Voetbal, Trump en terrorisme

Het overkomt me wel vaker, op zaterdagmorgen, na de concertavond in Le Foyer en na dat ene pintje nog dat ik op het einde van een lange dag werken eigenlijk had moeten laten: een langgerekte weemoedige bui, die ook met een bord spiegeleitjes en een kop sterke thee niet overgaat. Een middagdutje doet meestal wel wonderen. De voorbije zaterdag kwam het maar heel langzaam weer goed…

  • Voetbalgekte (© Fanny Noaro)
  • Voetbalgekte (© Fanny Noaro)

Om te beginnen kon er van een middagdutje geen sprake zijn. Tussen het einde van de zaterdagse biomarkt in mijn restaurant en het begin van de match van de Etalons (de nationale ploeg van Burkina Faso) tegen Tunesië, had ik precies één uur de tijd ‘voor mezelf’. Dat raakte thuis snel gevuld met potloden bijslijpen, traantjes drogen omwille van een gescheurde pagina in het kleurboek en beloven dat ik op zondag net zo’n pizza zou maken als in dat boek. Daarna waagde ik me weer in het verkeer van de hoofdstad, dat in tijden van hoge nationale opwinding nog vervaarlijker is dan anders. Stoppen voor een rood licht is op zo’n moment minstens even risicovol als er doorheen rijden, bijvoorbeeld.

De schade van Trump

Terug in Le Foyer liet ik mijn barman gaan, zodat hij aan de overkant van de straat de match kon volgen op een veel te kleine tv. Het restaurant was hoe dan ook verlaten, de straten plots ook. Ouagadougou zat aan het scherm gekluisterd. De lucht vol verwachting leek op mij geen vat te hebben of te krijgen. Soms komt het niet meer goed. En dus deed ik wat ik een week lang zo weinig mogelijk had gedaan: lezen over één week Trump en de onoverzienbare schade die hij in die tijd al had aangericht. Ik las de brief van de Russische oud-president Gorbatsjov in Time, ik tekende de petitie op Avaaz – voor wat het waard is, ik opende de een na de andere pagina op het internet en ik voelde hoe mijn keel dicht kwam te zitten en hoe de weemoed omsloeg in wanhoop.

Aanslag in Nassoumbou

Op naar het binnenland dan maar, maar ook daar werd ik niet vrolijk van. In de pers is er nauwelijks iets over te lezen en ook de overheid doet er vooral het zwijgen toe, maar het gaat van kwaad naar erger in de dorpen rond Djibo, in het noorden van Burkina Faso. In één van die dorpen, Nassoumbou, lieten op 16 december vorig jaar twaalf soldaten het leven na een wrede aanslag die later werd opgeëist door de radicale prediker Ibrahim Dicko Malam. ‘Malam’ is afkomstig uit Djibo en keerde daar – na enkele jaren van omzwervingen én een arrestatie in Mali – ook weer terug. Met zijn islamitische stichting Al Irchad hoopt hij de radicale islam ingang te doen vinden in een zo groot mogelijk gebied en hij droomt bovendien van de restauratie van het oude Peul-koninkrijk.

Gematigde islam onder druk

De problematiek van de Peul is oud en complex en veel Peul zijn inderdaad moslim, maar hun verhaal heeft helemaal niets te maken met radicale islam. Het lijkt er op dat Ibrahim Dicko Malam het verlangen van die vaak gemarginaliseerde bevolkingsgroep, die net als de Touareg verspreid woont over meerdere landen in West-Afrika, naar een eigen veilige plek, schaamteloos gebruikt voor zijn eigen terroristische doeleinden. Hij heeft het afgelopen jaar in de streek rond Djibo wel wat mensen kunnen strikken voor zijn zaak, maar het gros van de bevolking volgde hem toch met argusogen. Het radicalisme dat hij verspreidt, staat erg ver af van de zeer gematigde islam die zo tekenend is voor Burkina Faso.

Angst op de spits

Sinds de vernietigende aanslag van 16 december heeft het wantrouwen plaats gemaakt voor angst, en die is de voorbije weken helemaal op de spits gedreven. Ibrahim Dicko Malam voerde verschillende dodelijke vergeldingsacties uit tegen ‘afvalligen’. Vorige week kwamen er ook berichten over hoe zijn zwaar bewapende mannen de onderwijzers in de dorpsschooltjes dwongen om de klassen te sluiten en vanaf nu enkel nog de Koran te onderwijzen. Leerkrachten en leerlingen kwamen er voorlopig met de schrik van af maar de schok blijft nazinderen. Gisteren bleek dat de ambtenaren van justitie die in de regio aan het werk zijn er de brui aan willen geven als er niet snel een duidelijk signaal komt van de overheid om hun veiligheid te garanderen. Ook zij zouden immers zware bedreigingen hebben ontvangen, omdat ze zo goed en kwaad als dat mogelijk is, orde op zaken proberen te stellen.

Een verloren jaar

Een rapport van het onafhankelijk onderzoeksinstituut Free Afrik is zeer scherp voor Roch Kabore en zijn regering. Het stelt dat 2016 een ‘verloren jaar’ is en dat Burkina Faso zich razendsnel in de richting van de afgrond beweegt. Er is dringend actie nodig, op heel veel verschillende vlakken , maar ook en vooral op het vlak van veiligheid. Roch had – na de aanslag in Nassoumbou – nochtans actie aangekondigd, en even leek die ook werkelijkheid te zullen worden. De stafchef van het leger werd ontslagen en vervangen. Er zou ook een herschikking komen van de regering, met één minister die zich volledig zou concentreren op veiligheid. De nieuwe stafchef heeft, behalve op de dag van zijn aanstelling, nog niets van zich laten horen. De nieuwe regering en de nieuwe minister laten nog altijd op zich wachten.

Halve finale

Maar er is voetbal. En de Etalons brachten zaterdagavond hun land met 2 doelpunten in het laatste kwartier van de wedstrijd naar de halve finale van de Afrikacup. Ouagadougou daverde in het stof, van al dat gestamp en gejuich. Ik raapte mijn vermoeide zelf bijeen en zocht en vond een glimlach om na de match mijn blije barman en later mijn blije echtgenoot te verwelkomen. Met een glas wijn later op de avond en een goed concert in het stadscentrum kwam de zaterdag voor mij toch nog weer goed.

Een zegen voor Roch

Toch kan ik me niet van de indruk ontdoen dat die opeenvolgende voetbalzeges voor de Burkinabè regering op het gedroomde moment komen. Zolang de prestaties van de Etalons het volk in de ban houden, hoeft er over alle prangende dossiers voorlopig met geen woord worden gerept. Sommige mensen zien in de winst van de nationale ploeg zelfs het bewijs van hoe de regering van Roch eindelijk in actie is gekomen. Wat mij betreft mag die Afrikacup heel zeker toegevoegd worden aan het mooie lijstje van overwinningen van Burkina Faso. Daarna is het hoog tijd voor nog vier jaar hard werk en de inlossing van minstens een paar van de verkiezingsbeloftes. 

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Over de auteur

  • Sociaal ondernemer in Burkina Faso

    Mien De Graeve verhuisde in september 2012 naar Burkina Faso. Ze werkte er een jaar lang als vrijwilliger voor het online microfinancieringsplatform Zidisha.

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.