Het momentum van Parijs

Er is in de afgelopen twee dagen veel gezegd en geschreven over het klimaatakkoord. Het is historisch! Het is onvoldoende! Dit is ongezien! Dit is een mager beestje! Uiteraard ben ik me er van bewust dat het klimaat sinds zaterdag niet plotsklaps gered is en dat cruciale maatregelen nog ontbreken. Organisaties en individuen die zich al jaren inzetten voor het klimaat, mensenrechten, rechtvaardigheid, etc. blijven eveneens kritisch. Terecht ook dat zij zeer waakzaam zijn over de inhoud en het proces en ik luister dan ook met veel interesse naar hun kritische argumenten en bemerkingen. Ze zijn een meerwaarde voor het maatschappelijk debat en een kompas voor de strijd die we moet blijven voeren.

Geloofwaardig sceptisisme verdien je echter op basis van inzet in het verleden, maar er zijn twee andere vormen van ‘kritiek’ waar ik mijn buik volledig vol van heb. Enerzijds is er het ongelooflijke cynisme van van velen over Parijs. Het is een soort van pseudo-kritiek die zijn oorsprong vindt in onwetendheid en deel uit maakt van modieuze verzuring allerhande. Het zijn de gratuite commentatoren die hun ijle rants gelijkwaardig vinden aan de constructieve kritiek van NGO’s, de bijdrages van wetenschappers of bezorgdheden van getroffen bevolkingsgroepen. Sorry, maar dit soort goedkope bagger draagt 0,0 bij tot het debat. Als verzuring je ding is, ga dan op de oceaanbodem wonen.

Anderzijds is er die kleine minderheid die zichzelf blijft zien als Galileo Galilei. Zij die zichzelf ondanks overweldigend bewijs en consensus, ridderen tot strijders van de wetenschap. De IPCC-sceptici die aan wal staan te roepen dat het allemaal niet aan ons — de nietige mens — ligt. Ze roepen dat wie niet naar hen luistert, de ogen sluit voor andere stemmen, de waarheid, de wetenschap… Inderdaad. Ik wil niets meer horen van deze dwalende kruisvaarders, want na Parijs heb ik mijn energie elders nodig.

[caption id=”” align=”alignnone” width=”3264.0”] Wetenschappers als Jim Hansen zijn terecht zeer waakzaam en kritisch over de inhoud en het COP-proces en ik luister dan ook met veel interesse naar hun argumenten en bemerkingen.[/caption]

Parijs streeft naar een beperking van de temperatuur onder de 1.5 graden C en een CO2-evenwicht tegen de tweede helft van de 21e eeuw. Om dat te halen gaan we nog heel veel menselijke energie duurzaam moeten spenderen. Energie om na te denken over de technologische oplossingen. Energie om iedereen mee te krijgen in het verhaal. Energie om politici te dwingen tot nieuwe maatregelen. Energie om samen aan een andere samenleving te bouwen. Als er nu een zaak is die ongelooflijk aanstekelijk werkt voor energie, dan is het wel momentum. Hoe meer momentum, hoe efficiënter je energie wordt ingezet. Dus ga nu het momentum van Parijs niet ondergraven met kritiek en cynisme, maar versterk het, pak het vast ga ermee aan de slag en zet dingen in beweging.