Dakloos in New York - dag 3 – ‘Caucasian’

Kan een dag warmer en bedrukter beginnen? Het is 3u45 en er beweegt geen enkel luchtdeeltje in het appartement. De vochtige lucht is als een warm deken. Het opstaan viel veel zwaarder dan de voorbije dagen. Ik slaapwandel de deur uit. Misschien trap ik slakken plat, misschien word ik door gangsters aangestaard, ik merk niets op. Mijn teammate, Ella, ervaart net hetzelfde… het is onze derde werkdag en we bioritme heeft zich blijkbaar nog niet volledig aangepast.
Hier en daar zien we mensen die dakloos zouden kunnen zijn en af en toe kunnen we iemand interviewen.  Het is altijd een gênant gevoel wanneer je iemand benadert met de vraag of hij vorige nacht op straat sliep en dat helemaal niet zo blijkt te zijn. Een wat oudere zwarte man met een kar vol dekens en andere spullen vertelt dat hij tijdens de crisis van 1981 op een bus gesprongen is naar Hollywood om er een nieuw leven te beginnen in de tv-wereld. Tijdens een overstap belandde hij op de bus richting New York, waar hij vol verwachting en dromen aankwam. Uiteindelijk belandde hij op straat. Nu ja, ik vermoed dat zijn verhaal wel wat complexer in elkaar zit. Hij vertelt maar raak en staaft zijn verhaal met allerlei paperassen, maar dat blijken telkens zijn verzekeringspapieren of folders die hij op straat kreeg toegestopt. Wanneer ik bij ‘ras’ ‘African-American’ omcirkel, protesteert hij: ‘no, Caucasian.’ Ik kijk hem aan en vraag: ‘dus je wil dat ik ‘blank’ omcirkel?’ ‘Ja, natuurlijk,’ antwoordt hij doodserieus. Ella interviewt iemand die bij de vraag: ‘Zat je ooit in de gevangenis?’ luchtig antwoordt: ‘Jazeker, mijn vrouw in elkaar geslagen en zo…’
We zien een andere zwarte man lopen met een versleten tas bij zich en kleding die betere tijden kende. Ik vraag hem of hij de voorbije nacht op straat sliep, maar hij reageert eerder kribbig en ontkent. Even later komen we hem opnieuw tegen en ik besluit nogmaals te vragen of hij voor een interview in aanmerking komt. Nu wordt hij echt boos. Hij zegt luid dat het mijn zaken niet zijn waar hij sliep - wat natuurlijk volledig waar is - en dat hij geen hulp nodig heeft. Wanneer ik iets wil terug zeggen, snauwt hij: ‘wat ga je doen? Een bende negers op me afsturen?’ Ik antwoord bedremmeld: ‘nee, gewoon een enquête afnemen, maar het is okee hoor…’
Tegen 7u30 is de vochtigheid en warmte al bijna niet meer te harden. We voelen straaltjes zweet langs onze rug kruipen en duiken de metro in om thuis nog enkele uren te gaan slapen.

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.