijn leven wellicht niet in de schaal gelegd zonder helder uitzicht op een positief resultaat.

In het Westen moeten wij steevast geloven dat de militaire acties van Israëlische soldaten defensief zijn. Maar ook Israël doordringt zijn kinderen van militarisme, en leert hen dat geweld en gruwelijke afschrikking (terrorisme) de enige manieren zijn om het zionisme te beschermen in een vijandige regio (lees hierover ‘Machtige minderheid in vijandige regio, rings a bell?’ in dit artikel).

Al acht jaar lang ben ik in Israël en Palestina getuige van de Israëlische psyché. Het is verbijsterend om te zien dat Israëls aartsvijanden, de Libanese sjiieten aan de andere kant van de frontlijn, op exact dezelfde manier denken. Een volk dat zichzelf verdedigt tegen de vijandige meerderheid die hen omringt, dat een muur om zich heen bouwt om als gesloten, veilige gemeenschap verder te leven, dat militaire helden en overwinningen cultiveert, dat geweld als enige middel ziet om te overleven, dat afschrikking en controle verkiest boven vrede en verdraagzaamheid.

Waarin verschilt een Israëlische soldaat dan van een Hezbollah-strijder? Allebei zijn ze producten van een militaristische samenleving en geloven ze in angst als politiek instrument. Als de één een terrorist is, de andere ook. En wat met de joodse gewapende mannen uit de illegale nederzettingen, milities haast, die het Westerse plan van een tweestaten-oplossing willen dwarsbomen door een angstcampagne en geweld tegen Palestijnse burgers? Zijn dat niet onze vijanden? Toch behoren ze tot één van onze bondgenoten, en het terrorismelabel plakken we enkel op onze vijanden. Het terrorismelabel is een politiek instrument. In het Westerse collectieve bewustzijn is het lang niet op iedereen van toepassing die vandaag daden van terrorisme pleegt.

Ali vertelt over de anonieme strijder. ‘Hij is een goede vriend sinds onze kindertijd op school. Natuurlijk ben ik bang hem te verliezen, maar ik bekijk het ook van de andere kant. Ik zal blij zijn voor hem als hij martelaar kan worden’, zegt hij.

Pieter Stockmans

Lees hier en hier wat voorafging in onze gesprekken met Ali. Deze artikels scheppen klaarheid in de vraag waarom Bashar Assad vandaan nog steeds steun geniet.
Voor een indruk van de Bekaavallei, zie deze fotoreportage van Xander Stockmans.

Deze artikels zijn de puzzelstukken van een groter onderzoek naar de rol van Hezbollah in de Syrische burgeroorlog, of naar hoe de slapende Libanese burgeroorlog ontwaakt in Syrië. Ze zijn geschreven in een persoonlijke stijl en beschrijven mijn zoektocht. Het zullen soms ook uitgeschreven interviews met politici en deskundigen zijn. De berichten vormen een achtergrond bij de reportage die ik in oktober in MO* Magazine zal publiceren en waarin ik alle puzzelstukken van dit onvoldoende bekend, maar belangrijk land zal samenleggen.

Andere berichten op dit blog: “Tussen vrijheid en geluk”.
Volg ons op Twitter: @VRIJHEIDenGELUK https://twitter.com/VRIJHEIDenGELUK