Kiest Spanje voor de Griekse strategie?

2015 is hét verkiezingsjaar voor Spanje. Op alle niveaus kiezen de Spanjaarden nieuwe besturen: lokaal, regionaal en nationaal. Gezien het succes van het piepjonge Podemos bij de Europese verkiezingen en tegen de achtergrond van het Griekse experiment, gaat het om een “historisch” moment. Slaagt Podemos erin het tweepartijenstelsel van PP en PSOE te doorbreken? Andalusië bijt dit weekend de spits af van het Spaanse verkiezingsjaar.

  • Ministerio de Cultura de la Nación Argentina (cc by-sa-2.0) Pablo Iglesias, secretaris-generaal en Europarlementslid van Podemos Ministerio de Cultura de la Nación Argentina (cc by-sa-2.0)
  • Ministerio de Cultura de la Nación Argentina (cc by-sa-2.0) Íñigo Errejón, campagneleider van Podemos Ministerio de Cultura de la Nación Argentina (cc by-sa-2.0)
  • GUE/NGL (cc bu-nc-nd-200) Teresa Rodríguez-Rubio, kandidate van Podemos voor Andalusië GUE/NGL (cc bu-nc-nd-200)
  • © Vincent Scheltiens © Vincent Scheltiens
  • Bron: Youtube Uitzending van het praatprogramma La Tuerka Bron: Youtube
  • Podemos Uviéu Podemos Uviéu

Dit weekend kiezen de Andalusiërs een nieuw bestuur voor de autonome regio. De stembusslag is een eerste en ernstige testcase voor Podemos, dat bij de Europese verkiezingen tot ieders verrassing 5 zetels in de wacht sleepte. Tussen nu en eind dit jaar hoopt de ambitieuze Pablo Iglesias alle krachten te bundelen voor de slag om het premierschap eind dit jaar, en daarmee in de voetsporen van Syriza te treden- gesteld dat Syriza er natuurlijk in slaagt zijn kiezers niet al te erg te ontgoochelen.

In de rest van het land trekken de kiezers pas op 24 mei naar de stembus voor de verkiezingen van de lokale besturen van deelstaten en gemeenten, maar in Andalusië heeft de regering van de Andalusische minister-presidente Susana Díaz van de PSOE (Partido Socialista Obrero Español)  in coalitie met Izquierda Unida (IU-Verenigd Links) vervroegde verkiezingen uitgeschreven. ‘Alle zekerheden zijn weggevallen, de enige zekerheid die overblijft is dat alles zal veranderen’, zegt José Antonio, een bezorgde burger uit Jerez.

Vincent Scheltiens, historicus aan de Universiteit Antwerpen is van Spaanse afkomst en kent Podemos door en door. Volgens hem is Spanje klaar voor de switch.

GUE/NGL (cc bu-nc-nd-200)

Teresa Rodríguez-Rubio, kandidate van Podemos voor Andalusië

Podemos scoorde goed in de Europese verkiezingen, maar heeft de partij voet aan de grond in Andalusië?

Vincent Scheltiens: Deze verkiezingen in Andalusië hebben Podemos in snelheid gepakt. Na de oprichting van de nationale structuren, was de partij volop bezig haar structuren op het vlak van de deelstaten vorm te geven. Omwille van de tijdsdruk in Andalusië, heeft de partij meteen een kandidaat aangewezen. Dat is Teresa Rodríguez.geworden, een jonge leerkracht van 33, met een diploma Arabistiek op zak. Zij is afkomstig van Cádiz. Rodríguez is Europarlementslid maar heeft die zetel opgegeven om zich als kandidaat minister-president voor Podemos volledig te concentreren op de verkiezingsrace.

Dit is de eerste ernstige electorale test voor Podemos sinds de Europese verkiezingen en ze neemt die ook heel ernstig.

Dit is de eerste ernstige electorale test voor Podemos sinds de Europese verkiezingen en ze neemt die ook heel ernstig. Daar zijn verschillende redenen voor: ten eerste wil de partij de link leggen met Griekenland, om de doorbraak voor een Zuid-Europees front tegen de instellingen -de zogenaamde Troika- te bespoedigen.

Een tweede belangrijke reden: Andalusië is het belangrijkste bolwerk van de PSOE. Die heeft haar leiding verjongd met de figuur van Susana Díaz, omdat de vorige leiders nagenoeg allemaal op een of andere manier besmet waren door corruptieschandalen. Met Díaz, minister-president van Andalusië sinds 2013, hoopt de PSOE Podemos af te houden. En ten derde, deze verkiezingen zijn een belangrijke testcase voor de gemeenteverkiezingen en de deelstaatverkiezingen in de rest van Spanje op 24 mei.

De grote stembusslag is voor het eind van het jaar, maar de datum hiervoor staat nog niet vast. Vermoedelijk zal premier Mariano Rajoy, wiens rechts-conservatieve Partido Popular (PP) ook geplaagd wordt door een reeks corruptieschandalen, het voor zijn partij minst slechte moment kiezen om de kiezer in de ogen te kijken. Wellicht speculeert hij ook op een heropleving van de economische conjunctuur.

Zetten ze extra middelen in om deze start alvast niet te missen?

Vincent Scheltiens: De nationale campagnestaf heeft zich nu op Andalusië geconcentreerd, en dat is inderdaad nog eens een bewijs dat ze niets aan het toeval willen overlaten. Campagneleider is Iñigo Errejón, die ook de Europese campagne heeft geleid, een jonge politiek wetenschapper, die in de mainstreampers altijd de Nummer 2 van Podemos wordt genoemd. Binnen de nationale leiding van Podemos, de Consejo Ciudadano, bekleedt hij ook de functie van politiek secretaris. Hij is een meester in massacommunicatie.

Ministerio de Cultura de la Nación Argentina (cc by-sa-2.0)

Íñigo Errejón, campagneleider van Podemos

Pablo Iglesias zelf voert ook campagne. Vorig weekend hield hij in Málaga een zeer geslaagde meeting, samen met Teresa Rodríguez. Nu zaterdag willen ze de campagne afsluiten in Sevilla. De uitdaging is om de grootste velodroom Dos Hermanas te vullen met 30.000 mensen voor een afsluitende meeting met Pablo Iglesias, Teresa Rodríguez en Iñigo Errejón.

Waar staat Teresa Rodríguez voor?

Vincent Scheltiens: Teresa was de beste optie. Ondanks haar jonge leeftijd heeft ze als sociale en politieke activiste veel kilometers op de teller. Ze was ook het enige bekende gezicht van Podemos in Andalusië. Zij is medestichtster van Podemos maar tegelijk ook een kritische stem binnen de partij. Podemos is een partij die sterk van bovenaf gestuurd wordt en dat is een van de kritieken van Teresa, van Pablo Echenique en van Lola Sánchez samen drie van de vijf Podemos-Europarlementsleden. Ook anderen delen die kritiek. Zij stellen dat je daardoor het bruisende leven aan de basis, in de circulos - de lokale discussie- en actiegroepen- smoort.

Podemos is een partij die sterk van bovenaf gestuurd wordt. Dat is een van de kritieken van drie van de vijf Podemos-Europarlementsleden.

Op basis van die kritiek dienden ze voor het stichtingscongres van Podemos, de Asamblea Ciudadana, gezamenlijk een alternatief platform in. Er waren nog vele andere alternatieve platformen, maar die van Rodriguez, Echenique en Lola Sánchez ging om het organisatiemodel van de partij en vormde een echte uitdaging voor de ploeg rond Iglesias. Die wilde, als ze met haar platform de meerderheid haalde, alle 62 leidinggevende plaatsen innemen om zo een homogene leiding zonder minderheden samen te stellen.

Op dat dirigisme is nogal wat kritiek gekomen. Volgens deze stemmen strookt die aanpak niet met de geest van de 15-M beweging. Hoewel Rodriguez, Echenique en Sánchez alle drie heel belangrijk zijn voor de partij, maken ze vandaag dus geen deel uit van de nationale leiding.

Iglesias had ook een onverenigbaarheid doorgedrukt tussen het lidmaatschap van de Podemos-leiding en dat van kleinere politieke organisaties die nochtans mee Podemos oprichtten. Teresa was lid van zo’n organisatie, Izquierda Anticapitalista, maar die heeft zich nu van mini-partijtje omgevormd tot beweging, waardoor de plooien wat gladgestreken zijn. Zo werd Echenique, die geen deel van enige andere organisatie uitmaakt, onlangs met vlag en wimpel verkozen als Podemos-coördinator voor de autonome regio van Aragón, waardoor ook hij zijn EP-zetel doorgeeft.

Wie is dan de harde kern van Podemos?

© Vincent Scheltiens

Vincent Scheltiens

Vincent Scheltiens: De zogenaamde kerngroep bestaat uit de politicologen Pablo Iglesias, Iñigo Errejón, Juan Carlos Monedero, Carolina Bescansa en de filosoof Luis Alegre, alle vijf samen docent geweest op de Universidad Complutense van Madrid, de UCM. De meesten onder hen waren eerder al actief in radicaal linkse groepen. Het is ook een vriendenkring.

Belangrijk medesticher is Miguel Urbán, die vorige week het vrijgekomen EP-zitje van Teresa innam en een jarenlange persoonlijke vriend van Iglesias is. Maar die dirigistische, bijna “caesaristische” manier om Podemos uit te bouwen, delen ze niet. Kopstukken als Iglesias en Errejón zeggen: ‘Als we het niet op deze manier spelen, winnen we geen verkiezingen.’ Zij kiezen voor een zeer gestroomlijnde campagne en vinden dat het niet mogelijk is om zomaar aan de basis ‘duizend bloemen te laten bloeien’, dat gaat een zeer chaotisch resultaat geven.

Dat is ook de reden waarom Podemos niet deelneemt aan de gemeenteverkiezingen onder de naam van Podemos. In zo’n groot land als Spanje, met tienduizenden gemeentes, is het niet te controleren wie dan allemaal opkomt onder de vlag van Podemos. De leiding is als de dood voor misbruik, overlopers, opportunisten… alles wat de merknaam schade kan berokkenen in de aanloop naar de verovering van de Moncloa, de residentie van de premier.

Komen ze ook in de grote steden niet op?

Vincent Scheltiens: In tientallen steden vormen zich samenwerkingsverbanden voor een gezamenlijk links platform, onder de naam Ganemos, ‘laat ons winnen’. Model stond het samenwerkingsverband in Barcelona rond Ada Colau, woordvoerster van de hypotheekslachtoffers. Zij is ook uitgegroeid tot een nationale figuur. Podemos sluit zich aan bij dit platform, dat oorspronkelijk in het Catalaans Guanyem Barcelona heette en nu omgedoopt werd tot Barcelona en Comú.

Ook in Madrid sluit Podemos aan bij zo’n links platform, met de bedoeling het stadsbestuur van Madrid te veroveren. In vele andere steden staat de Podemos-leiding echter huiverachtig en houden ze de boot af. Ze willen zo zuiver mogelijk naar de grote afspraak gaan in het najaar, daar dingen ze mee voor de hoogste post maar de weg is nog lang.

Behalve Ganemos is er ook Ciudadanos (“Burgers”). Waar situeren die zich? 

Vincent Scheltiens: Ciudadanos – Partido de la Ciudadanía is een in 2005 in Catalonië opgerichte politieke partij, rond Alberto Rivera, een jonge charismatische figuur maar rechts in het politieke landschap. Ze worden de “rechtse Podemos” genoemd, niettegenstaande ze zich absoluut als “centrum” definiëren. Zij beginnen ook te boomen en zijn van 8 naar 9 procent gegaan in de peilingen. Rivera heeft een verleden in de PP dat hij trachtte te verdoezelen. De PP heeft een afsplitsing naar uiterst rechts, Vox, en de PP-aanhang die nu meer naar het centrum neigt heeft een optie met Ciudadanos, met zinspeling op het concept van burgerschap.

Ciudadanos, wel eens de “rechtse Podemos” genoemd, zijn van 8 naar 9 procent gegaan in de peilingen.

De C’s, zoals ze genoemd worden, lonken uiteraard ook naar de in de PSOE ontgoochelde kiezer. Deze partij zou wel eens stokken in de wielen van Podemos kunnen steken want ze vissen in dezelfde vijver. Net als Podemos hebben ze een vertegenwoordiging in het EP (twee zetels). Ze zijn ook aanwezig in het Catalaanse parlement, maar dienen zich nu dus ook nadrukkelijk aan als nationaal alternatief. Het wordt dus een druk bezet politiek veld.

Spanje is sinds de terugkeer naar de democratie (1975-1978) geregeerd geweest door de PP en de PSOE. Hoe reageren deze machtsblokken op Podemos?

Vincent Scheltiens: Er worden regelmatig bananenschillen voor de voeten gegooid. Er is bijvoorbeeld in de kiescampagne een verbod op deelname van Podemos aan verkiezingsdebatten op de publieke zender omdat de partij geen parlementaire vertegenwoordiging heeft. Onlangs werd Iglesias voor het eerst sinds de Europese verkiezingen geïnterviewd op de RTVE, de publieke zender, nadat het personeel er actie voor voerde. Ze interviewden hem ten slotte in een laatavondprogramma. De PP dropte onlangs zes journalisten van een privé-zender van de werkgeversorgansiaties (Intereconomía) op de nieuwsredactie van RTVE, waarop ook die journalisten, helaas vruchteloos, actie voerden.

Iedereen heeft het echter over Podemos. In Andalusië staan ze op de tweede plaats, na de PSOE. Ze hebben in de peilingen de PP voorbij gestoken. Podemos heeft een beroep aangetekend tegen de censuur maar intussen verstrijkt de campagne. De grote dagbladen El Mundo, El País, ABC, La Razón schrijven allemaal anti-Podemos. Een krant als El País doet dit omdat ze het transitieproces van de tweede helft van de jaren zeventig verdedigen (ze zijn er zelf het product van). Podemos stelt die transitie nadrukkelijk in vraag. Maar Prisa, de grote mediagroep achter El País, is expliciet voor de tweepartijpolitiek, hét politieke product bij uitstek van die transitie. Podemos heeft zijn faam moeten opbouwen via de kleine alternatieve media en door zelf media te maken.

Maar in de sociale media spant Podemos wel de kroon?

Vincent Scheltiens: Daar zijn ze sterk in. Voor Podemos was opgericht, hadden ze als groepje politicologen van de UCM-universiteit een TV programma in het leven geroepen, La Tuerka (“de schroef”, maar dan met een k in plaats van een c). Dat bestaat nog steeds: het format is eenvoudig, een uur lang debat, samen rond de tafel, met interessante figuren van de linkerzijde.

bron: Youtube

Fort Apache is ook zo’n programma. Sinds een half jaar is er wekelijks een uitzending waarin Pablo Iglesias een uur lang met een centrale gast praat, in het programma: “Otra vuelta de tuerka” (“Nog een draai aan de schroef”). Daar zijn onder meer Thomas Piketty en Chantal Mouffe gepasseerd. Errejón, als grote kenner van Ernesto Laclau, spreekt daarin over populismen, gebaseerd op een aantal Latijns-Amerikaanse ervaringen. Errejón heeft nauwe banden met Bolivië en Argentinië, en Podemos met Latijns-Amerika in het algemeen.

Critici verwijten Podemos al te nauwe banden met het bolivariaanse Venezuela.

Vincent Scheltiens: Een van de bananenschillen die ze Podemos voor de voeten werpen is inderdaad de financiering van Juan Carlos Monedero door het Venezolaanse regime. Monedero, die adviseur was voor Gazpar Llamazares, de toenmalige leider van Verenigd Links (IU), had een bureau in Venezuela, bij Chávez voor Podemos was opgericht.

Monedero was adviseur voor de regering Chavez en daarvoor is hij aan de marktprijs betaald.

Voor dat werk is hij betaald, aan wat op dat moment de marktprijs was, door de Banco del Alba. Dat was een factuur voor iets meer dan 400.000 euro, voor consultancy tussen 2005 en 2012. De hele pers is daar opgesprongen als het bewijs dat Podemos gefinancierd wordt door Venezuela. Monedero had een vzw opgericht om dat geld te kunnen innen en investeren in La Tuerka. Hij heeft dat intussen allemaal publiek gemaakt.

Maar de banden met Latijns-Amerika zijn wel erg nauw?

Vincent Scheltiens: Er zijn heel goede banden: Monedero heeft in Venezuela gewerkt, Errejón heeft zijn doctoraat voor een groot deel in Bolivia gemaakt en heeft er heel goede contacten tot op het hoogste niveau. Een van de eerste dingen die Pablo Iglesias gedaan heeft zodra hij Europees Parlementslid is geworden, is een rondreis door Latijns-Amerika maken. In Bolivia werd hij ontvangen door president Evo Morales, hij is bij Mujica geweest in Uruguay. Podemos houdt er sterk rekening mee dat als ze in Spanje de verkiezingen winnen, ze dan in hun internationaal beleid, de banden met Latijns-Amerika nauw zullen aanhalen, om de samenwerking nog meer te laten renderen.

Momenteel is die relatie wel vooral gebaseerd op handelsverdragen met een neoliberale inslag, in het voordeel van de grote multinationals zoals Telefónica of Repsol. Dat zullen ze dan wel over een andere boeg gooien?

Vincent Scheltiens: Inderdaad en ze zijn zich daar goed van bewust. Ze willen die relaties ook socialer invullen. Vorige week waren er aanvallen op Podemos in het Europese Parlement, omdat er een motie moest gestemd worden over Venezuela en het beleid van Maduro, met de vraag om een soort boycot in te stellen. Podemos, meer bepaald Echenique, is tussengekomen om daar een stokje voor te steken. Podemos wilde dat Europa in deze crisis het voortouw zou nemen om op te roepen voor een dialoog.

Natuurlijk bevestigt zo’n interventie nog eens de geruchten over de band met Venezuela. ‘Het zijn de politieke kinderen van Chávez’, heet het dan.

Ministerio de Cultura de la Nación Argentina (cc by-sa-2.0)

Pablo Iglesias, secretaris-generaal en Europarlementslid van Podemos

Klopt dit?

Vincent Scheltiens: Pablo Iglesias heeft vele politieke vaders. Vanaf zijn 14de heeft hij gemiliteerd in de jeugdorganisatie van de Communistische Partij. Hij is altijd actief geweest bij Izquierda Unida maar heeft gemerkt dat die te klein bleef en zich te veel in een dor links discours opsloot, waardoor ze ook niet in staat was om het tweepartijensysteem te bedreigen.

Na de massale acties van de 15-M beweging, heeft hij dan samen met Radicaal Links – Izquierda Anticapitalista- Podemos gelanceerd, maar tegelijk heeft hij dat onmiddellijk ingebed in een discours dat hij sterk wilde weghouden van het klassieke links-rechts betoog door de nadruk te leggen op een andere tegenstelling, die tussen het volk en de kaste, onder invloed van de onlangs overleden Argentijnse politicoloog Ernesto Laclau, die spreekt over de tegenstelling tussen “het volk” en “het systeem”. Ook uit het Italiaanse eurocommunisme van Enrico Berlinguer wordt gelijkaardige inspiratie geput.

Pablo Iglesias heeft vele politieke vaders.

Een andere veel gehanteerde en ermee gepaard gaande tegenstelling is de soevereiniteit van het volk, tegenover haar regeerders en tegenover Europa. Dat is een nieuw ingrediënt in het linkse discours in Spanje om gefrustreerde kiezers aan te trekken, mensen die niet vastgeroest zitten in die PP of PSOE, die niet per se links denken maar wel vinden dat het moment gekomen is om een einde te stellen aan de corruptie, aan de extreme besparingspolitiek. Met dat discours trekt hij wel de aandacht van de mensen, naar de peilingen te oordelen. Dat maakt hem kwetsbaar voor kritiek van IU, die zegt dat het allemaal erg populistisch is.

Is Podemos ook anti-Europees?

Vincent Scheltiens: Neen, ze zijn pro-Europees maar wensen een ander Europa. Op geen enkel moment dreigen ze ermee uit Europa te stappen, maar ze benadrukken wel dat ze Zuid-Europees zijn. Ze zijn voor het heronderhandelen van de schuldenlast. Ze ontwikkelen het vertoog dat de Europese constructie zoals we die kennen een grote besparingsmachine is met een sociaal-economisch en democratisch deficit, en de grootste slachtoffers daarvan zijn de zwakke Zuid-Europese volkeren. Ze proberen een bondgenootschap met Griekenland maar ook met Portugal en Italië. Met Griekenland hebben ze veel contacten. Ze hebben een buitenlanddepartement uitgebouwd voor hun buitenlandse betrekkingen, onder leiding van Pablo Bustinduy, die in de VS heeft gestudeerd.   

Podemos probeert een bondgenootschap met Griekenland, maar ook met Portugal en Italië.

Bustinuy heeft vier weken geleden een reis georganiseerd met Pablo Iglesias naar de VS. Ze nemen daar contact met de Spaanse migranten, gaan naar sectoren van de linkerzijde, naar intellectuelen en academici om een samenwerking op te bouwen. Ze staan zeer open om met iedereen te praten, ook met financiers en bankiers. Ze bereiden zich echt voor op een overwinning en op leiderschap.

Pablo Iglesias heeft gezegd dat hij vragende partij is om een gesprek met de koning te hebben. Om een zo breed mogelijk publiek aan te spreken legt hij nu niet te veel nadruk op de anti-monarchistische gedachte. Iglesias heeft ook gepraat met een aantal sleutelfiguren van Banco Santander. Zoals Syriza, stelt Podemos: ‘als we aan de macht komen, willen we vanaf dag 1 een aantal maatregelen nemen die het roer omgooien, maar wij gaan niet een programma doorvoeren dat het land helemaal op zijn kop zet.’

Zijn ze anti-kapitalistisch?

Vincent Scheltiens: Niet expliciet, ze nemen eerder een keynesiaans discours met nadruk op investeringen in plaats van op eenzijdige besparingen. Ze namen twee gereputeerde economisten onder de arm, Vicenç Navarro en Juan Torres, die een urgentieprogramma uitwerkten. Centraal daarin staat het aanzwengelen van de interne vraag. Ze spreken wel van nationalisaties van ondernemingen in strategische sectoren, maar daar was Charles de Gaulle ook voorstander van. Ze bepleiten de verhoging van de minimumlonen, een hervorming van het belastingstelsel en… de verlaging van de pensioenleeftijd.

Het al bij al milde programma wordt gecompenseerd door een discours van verontwaardiging over corruptie, wanpraktijken, grote winsten, bonussen, mensen die op straat leven, die uit hun huis gezet worden. Hun betoog is een harde aanklacht tegen het systeem. Iglesias schrijft in een boekje dat hij recent publiceerde: ons programma gaat over zaken die een sociaal-democratie 30-40 jaar geleden naar voor zou geschoven hebben. Iglesias hamert heel sterk op de noodzaak om ernstig werk te maken van een sociaal-democratisch beleid.

Podemos Uviéu

Denkt u dat Spanje rijp is voor zo’n project?

Vincent Scheltiens: Ik denk het wel. Spanje kent een zeer grote tweedeling, ondanks alles. Men zegt vaak dat PP en PSOE voor hetzelfde staan maar dat geldt niet aan de basis. Mensen die hun hele leven voor de ene of voor de andere partij hebben gestemd, delen een heel andere maatschappijvisie. En het zal niet makkelijk zijn voor Podemos om daar een wig tussen te drijven.

De peilingen zeggen dat het bipartidisme achter de rug is, maar ik wil toch eerst de verkiezingen zien. De koers is nog niet gereden. Maar de mensen zijn het beu: de corruptie-affaires die elke week weer opduiken, en de arrogantie van de politieke figuren die daarbij betrokken zijn. En dit tegen de achtergrond van de crisis die in Spanje op een harde manier heeft toegeslagen en die op een heel eenzijdige manier is aangepakt.

De peilingen zeggen dat het bipartidisme achter de rug is, maar ik wil toch eerst de verkiezingen zien.

De massa’s werkloze jongeren gaan niet voor het bipartidisme stemmen.

Vincent Scheltiens: Neen, bij de jeugd is die fase achter de rug. Ik ken veel jongeren in Spanje die onmiddellijk wanneer ze een diploma op zak hebben, een job zoeken in Europa. Het eerste wat Teresa Rodríguez gedaan heeft toen ze de interne poll won en lijsttrekker werd voor de Andalusische verkiezingen, is het vliegtuig nemen naar Groot Brittannië om daar de Spaanse migranten te gaan toespreken op de feestdag van Andalusië. Haar boodschap: “onze strijd gaat erom van Spanje een land te maken waar jonge mensen niet meer hoeven te migreren; om dat gevecht te voeren, hebben we jullie ook nodig.” Dat was ook de boodschap van Iglesias in de VS.

Die boodschap raakt ook de jongeren in Spanje: zij willen een toekomst hebben, een diploma, een relatie, zelfstandig wonen, kinderen krijgen. Podemos heeft een discours tegen de kaste, met kritiek op Europa, maar is tegelijk ook erg concreet en pragmatisch. Hoewel hij een begenadigd en bevlogen speecher is, schuwt hij de gezwollen radicaal-linkse retoriek. Hij spreekt niet van revolutie, maar zegt: “Revolutie? Het eerste waar wij werk van gaan maken als we aan de macht komen is een wettelijk verbod op uit huis zettingen. Dat is in dit Spanje al een revolutie op zich”. En dat levert stemmen op want iedereen kent de taferelen van mensen die op straat gezet worden, met huilende kinderen.

Hoe is de relatie tussen IU en Podemos?

Vincent Scheltiens: IU zit heel gewrongen. Historische figuren als voormalig coördinator Julio Anguita of de politicoloog Manuel Monereo, die vandaag buiten de partij-instanties staan, vinden dat IU een grote fout heeft gemaakt door Podemos te laten ontstaan en daar niet mee samen te gaan. Zij bepleiten een fusie van beide om ‘één organische partij van de democratische revolutie’ te stichten.

Wellicht zal er pas na de parlementsverkiezingen iets mogelijk zijn. Podemos wil immers dat een paar oude krokodillen uit IU verdwijnen, wil op geen enkele manier “bezoedeld” worden door de vermeende oubolligheid van IU. Maar anderzijds heeft Podemos geen uitgebouwde partij en bij IU zit er veel knowhow voor het uitbouwen van kaders en er zitten ook veel bevriende mensen.

Je moet je voorstellen dat de partner van Iglesias, Tania Sánchez, tot voor kort parlementslid was voor IU in de autonome regio Madrid én de kopvrouw voor de komende autonome verkiezingen in die regio. Ze heeft bij IU de deur achter zich dichtgetrokken na een beschadigingscampagne tegen haar door de oude IU-krokodillen in Madrid. Ze zit nu met haar beweging tussen IU en Podemos in.

IU heeft ook haar boegbeeld verjongd: Alberto Garzón is een generatiegenoot van Pablo Iglesias, komt eveneens uit de jeugd van de communistische partij, was als economist actief in ATTAC Spanje en in de 15-M beweging. Hij wil de oude krokodillen er ook uit en steunde Tania Sánchez, maar kon haar niet in de organisatie houden.

In de huidige campagne heb je nu een moeilijke situatie die maakt dat Alberto Garzón, de trekker van IU, harde dingen moet zeggen over Podemos, om kiezers te aan te spreken. Ze verwijten Podemos populisme, of dat ze zich niet republikeins genoeg uiten. Het is een soort opbod van links. Ze vechten om dezelfde kiezers, maar daarnaast slaagt Podemos er – volgens de peilingen – in een breder veld te bestrijken.

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Over de auteur

  • Latijns-Amerika & ecologie
    Alma De Walsche schrijft over ecologische thema’s, van klimaat- en energiebeleid, over landbouw- en voedsel tot transitie-initiatieven en baanbrekers. Ze volgt al enkele decennia Latijns-Amerika, met een speciale focus op de Andeslanden.

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.