Paranoia in Gambia

Ik kom tot de grenzen van wat ik mag weten en wat ik tussen de lijnen moet lezen. 

Er zijn woorden die ik niet kan uitspreken. Er zijn namen die niemand durft noemen. Er zijn verkeerslichten met camera’s, en ze zijn niet om verkeersboetes uit te delen. Telefoongesprekken worden via de telefoonmaatschappijen afgeluisterd en alarmen klinken bij bepaalde woorden.

De muren hebben oren. En de oren horen scherp. De oren kunnen verlinken. De lieve glimlach kan vals zijn. 

De vrees voor nachtelijk geklop op de deur. De vrees voor gemaskerde mannen in je huis. De vrees om zomaar voor niets, of voor alles, je leven zoals je het altijd leidde te verliezen. In een plaats te zijn waar niemand weet of je leeft of niet.

Het sluipt in mijn lichaam. Een angst het woord niet waard. Een angst met een woord dat nooit een naam kreeg. Onder mijn huid. Onderhuids. Gesprekken zo licht dat de zwaarte in de lucht zindert. Gesprekken zo licht dat ze onmogelijk waarheid zijn. Gefluister, dat ik te luid praat. Mijn eigen stem die ik hoor schallen en mijn verschrikte rond me heen kijken. What have i become?

Wat zou kunnen lezen als een psychologische triller is helaas wat de mensen diep in hun vezels voelen. Het is bevreemdend om te zien hoe paranoia een deel van het leven kan worden. Hoe paranoia zo hard kan in een lichaam en ziel verwerkt zijn dat het woord en de emotie hun kracht verliezen. Het wordt gewenning en het werd normaal.