Wereld put grondwaterlagen in sneltempo uit

Studies gingen tot nog toe vaak uit van satellietdata om de staat van grondwaterlagen in te schatten, maar die kunnen enkel op grote schaal projecties maken, zegt Inge de Graaf, hydroloog aan de Colorado School of Mines in Golden, Colorado.

In haar onderzoek, in samenwerking met de Universiteit van Utrecht, gebruikt ze nieuwe gegevens over de structuur van grondwaterlagen, watergebruik en de manier waarop grondwater gebruikt en aangevuld worden. Zo kunnen er ook op regionale schaal voorspellingen worden gedaan.

Het onderzoeksteam gebruikte het model om te voorspellen waar en wanneer grondwaterlagen over de hele wereld hun limieten kunnen bereiken, of wanneer de waterspiegel onder het bereik van moderne pompen zakt.

Irrigatie

Uit het model blijkt dat vooral intens geïrrigeerde gebieden in drogere klimaten, zoals de Amerikaanse hoogvlakten, de stroomgebieden van de Indus en Ganges mogelijk al tegen 2040 en 2060 hun grondwaterlagen kunnen uitputten. Ook het zuiden van Spanje en Italië en delen van Argentinië en Australië lopen gevaar.

In de VS is het risico acuut: delen van Californië kunnen er al in twintig jaar hun grondwaterlagen opgebruikt hebben.

1,8 miljard mensen

Tegen 2050 dreigen zo wereldwijd 1,8 miljard mensen in regio’s te leven waar de grondwaterlagen volledig of grotendeels opgebruikt zijn voor drinkwater of landbouw, zegt de Graaf.

‘Het economisch exploiteerbare water is nu al onbereikbaar of wordt dat in de nabije toekomst.’

‘Hoewel veel grondwaterlagen productief blijven, is het economisch exploiteerbare water nu al onbereikbaar of wordt het dat in de nabije toekomst, zeker in intensief geïrrigeerde gebieden in de drogere regio’s van de wereld’, zegt de Graaf, die de resultaten eerder deze week voorstelde op de bijeenkomst van de American Geophysical Union.

De Graaf wijst er wel op dat het blijft gaan om inschattingen, want de wetenschappers beschikken niet over de complete data om de structuur van de grondwaterlagen in kaart te brengen of exact te weten hoeveel water die lagen nog bevatten.

‘We weten niet hoeveel water er is, hoe snel het opraakt of hoe lang we dit nog kunnen blijven doen zonder vernietigende gevolgen, zoals het opdrogen van bronnen of rivieren’, zegt ze.