De warme oorlog_ van "Maximum +2°C!" naar "Geen +4°C!"

In Doha is de zoveelste klimaatconferentie van start gegaan. Veel optimisme over doortastende klimaatactie is er niet. (Wie het allemaal wil volgen kan terecht bij The Guardian) Sinds de conferenties van Kyoto en Kopenhagen is er een verandering in het discours rond klimaatverandering. Tot nu toe werd steeds een magische grens van globale temperatuurstijging van 2°C vooropgesteld als absoluut maximum. Aan die opwarming werden alle andere acties opgehangen. Nu verschuift de aandacht naar een nieuw niveau. Reden_ onder de 2°C blijven wordt stilaan niet langer haalbaar geacht. Zo heeft de Wereldbank een nieuw rapport uit met de titel_ “Turn Down the Heat_ Why a 4°C Warmer World Must be Avoided”.

Aan de aandacht voor 4°C, wordt een discours gekoppeld dat steeds meer gericht is op “Adaptation”. Die ‘aanpassing’ staat voor het voorbereiden van onze regio’s, steden op de klimaatverandering die er toch zal komen. Als het water stijgt, bouwen we dijken. En naar analogie daarmee nemen we maatregelen voor alle fenomenen die onder invloed van klimaatverandering op ons afkomen. Het kan wijzen op een onderschatting van wat de uitdagingen zoal kunnen zijn. Misschien is het beter om zoals Dennis Meadows (Club van Rome) suggereert, te bouwen aan “Resilience”. Wat betekent_ de regio’s en steden zo veel mogelijk onafhankelijk maken van de buitenwereld. Dat klinkt als bunkeren in de aanloop naar het tijdperk van een “warme oorlog”.

In de lezing hieronder geeft blogger David Roberts (Grist) een goed overzicht van wat de concrete gevolgen zijn de verschillende opwarmingsscenario’s. Voor wie één keer per jaar bereid is aandacht te hebben voor klimaatopwarming, is dit een aanrader.