Dossier: 

Het offensief van Crombez: van staatsbank tot vermogensbelasting

1 mei is het feest van de socialisten. We vroegen sp-a-voorzitter John Crombez waar socialisten in 2016 moeten voor gaan in tijden van globalisering, groeiende ongelijkheid, vluchtelingenstromen, terreuraanslagen en opverende xenofobie. 

  • © sp.a ‘Als we niet echt zijn, gaan de mensen niet voor ons stemmen’ © sp.a
  • © sp.a Een overheid moet durven investeren als de economie niet aantrekt © sp.a

We vallen meteen met de deur in huis en vragen de voorzitter naar de kern van zijn visie. Waarover gaat een progressief beleid anno 2016?

Crombez: De mensen moeten terug kunnen geloven dat rechtvaardigheid mogelijk is. Ze zien nu een wereld die ze niet eerlijk vinden. De meest evidente onrechtvaardigheid ligt in de groeiende concentratie van rijkdom. Ongelijkheid is nu hét politieke thema in de VS, Griekenland, Spanje…

Bij ons?

Crombez: Het jarenlange beleid van socialisten heeft ervoor gezorgd dat de inkomensverdeling minder oneerlijk is in België dan elders. Maar na anderhalf jaar rechts beleid wordt het ook hier een thema. Onrechtvaardigheid speelt ook inzake veiligheid en vluchtelingen. De meeste mensen willen wel oorlogsvluchtelingen helpen maar willen geen nieuwe migranten. Dat wringt met elkaar. Ze vragen eigenlijk: zorg dat het eerlijk is. Hoe komt het dat er zoveel wachtlijsten zijn voor personen met een handicap en dat er voor de vluchtelingen meteen gebouwen worden vrijgemaakt? Die vragen krijg ik en die moet je niet afketsen. Als meer mensen opnieuw voor socialisten gaan stemmen, zal het zijn omdat ze geloven dat een rechtvaardiger wereld mogelijk is. Dat geloof zijn ze nu kwijt. Mensen hebben weinig geloof in de politiek, de rechtbanken, de media en geen geloof in de banken.

Hoe zijn we hier beland ?

Crombez: Tachtig jaar geleden hebben de financiële markten, net als nu, de wereldeconomie opgeblazen. Dat heeft toen tot hongersnood geleid. De reactie daarop was de uitbouw van de sociale zekerheid en publieke voorzieningen.

‘Tachtig jaar leden werd na de financiële crisis de sociale zekerheid opgebouwd, nu werd ze afgebouwd.’

Nu is het omgekeerde gebeurd. De banken zijn gered, en de sociale bescherming is àfgezwakt, er is een soberheidsbeleid gevoerd en er is meer ongelijkheid gekomen.

Hadden we dan de banken moeten laten vallen?

Crombez: Het redden van de banken was onvermijdelijk. Maar waarom heeft de politiek de controle en het toezicht op de banken niet echt geïnstalleerd?

Wat moet er dan concreet gebeuren ?

Crombez: Een strengere wetgeving op het bankieren. In 2014 hebben we al de proportie van de deposito’s beperkt die voor speculatie kan worden gebruikt,. We moeten daar verder in gaan. De banksector blijft een mijnenveld. Zeven jaar na de bankencrisis is dat toch onaanvaardbaar. De wetgeving moet bankiers aansprakelijk maken. Toezichthouders moeten heel machtig en onafhankelijk zijn. Canada lag naast de VS en is een van de landen die het minst last hadden van de bankencrisis. Omdat de toezichthouder de “brol” uit de VS gewoon niet heeft toegelaten.

‘De directeur van Belfius vindt dat hij geen staatsbank leidt. Ze moeten die man onmiddellijk ontslaan.’

De wetgeving moet bankieren terug kleinschalig en eenvoudig maken: lenen en ontlenen, is al genoeg om een bank te hebben. Op dit moment heeft België een staatsbank, Belfius, waarvan de directeur zelf vindt dat ze geen staatsbank zijn, maar een bank waarvan de aandelen eigendom zijn van de staat. Ze moeten die man onmiddellijk ontslaan. Belfius moet het voorbeeld worden van een bank met veilige producten voor de klanten en investeringen in het maatschappelijk weefsel.

Doet denken aan de ASLK van weleer. Waarom kunnen de huidige bankiers daar zo moeilijk inkomen?

Crombez: In de jaren negentig luidde het devies dat groter beter was. Tot banken te groot waren om failliet te kunnen gaan. Groter is nooit beter geweest in de banksector, daar is geen enkel bewijs voor. Gevolg was wel dat de banken machtiger werden dan de politiek.

Dat klinkt goed maar kan je dat hard maken? In de VS werden bankiers ministers van financiën. Hier was dat niet zo.

Crombez: In Europa toch ook. Hoeveel personeel hebben investeringsbanken als JP Morgan niet geleverd aan de toezichthouders? Ik pleit voor kleine eenvoudige banken. De coöperatieve bank NewB is nooit een bank geworden omdat de gevestigde waarden in België nooit zouden toelaten dat ze een banklicentie krijgen. Maar het is wel een leefbaar model. Een groot deel van de bevolking zou ja zeggen tegen banken met deposito’s die veilig zijn en die hun winst gebruiken om het spaargeld te belonen.

Uw partij heeft 25 jaar in de regering gezeten, waarom heeft ze dat dan niet gedaan?

‘De derde weg is weg. We moeten echt gaan voor eerlijke herverdeling.’

Crombez: 25 jaar geleden was ik zeventien, en speelde ik voetbal en muziek. In de periode dat we bestuurd hebben, hebben we goeie dingen gedaan: schulden afgebouwd, sociale zekerheid bij wet gefinancierd, ongelijkheid binnen de perken gehouden. Aan de andere kant ging de generatie voor mij erg dicht tegen de derde weg aanschurken: hoe meer we liberaliseren, hoe beter voor de consument. Maar wat heeft die consument gekregen? Oligopolies die het overnemen van de staat in elektriciteit, in voeding, in de banksector en als TTIP (het vrijhandelsakkoord met tussen de EU en de VS, jvd) er komt, ook belangrijker mogen zijn dan de staat.

De derde weg is weg. We moeten echt gaan voor eerlijke herverdeling, sterke sociale voorzieningen en doelstellingen die nodig zijn: volledige tewerkstelling, arbeidsduurherverdeling.

We moeten investeren

Volledige tewerkstelling? Hoe moet dat dan? Ondanks de lage rente is er weinig groei.

Crombez: Een overheid moet durven investeren in een economie op een moment dat die niet van de grond geraakt. De huidige regering installeert lagere groei omdat ze de verwachtingen van de mensen en zelfs de ondernemers fnuikt. Als je aankondigt dat de BTW op elektriciteit stijgt, en je verhoogt de prijs voor onderwijs en openbaar vervoer, dan zijn consumenten en bedrijven niet dwaas en zeggen ze: “we gaan eventjes voorzichtig zijn en kijken wat er gebeurt”. En dus vertraagt de economie. Tot 2014 zaten we in het Europese koppeloton, nu groeien alleen Finland en Griekenland nog trager. Zo zijn de burgers twee keer gejost: ze moeten besparen en het begrotingstekort neemt niet af. Volledige tewerkstelling wil zeggen: durf investeren wanneer je economie niet aantrekt. In evidente dingen: onderwijs en zorg, in infrastructuur, in mensen, durf dat doen!

De mensen zien veel crisissen tegelijk: veiligheid, vluchtelingen, bankencrisis, economische crisis, gezonde lucht crisis. En ze zien dat er niks verbetert. Nergens desinvesteert de overheid meer dan in België. Als de economie zo belangrijk is, waarom blijven we dan 4 miljard in bedrijfswagens steken die stilstaan in de file terwijl we besparen op openbaar vervoer? Is dat niet krankzinnig?

Het monetaire beleid volstaat niet ?

‘Mensen zijn niet dom. Ze zien dat hun spaargeld niks meer opbrengt. terwijl het kapitaal in Panama niet belast wordt.’

Crombez: Mensen aanvaarden dat we investeren. Maar de huidige oplossingen – negatieve rentes en helikoptergeld – zijn de vermogensbelasting op de kleine man omdat ze geen vermogensbelasting op de grote kapitalen willen invoeren.

Mensen zijn niet dom. Ze zien dat hun spaargeld niks meer opbrengt, terwijl het leven duurder wordt. In België is de spaarder, meer dan in welk land ook, belast geworden door de negatieve reële rente omdat de inflatie hier het hoogst is.

Dat gebeurt omdat het echte vermogen in Luxemburg en Panama, niet belast wordt. Men zegt dat een vermogensbelasting de economie zal kapot maken. Dat zei men ook toen we de kortere werkweek wilden invoeren, kinderarbeid verbieden of de sociale zekerheid invoerden,… Nederland heeft een vermogensbelasting. Is de economie daar kapot?

U wil dus een deel van de 250 miljard op spaarboekjes activeren?

Crombez: Ja, in reële en directe investeringen… De banken doen het nu niet. De bevolking doet het niet. Die is aan het wachten. Vanaf 3 miljard euro heeft het al een impact, 5 miljard zou beter zijn, dus een vijftigste van het spaargeld dat een hogere rente heeft omdat de overheid investeert.

En omdat het om investeringen in reële activa gaat, verslechtert de vermogenspositie van de overheid niet?

Crombez: Ik ben voor schuldafbouw, omdat zulks bijdraagt tot het vertrouwen. Daarom zou ik die investeringen niet op conto van de staatsrekening doen. Het enige dat je doet op conto van de staat is de waarborg en het fiscaal voordeel. Zolang dat in een goed product wordt geïnvesteerd, is dat zeer oké. Het is slechts bij faling dat de overheid tussenkomt. Als je dat in infrastructuur doet, is de kans op faling gering. Het gaat erom dat je stopt met geld naar de markten te pompen.

© sp.a

Een overheid moet durven investeren als de economie niet aantrekt

U doelt nu op de Centrale Bank die geld blijft scheppen?

Crombez: Het tewerkstellingsplan van Juncker trekt slechts een handvol miljarden uit terwijl de Europese Centrale Bank honderden miljarden euro in de economie pompt via de banken. Waar brengen de banken dat geld naartoe? Naar de financiële markten waardoor de aandelenbeurzen worden opgeblazen en naar de financiering van overnames. Banken bleven die overnames met dure leningen financieren maar geven weinig krediet aan de KMO’s. Zo kan het dat Inbev één enkele overname van 100 miljard euro doet, terwijl alle starters samen in 2015 maar 65 miljoen euro hebben opgehaald in België. Dan weet je dat de banken nog altijd niet doen wat ze moeten doen.

Kan Belfius daarin verandering brengen?

Crombez: Ik pleit daar keihard voor: als we ooit terug in de regering geraken, en ze Belfius nog niet verkocht hebben, gaan we daarvoor. Het andere verhaal krijgt ook weinig kans in de media. Hoeveel keer werden studies belicht die aantonen dat economieën beter groeien als er sterke vakbonden zijn en er beter herverdeeld wordt? Neen, we krijgen een beeld van een staker die een paal uit een grond trekt. Men wil de vakbonden verzwakken.

Zeg je dan: de vakbonden doen niks verkeerd?

Crombez: Ik ken niemand die niks verkeerd doet. De structuur van de vakorganisaties belet hen in te spelen op de veranderende maatschappij. Concreet voorbeeld en ik heb hen dat al vaak gezegd: je hebt gelijk dat je hard vecht voor het spoorbedrijf, maar de eerste reden daarvoor zijn de reizigers en de dienstverlening en niet het statuut. Als je dat doet, krijg je de reizigers méé in je strijd. Het duurt blijkbaar lang voor de vakbond zich zo opstelt.

‘Als je echt vecht voor het spoorbedrijf, moeten de reizigers en de dienstverlening de eerste reden zijn, niet het statuut.’

Een gebrek aan visie?

Crombez: Wat er gezegd wordt namens een organisatie, is meestal wat er leeft in die organisatie. Als een partij wil veranderen, klinkt dat maar geloofwaardig als je effectief veranderd bent. Dat zit in de vezels en de spieren. Als je traint voor een marathon loop je hem niet na drie dagen. Dat duurt maanden. Bij de vakbonden leeft de discussie over het statuut intern heel sterk, waardoor dat ze altijd daarover beginnen de eerste keer dat ze communiceren. Je spreekt wat je bent. Er zijn genoeg vakbondsmensen die willen werken aan een betere dienstverlening, maar de structuur moet veranderen.

Vluchtelingen en migratie

Vluchtelingen zijn op zoek naar een beter leven. Socialisten moeten daar, vanuit hun internationalisme, begrip voor opbrengen maar veel van uw potentiële kiezers reageren afwijzend. Wringt dat niet met uw waarden?

Crombez: Het wringt niet met onze waarden. Er waren in de wereld nog nooit zoveel migratiestromen, 250 miljoen. Dan moet je internationaal werken aan oplossingen. Als miljoenen Syriërs en Afghanen naar Europa willen komen, dan is de oplossing niet om te zeggen: weest allemaal welkom!

‘Het ergste dat je kan doen is bommen gooien en stoppen met steun geven aan de grenzen.’

Dat zet immers zo’n druk op je scholen, je arbeidsmarkt en je wijken, dat het samenleven - dat voor onze waarden ook belangrijk is – in het gedrang komt. Als de internationale gemeenschap maar twee dagen nodig heeft om bommen te droppen, zou ze ook maar twee dagen nodig mogen hebben om te beslissen dat ze zal investeren in de grensgebieden. Ook dat is internationale solidariteit. Het ergste dat je kan doen, is bommen droppen en stoppen met steun aan de grenzen. Dat is exact wat we gedaan hebben. Het gevolg zijn al die verdrinkingsdoden. Er gaan de komende decennia nog meer mensen vluchten voor geweld en milieurampen, we gaan moeten investeren in hun onderwijs, gezondheidszorg en huisvesting.

Maar waarom moeten ze daar blijven? Turkije vangt in zijn eentje meer mensen op dan heel Europa.

Crombez: Libanon en Turkije zijn toevallig die grensstreken. Toen in Joegoslavië oorlog uitbrak, zijn er meer mensen naar hier gekomen omdat wij de buurlanden waren. Je hebt een internationaal kader nodig. Je moet de conventie van Genève niet aanpassen. Je hebt een nieuwe conventie nodig: als er massale vluchtelingenstromen zijn, zorg dan voor veilige plekken met deftige voorzieningen.

Maar niet bij ons…

Crombez: Daar gaat het niet om. Er zullen altijd mensen naar hier migreren maar het moet beheerst gebeuren. Idem voor de sociale dumping vanuit Oost en Zuid-Europa. Mogen ze hier komen werken? Ja, maar aan dezelfde voorwaarden als de Belgen, zoals de wet voorschrijft.

Een jonge gast van negentien jaar die in de bouw werkt, zei me onlangs: ‘Ik ben op anderhalf jaar al vijf keer ontslagen voor iemand uit Bulgarije of Polen.’ Men heeft het vrij verkeer toegelaten en beloofd dat men het zou organiseren maar men heeft het nooit georganiseerd.

‘Als we niet echt zijn, gaan de mensen niet voor ons stemmen.’

Hoeveel vluchtelingen kunnen er dan wel binnen?

Crombez: Je kunt geen plafonds leggen. Nu zijn er vluchten naar hier. Daar ben ik voor. Dat de mensen niet meer verdrinken. Dat de mensen die het meest hulp nodig hier geraken. Als je het organiseert, kan je dat wel doen. Daarvoor heb je dus wel een grens nodig.

Hoe integreer je mensen die van elders komen? Filosofe Tinneke Beeckman beweert dat links veel stemmen heeft verloren door geen verhaal te brengen over onze identiteit.

Crombez: Komt de progressieve stem in Europa in de verdrukking? In Griekenland werd onze traditionele zusterpartij gedecimeerd tot 4,5 procent. Maar Syriza bracht het gevoel van rechtvaardigheid terug. Er is Podemos, Jeremy Corbyn, de Portugese socialisten, Sanders die in de VS durft zeggen dat hij socialist is, en zoon Tobback had in 2014 evenveel stemmen als zijn vader in 1995… De progressieve stem is dus niet weg. Wel waren veel mensen het vertrouwen verloren in de progressieve partijen. Omdat ze te zeer tegen de derde weg aanleunden. Omdat ze bepaalde keuzes niet maakten. Er is niet één antwoord. Moest er een simpel antwoord zijn, dan zou ik het geven.

Je hebt tegenwoordig wel partijen die succesvol zijn met wat ik noem ‘nationaal socialisme’. Wilders en Le Pen willen een goeie sociale zekerheid voor het eigen volk.

Crombez: Dat is tegen de solidariteit.

Ze hebben wel succes.

Crombez: Links heeft een hele periode bepaalde thema’s niet meer aangeraakt. We zijn 130 jaar geleden gestart in onmogelijke omstandigheden om arbeiders te tonen hoe ze konden opkomen voor zichzelf. Dat kan opnieuw: Ada Colau heeft na de bankencrisis in Barcelona gevochten tegen de uitzetting van mensen door banken en enkele jaren later is ze verkozen tot burgemeester.

‘130 jaar geleden toonden we de mensen hoe ze konden opkomen voor zichzelf. Dat kan opnieuw.’

Kunnen jullie ook weer zo fris worden?

Crombez: We gaan moeten. Mensen gaan niet op ons stemmen als we niet echt zijn.

Een deel van de mensen die vroeger socialist stemden, gingen naar het Vlaams Belang, en misschien nu naar N-VA… Hoe ga je die terug halen zonder hetzelfde discours te voeren?

Crombez: Ik denk dat we het discours gewoon niet gevoerd hebben over wat het betekende dat er meer diversiteit kwam. Op het West-Vlaamse platteland is er niet veel diversiteit, al zijn ze er daar ook ongerust over. Omdat ze dat elke dag te zien krijgen als een probleem. We moeten het debat voeren tussen de mensen. In plaats van er jaren niet naar om te kijken. Vandaag is er verbijstering dat jongens van hier die aanslagen plegen.

Nog meer irritaties en angsten.

Crombez: Klopt. Maar de situatie verschilt van stad tot stad. Brussel is Antwerpen niet, en Antwerpen is niet vergelijkbaar met Gent. Brussel blijft een geweldige stad maar er is teveel weggekeken. Als er zo’n verbijsterende dingen gebeuren, kan je niet anders dan dat besluiten. Maar vandaar naar een fatalisme dat het niet meer goed komt? No way! Als parlementair heb ik me het meest met jeugdzorg bezighouden. Als je wil succes hebben in de jeugdzorg moet je jongeren laten voelen dat ze wel iets kunnen en dat er wel mensen in hen geloven. Klinkt eenvoudig maar het gebeurt te weinig.

‘Je moet jongeren laten voelen dat ze wel iets kunnen, dat we wel in hen geloven.’

Ik hoor sommigen nu al roepen: ‘Ge zijt weeral aan het pamperen.’

Crombez: Het is niet omdat er verbijsterende dingen zijn gebeurd dat ik van ideologie of waarden ga veranderen. Weet je, als je als West-Vlaming naar Gent verhuist, moet je een andere taal en andere gewoontes leren. Dat lukt door tussen de Gentenaren te leven. Wanneer gebeurt dat niet? Als je met dertig West-Vlamingen samenleeft en contact met anderen mijdt. Daarom wilden we in Oostende onze driehonderd vluchtelingen niet in één gebouw in het centrum huisvesten, maar verspreid over de stad in kleinere groepen. Zo kunnen we elkaar leren kennen.

Een voorbeeld van hoe je aan gemeenschapsvorming kan werken?

Crombez: Tuurlijk. Neem Kortrijk met Philippe De Coene. Hij werkt met een buddyssysteem. Elke vluchteling wordt door enkele gezinnen omkaderd die hen kunnen uitleggen hoe de zaken hier lopen. We hebben te lang gedacht: het komt wel vanzelf. Dat is niet zo. En de vragen die mensen hebben over de nieuwkomers zijn gerechtvaardigd. “Mijn zoon zoekt al twee jaar werk en zij gaan direct werk hebben.” Breng de mensen dichter bij elkaar zodat ze elkaar leren kennen en zien hoe het werkelijk is.

‘Brengen autochtonen en allochtonen bij elkaar zodat ze elkaar leren kennen.’

Gaan jullie daar dan aan werken in de wijken?

Crombez: Het zal een noodzaak zijn om een sterkere partij te hebben. In september 2015 hebben we rond jeugdzorg gewerkt. Daar was geen pers bij. Rechtstreeks contact en participatief : een op de drie waren geen partijmensen. Ook bij onze groepsaankopen van gas en elektriciteit zitten veel niet-leden. Dat heeft enorm gewerkt. Die mensen zijn geen lid maar maken wel deel uit van een collectieve poging om iets te veranderen, waarvan ze zelf niet meer dachten dat het mogelijk was.

Participatie, mensen meer betrekken, is wezenlijk?

Crombez: Het moet meer participatief. Ook bij het bepalen van onze standpunten willen we via het internet meer mensen van buitenaf te laten meedoen. We hebben een hele economie laten ontstaan die vooral zorgt dat de betalingen aan de aandeelhouders op niveau blijven maar dat is slechts één stakeholder. Wat met het milieu, de consumenten, de buurt? Coöperaties denken aan alle belanghebbenden. Overheden moeten die coöperatieve economie faciliteren, de regelgeving veranderen om dat mogelijk te maken. Dat gebeurt in Canada.

‘Coöperaties denken aan alle belanghebbenden. Overheden moeten die economie faciliteren.’

Dat zal een van onze punten voor de komende verkiezingen zijn. Niet in functie van onze eigen coops, maar om kansen te geven aan mensen die zich coöperatief organiseren. In Oostende werkt de nieuwe coöperatie ‘Verse vis’ als tussenschakel tussen de vissers en de consument. De visser krijgt meer en de consument betaalt minder. De bankcoöperatie die met zoveel enthousiasme van de grond was gekomen, daarvan vindt het establishment : nooit.

Zegt u dat met de sp-a in de regering de nieuwe bank er zeker komt?

Het is voor mij zelfs een evident punt.

Sociaal en ecologisch protectionisme

Ander punt. In de Amerikaanse voorverkiezingen nemen de kandidaten meer dan ooit afstand van de globalisering. Trump heeft het voortdurend over de jobs die weggezogen worden uit de VS. Laten de verliezers van de globalisering zich eindelijk gelden?

Crombez: Toenemend protectionisme hoeft niet verkeerd te zijn als het onze ecologische en maatschappelijke voetafdruk vermindert. Er is niks mis met productie op kleinere schaal dichter bij de consument, met degelijke lonen en kleinere winstmarges. Ook al kan het elders goedkoper geproduceerd, al dan niet even kwaliteitsvol.

Hoe bescherm je dat dan?

Crombez: Door een totale maatschappelijke kost in rekening te brengen. Waarom lukt dat ons zo moeilijk? Er zijn nochtans voorbeelden waar dat wel lukt. In de alternatieve energie moet voor de grondstoffen rekening worden gehouden worden met de ecologische voetafdruk, inclusief het transport. De kasseien die we in onze steden en gemeenten leggen, worden gekapt met kinderarbeid. Dat kan niet.

‘Wat is er mis met protectionisme dat het milieu beschermt en voor sociale bescherming zorgt?’

Maar hoe belet je dat ?

Crombez: Producten van kinderarbeid zou ik gewoon verbieden. In het algemeen zal het veel te maken hebben met transparantie. Er komt nu automatische uitwisseling van bankgegevens tussen honderd landen. Waarom ook geen transparantie over de transportkost? Willen we een energiebalans en voetafdruk betrekken in het ondernemen?

Chinees staal is vervuilender dan dat van Arcelor in Zelzate.

Crombez: We hebben in Parijs een hoopvol klimaatakkoord gerealiseerd. Of het nu gaat om staal of appels, breng de maatschappelijke en ecologische kost in rekening. Dat is protectionisme, inderdaad, maar het komt de globale maatschappij ten goede. Wat is er mis met protectionisme dat het milieu beschermt en zorgt voor sociale bescherming?

Met welke macht ga je dat doen?

Crombez: TTIP zou een handelsoorlog moeten ontketenen in omgekeerde richting. Gebruik dat offensief om de ecologische en sociale normen op te krikken. Een stuk zal moeten gebeuren doordat de arbeiders zich meer organiseren, een ander stuk door te zeggen: die manier van produceren gaat niet meer. Er zijn internationale milieuafspraken gemaakt, als je dat toch op die vervuilende manier blijft produceren, we don’t buy it anymore. India, kinderarbeid? We don’t buy it anymore. Letterlijk. Waarom zou je dat niet kunnen doen?

Ooit was het socialisme een internationale beweging. Nu lijken de onderlinge verschillen tussen de socialistische partijen zo groot – zie Tsipras en Dijsselbloem – dat daar nog weinig van uit gaat.

Crombez: Ik zal antwoorden met wat Pablo Iglesias van Podemos mij heeft gezegd. Modern links gaat een vereniging zijn van mensen, niet van partijen. Iedereen die zich achter onze doelen wil scharen in het parlement, is welkom. Ik denk dat hij absoluut een punt heeft.

‘Modern links gaat een vereniging van mensen zijn, niet van partijen.’

Wat dan met de Partij van Europese Socialisten, PES, in het Europees Parlement?

Crombez: Die moet veranderen of ze zal het moeilijk krijgen om als fractie te blijven werken. Ik heb die boodschap al gegeven. Nu het soort compromis sluiten waardoor we moéten akkoord gaan met TTIP zoals het er vandaag ligt, dat gaat gewoon niet. Er moeten rabiate keuzes gemaakt worden om de machtsverhoudingen te veranderen. Zoals die fractie nu opereert, is dat geen fractie waar we ons goed bij voelen.

Valt die dan uit elkaar?

Crombez: We zien wel. Maar wat Iglesias zegt, is interessant. We hebben ook Tsipras al over de vloer gehad bij de PES. Dat is een blijk van erkenning. Mensen boven partijen.

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Over de auteur

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.