Watertekort, fraude en een luxeleven

Deze week heeft de Nederlandse overheid, hier de grootste donor op het gebied van water, de hulp aan de Beninese staat stopgezet. Er zou voor zo’n 4 miljoen euro Nederlands ontwikkelingsgeld verdwenen zijn, en dat was toch iets te veel voor Minister Ploumen. Als de grootschalige fraude wordt aangepakt en de relaties zich herstellen zou de samenwerking wel weer terug op gang kunnen komen. Ooit.

Dat is op zijn zachtst gezegd een spijtige zaak (op zijn hardst ga ik het zelfs hier niet mogen zeggen). Water is een knoeperd van een probleem in onze streek, en een investering hier en daar zou zelfs de grootste fan van de afgelopen regeringen “toch wat aan de late kant” noemen. In de drie weken dat we hier verblijven is er overdag nog geen tien liter water uit de kraan gekomen (bon, ik heb dat niet gemeten, maar mijn vrouw zegt dat het zo is).

De verhalen

Een verhaal: ‘Zo’n 40 jaar geleden werd hier het systeem voor de regionale watervoorziening geïnstalleerd. Toen bestond de stad Parakou nog uit vier dorpen met brousse tussen, waarin men ging jagen. Nu is het de grootste stad van het Noorden met 2 à 300.000 inwoners. Daarop is het systeem niet voorzien.’

Dat is maar een verhaal, ik weet niet wat ervan is.

Een ander verhaal: ‘Niemand kan zeggen waarom er geen water uit de kraan komt.’ En dat was de man die de meterstand van de waterleiding kwam opnemen. Haha.

Laten we zeggen dat de vraag groter is dan het aanbod. ’s Nachts rond een uur of drie komt er soms wel iets uit de kraan, maar het is gewoon niet hetzelfde om dan de afwas te gaan doen. Toch hoeven wij hier niet over te klagen. Zoals met de meeste fysieke ongemakken die al eens met Afrika geassocieerd worden (honger, dorst, hitte, vermoeidheid, ziekte, pijn, iets niet snel geregeld krijgen, …) helpt het ook in dit geval om bij de rijke “1%” te horen. En wij horen daar bij (al ligt dat bepaald niet aan mijn toegewijde huisvaderactiviteiten).

’s Nachts rond een uur of drie komt er soms wel iets uit de kraan.

Twee voorbeelden en een soort conclusie

Drinkwater: gemakkelijk, met het brommertje naar de winkel voor flessen mineraalwater. Geen geweldige oplossing, want we zuipen als Zwitsers (mag dat met water?) en dat maakt er toch een dure en afvalintensieve affaire van. Maar we kunnen het ons permitteren om op zoek te gaan naar een goede filter, en voor dorst of onveilig water moeten wij dus absoluut niet bang zijn.

Zich wassen: dat doen we, graag en veel. Na elke rit met de moto of fiets heb je het gevoel dat half Benin in je haar zit (de andere helft in je ogen), en een beetje zweet kan er ook wel af. De douchekraan proberen we al niet meer, maar ’s nachts heeft onze bewaker Kpiki de reservoirs gevuld met het straaltje uit de kraan, of de waterput van de buren. Een vernuftig systeem van emmers en potjes garandeert hygiënekansen op maat. (Wij zijn nog amateurs, de mensen die op straat hun gezicht wassen doen dat zuinig en precies met een plastieken theepotje.)

Er zijn nog veel fascinerende voorbeelden te geef (de WC doorspoelen, babyflesjes opwarmen, luiers in de kookwas doen, …), het punt is dat wij niet echt moeten afzien van de situatie, of er een bedreiging van onze gezondheid of goed humeur in moeten vrezen. Of nee, het punt is dat er heel veel mensen wél moeten afzien van de situatie, en er een bedreiging van hun gezondheid in moeten vrezen. En ook wel dat ze, zolang je bij de 1% kan blijven horen door 4 miljoen van de Nederlanders te stelen, daarvoor gaan moeten blijven vrezen.