Geen dumpgerief voor Moederdag

Dat ouders de notie duurzaamheid moeten overdragen aan hun kinderen, en dat onze kinderen het zullen moeten waarmaken als we willen dat onze economie het overleeft, dat is eigenlijk geen punt van discussie meer. Een echte verbinding met het dagelijkse leven maken, dat ligt moeilijker.

(CC0)

Op een speelplaats in Gent

Enige tijd geleden wou mijn zoon honing kopen. Met een briefje van tien euro ging hij op weg naar een echte honingwinkel. Moeder genoot fier als een gieter van de verse, eerlijke koffie in een lokale zaak en deelde met de gemeenschap het effect van haar opvoeding. Komt zoonlief dan terug met blik vol triomf: de grootste pot was ook relatief de goedkoopste geweest. Het was wel jammer voor de bijtjes in verre contreien, voor de uitgebuite man hoog in de boom, het vervuilende schip in de oceaan, en dit alles voor honing die ook lokaal geproduceerd wordt. Jongen toch…

De keuzes van ouders draagt het kind levenslang met zich mee. Het ene kind heeft K3-stylo uit een dumpketen terwijl een andere schrijft met een gegraveerde vulpen uit een klein boetiekje, een beetje als de toverstokkenwinkel uit Harry Potter. Die zijn slechts voor de happy few, zouden sommigen snel reageren. Dat is niet zo. Het gaat veeleer over waarden en keuzes van de ouders.

Jeugdbewegingen “bedelen” met hun kleintjes in de drukke winkelstraten als nooit tevoren.

Maar onze kinderen ontwikkelen hun aankoopgewoonten ook op school, in de jeugdbeweging, op vakantiekampen of op televisie.

Overal worden budgetten steeds verder teruggeschroefd, ook in het onderwijs. Leerkrachten moeten tegenwoordig hun didactisch materiaal aanvullen met een beperkter budget. Ook organisatoren van kampen zien hun subsidies krimpen. Jeugdbewegingen “bedelen” met hun kleintjes in de drukke winkelstraten als nooit tevoren. Tegelijk liggen de verwachtingen steeds hoger en blijven velen het geluk van kinderen koppelen aan materiële overvloed.

Dumper-de-dump

In nog niet zo lang vervlogen tijden brachten kinderen oude kledij mee naar school voor gebruik van de stof, bouwden vaders speeltuigen met gerecupereerd hout en werden yoghurtpotjes doorheen de schooltijd massaal verwerkt in kunst.

Met de komst van de goedkope “dumpketens” moet het plots allemaal nieuw zijn, in waanzinnige kleuren en zacht gemaakt plastic. Alles is nieuw, in waanzinnige kleuren en zacht plastic. Dat de weekmakers die het plastic zacht maken uiterst giftig zijn, dat de spullen deel uitmaken van een keten van uitbuiting—van grondstof tot en met verkoop—en dat het economische zelfmoord is… Is een debat dat wel hier en daar wordt gevoerd, maar vreemd genoeg genegeerd blijft aan de kassa.

Die “dumpketens” verdraaien en manipuleren de waarden van (namaak-)luxe, kortstondig intens geluk, overvloed en fierheid.

Met minimale bijdrage van ouders toveren leerkrachten didactisch materiaal uit “dumpketens” zoals Action of Wibra. Zo stellen ze “dumpwinkels” aan onze kinderen massaal voor als normaal. Die winkels manipuleren de waarden van (namaak-)luxe, kortstondig intens geluk, overvloed en fierheid.

De situatie is alarmerend. Jonathan Holslag heeft herhaaldelijk aangetoond dat de verslaving aan het vluchtig genot van “dumpcreaties” leidt tot verlaagde lonen, toenemende werkloosheid en armoede. Deze boodschap hardnekkig blijven negeren, zal de realiteit niet veranderen, integendeel.

Het kan en moet anders.  

Dat dit kan bewijst de maker-beweging. Die bestaat uit vele kleine, waardevolle projecten. Zoals de Creaclub Technica in Gent die kinderen in workshops laat werken. Of Dwengo vzw die gratis didactisch materiaal online aanbiedt. Of de Toys From Trash van Parvind Gupta.

Er zijn ook al vooruitstrevende scholen die werken met een “zero-based approach”. Daarbij staat het proces centraal, niet het materiaal of product.

RV

Een bibberbot

Spinner-rage

Neem nu de spinner rage tegenwoordig in de lagere scholen. Je kan er een kopen in de speelgoedhandel voor €5. Van de Chinezen krijg je het voor €2. Maar je kan het evengoed zelf maken. Dan kost het ook niet meer dan de centen die er als gewicht voor worden gebruikt. Kinderen gaan zonder handleiding aan de slag en leren doorheen het ontwerp proces. Dààrin schuilt de educatieve meerwaarde. En daarvoor zijn dus geen dumpwaren nodig. Het worden creaties waar kind en ouder terecht fier op zijn.

Dit is een oproep: dump het dumpmateriaal en leer onze kinderen genieten van creativiteit.

Dit is geen aanval op de fantastische ervaringen die leerkrachten aan kinderen geven, of op de bergen die zij verzetten.

Dit is wél een oproep aan iedereen met autoriteit in het leven van onze kinderen: dump het dumpmateriaal en leer onze kinderen genieten van creativiteit.

Laat ze aan de slag gaan met een eigen idee en laat het hen realiseren het op hun eigen manier. Laat ze hun eigen computerspelletje maken.

Moederdag komt eraan. Geef ons, moeders, een origineel bibberbotje (zie foto) van gerecupereerd materiaal cadeau en overal zullen families het springend ding enthousiast aanschouwen.  Duurzaamheid veronderstelt creativiteit. Het is niet nodig om fanatiek te zijn, maar de huidige obsessieve en destructieve dumptrend moet onmiddellijk en massaal worden stopgezet.

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.