Verhalen van Afghaanse vluchtelingen

Op 5 april 2014 trokken miljoenen Afghanen naar de stembus. 2,6 miljoen Afghanen bevinden zich buiten Afghanistan als vluchteling, bijna allemaal in buurlanden Iran en Pakistan. Zij overleven in moeilijke omstandigheden en beslisten niet mee over de toekomst van hun land. Toch dromen zij van een beter Afghanistan en missen zij hun land. Een piepkleine minderheid van 30.000 Afghanen kwam naar Europa op zoek naar een waardige toekomst. Elk jaar vragen ongeveer 2000 Afghanen in België asiel. Voor Vluchtelingenwerk Vlaanderen interviewde ik in de loop van september 2013 acht Afghaanse asielzoekers en hun gezinnen. Dit zijn hun verhalen, zoals ze ons verteld werden.

  • (c) Pieter Stockmans Het gezin Sejdeva (c) Pieter Stockmans
  •  © Pieter Stockmans vlnr Muhammad Kabir, Zarifa met jongste zoontje, Zeinab en Idress © Pieter Stockmans
  • © Pieter Stockmans Het gezin woont in een appartement in Merksem © Pieter Stockmans
  • © Pieter Stockmans vlnr Zahir, Benin, Hussein en Zahra © Pieter Stockmans
  • © Pieter Stockmans vlnr Habiba, Fatima, Mahya, Mobina en Javad © Pieter Stockmans
  • Jozef Hertsens (VLOS) bij Afghaanse jongeren aan bezet gebouw in Brusselse Troonstraat
  • © Nick Hannes Slaapzaal in een Belgisch gesloten centrum © Nick Hannes
  • © Nick Hannes In een Belgisch gesloten centrum © Nick Hannes

De laatste maanden is veel gezegd en geschreven over Afghaanse asielzoekers. Over hun kinderen die in perfect Nederlands vertellen dat zij niet terug naar een oorlogsland kunnen. Over geïntegreerde Afghaanse jongeren die hard timmeren aan een toekomst maar die we toch terugsturen. De verhalen in de media zijn slechts het topje van een ijsberg.

PARAMEET SINGH, SAT PAAL EN KULWANT KAUR

‘Na 3 jaar in België zijn we nog altijd op de vlucht’

(c) Pieter Stockmans

Het gezin Sejdeva

Vader Parameet Singh komt de kleine spreekkamer van de hulporganisatie VLOS (Vluchtelingen Ondersteuning Sint-Niklaas) binnen. Ineengedoken neemt hij voor ons plaats. In zijn ogen rust de blik van iemand die jarenlang werd vernederd. Met zijn vrouw Kulwant Kaur en zoon Sat Paal Singh moest hij op de vlucht voor racistisch geweld, intimidatie en maffiapraktijken van de taliban. Ze behoren tot de Sikh, een vervolgde minderheidsgroep in Afghanistan. Het gezin komt uiteindelijk in ons land terecht. ‘Na drie jaar België voelt het alsof we nog altijd op de vlucht zijn. We willen eindelijk een normaal leven starten. Dat zou ook beter zijn voor de Belgische overheid.’ Lees het verhaal hier.

MUHAMMAD KABIR, ZARIFA EN HUN DRIE KINDJES

‘Overal opgejaagd’

 © Pieter Stockmans

vlnr Muhammad Kabir, Zarifa met jongste zoontje, Zeinab en Idress

Een zwangere vrouw en een man, met een dochtertje van zes en een zoontje van acht. Te voet over bergen, in smokkelbootjes over rivieren en zeeën, onderweg elkaar kwijtgeraakt, geslapen in Griekse en Belgische parken, geslagen door Griekse fascisten en politie. Om uiteindelijk in België te worden afgewezen omdat ze een ‘intern vluchtalternatief’ in Afghanistan hebben. Voor ze naar Europa vluchtten, leefden ze immers een half jaar ondergedoken in de hoofdstad Kaboel. Het bezette gebouw in de Troonstraat was hun laatste hoop. Maar ook daar vonden ze politie in plaats van erkenning en begrip. Lees het verhaal hier.

(c) Vluchtelingenwerk Vlaanderen

HAMID EN SUNIYA

‘Geen woorden kunnen de gruwel van onze vluchtroute beschrijven’

© Pieter Stockmans

Het gezin woont in een appartement in Merksem

Hamid en Suniya kwamen in 2009 na een lange, traumatiserende reis uit Afghanistan in België aan. Wat volgde was een verderzetting van het hindernissenparcours waaraan ze zich sinds hun vlucht hadden gewaagd. We ontmoeten hen, vele psychische verwondingen later, in hun woning in Antwerpen. Hamid begint voorzichtig aan zijn verhaal, maar al gauw zit hij op het puntje van zijn zetel, vol woede en onbegrip. Suniya houdt zich bezig met de twee kleine kindjes die luidruchtig door het huis hollen. Lees het verhaal hier.

ZAHIR EN FAZELRABI

‘België stuurde mijn zoon terug naar Afghanistan, zonder documenten. Hij is al vier maanden spoorloos’

© Pieter Stockmans

vlnr Zahir, Benin, Hussein en Zahra

Zahir vluchtte met zijn vrouw Zahrah en hun kinderen Hussein en Benin naar België. Fazelrabi en zijn vrouw Najila zijn al wat ouder en sukkelen met een zwakke gezondheid. Ze kwamen hier toe met hun kinderen Simin, Javad en Farhat. We spreken hen in het bezette gebouw in de Brusselse Troonstraat, een paar dagen voor de ontruiming op 27 september 2013. Ze wonen er met twee andere gezinnen in een piepklein kamertje. Een medische regularisatie die weer werd ingetrokken. Een oude vrouw met ‘complexe epilepsie met bewustzijnsverlies’ die naar Afghanistan terug moet. Een zoon die naar Afghanistan werd terug gestuurd en sindsdien spoorloos is. Ontmoet de beide vaders Zahir en Fazelrabi. Lees het verhaal hier.

MAHYA, HAAR PAPA JAVAD EN MAMA HABIBA

‘Als België ons afwijst omdat we niet van Afghanistan zouden komen, waarom deporteren jullie ons dan naar dat land?’

© Pieter Stockmans

vlnr Habiba, Fatima, Mahya, Mobina en Javad

In het bezette gebouw in de Brusselse Troonstraat spreken we met enkele gezinnen in een klein kamertje. Een paar dagen voor de ontruiming op 27 september 2013. Tussen de vier muren en de zes bedden hangt de hoop van dertien mensen, kinderen, jongeren, ouderen en zelfs bejaarden. Zij vonden in geen enkele procedure in België gehoor. Na de ontruiming van het gebouw verloren we alle contact met hen. Ontmoet vandaag Mahya, haar zusje Fatima en hun ouders Javad en Habiba. Het gesprek verloopt in het Nederlands. Lees het verhaal hier.

JAMAL (21)

‘Het gesloten centrum voelt als een val, een dodencel’

Jozef Hertsens (VLOS) bij Afghaanse jongeren aan bezet gebouw in Brusselse Troonstraat

Met twee andere Afghaanse jongeren komt Jamal de spreekkamer van het gesloten centrum binnen. Stoer en lachend nemen ze plaats aan de tafel. Maar als de andere jongens weer weggaan, laat Jamal in zijn hoofd en hart kijken. De blik in zijn ogen verandert. Hij beeft, spreekt snel en vol verontwaardiging in vlot Nederlands. Jamal is al vier jaar in België. Hij was één van de actievere helpers bij onze lidorganisatie Vluchtelingen Ondersteuning Sint-Niklaas (VLOS). Zijn familie woont in Pakistan, niet in Afghanistan. ‘Ik kan niet aan Afghanistan denken. Ik heb gevochten en ben bijna gestorven om in België een leven te kunnen opbouwen.’ Lees het verhaal hier.

FAISAL (19)

‘Tijdens het tweede asielinterview vroeg ik: kan je me alsjeblieft hier vermoorden?’

© Nick Hannes

Slaapzaal in een Belgisch gesloten centrum

In het gesloten centrum ontmoeten we een Afghaanse jongen die zich in dezelfde penibele situatie bevindt als de gemediatiseerde Navid Sharifi. We horen deze keer geen West-Vlaamse, maar een Antwerpse tongval. Bovendien behoort hij tot de sterk vervolgde etnische Hazara-minderheid, volgens de richtlijnen van de VN-vluchtelingenorganisatie, UNHCR een risicogroep in Afghanistan. Toch wordt hij binnenkort op het vliegtuig gezet, naar Afghanistan. Faisal’s gezicht verscheen nergens in de media. Voor hem werden geen petities gestart. Hij blaakt niet van zelfvertrouwen zoals Navid. Kwetsbaar, angstig en fragiel zat hij voor ons. Een jongen van 19. Lees het verhaal hier.

ELIAS (22)

‘In België zocht ik erkenning en begrip, maar vond ik afwijzing en opsluiting’

© Nick Hannes

In een Belgisch gesloten centrum

Op zijn zestiende alleen in België aangekomen. Zes keer asiel gevraagd, om niet op straat te hoeven slapen. Want daar had hij in Griekenland, Italië en Frankrijk trauma’s aan overgehouden. In België kreeg Elias te horen dat zijn vader werd vermoord en zijn moeder aan een hartaanval overleed. De rest van zijn familie woont in Iran. Elias woonde slechts twee jaar van zijn leven in Afghanistan, genoeg om vervolgd te worden door Taliban. België gelooft niet dat hij die tijd in Kaboel was. Tijdens de betoging van 25 september 2013, Elias’ laatste hoop, gebeurde iets dat hij nooit had verwacht: de politie pakte hem op om hem naar een gesloten centrum te brengen voor zijn uitwijzing. Ons gesprek in het gesloten centrum verloopt in vlot Nederlands. Lees het verhaal hier.

Hier kan je een Q&A lezen over de hindernissen waar Afghaanse asielzoekers voor staan, geschreven door Claudia Bonamini (beleidsmedewerker van Vluchtelingenwerk Vlaanderen).

Pieter Stockmans is freelance journalist. Je kan hem volgen via zijn Wereldblog, via de facebook-pagina ‘Tussen Vrijheid en Geluk’ en via Twitter @VRIJHEIDenGELUK

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Over de auteur

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.