Hoe een Nepalees meisje werd achtergelaten op de operatietafel

Flashback naar die noodlottige zaterdag. Met een doek rond haar open breuk liet Uma zich naar de weg dragen. Om de pijn te stillen, nam ze drie slaappillen. Onderweg moest ze noodgedwongen halt houden. Een naschok. 

Vervolgens slecht nieuws in het ziekenhuis: er was geen hulp voorhanden. ‘Overal lagen mensen die dringend hulp nodig hadden’, zegt Uma. ‘Toen ik eindelijk een verpleegster vond die me kon helpen om de doek door een verband te vervangen, zei ze dat ik niet geopereerd kon worden in het ziekenhuis.’ 

Pas twee dagen later vond Uma een chirurg die haar kon helpen. Een amputatie was de enige optie, kreeg ze te horen. Uma geraakte nog meer in shock. Maar het ergste moest nog komen. Uitgerekend toen Uma op de operatietafel lag, beeft de aarde opnieuw. De dokters vluchtten naar buiten en lieten haar moederziel alleen achter. De muren van het ziekenhuis trilden.

Uma vertelt het zonder veel emotie. Tijdens haar relaas kijkt ze soms even weg of lacht ze wat zenuwachtig, maar ze houdt zich ongelooflijk sterk voor iemand die zoiets heeft meegemaakt. 

Prothese

‘Toen mijn ouders me drie dagen na de amputatie eindelijk mochten bezoeken, hield ik mij sterk. Maar ‘s nachts liet ik mijn tranen de vrije loop. Ik was er van overtuigd dat ik de rest van mijn dagen in een bed moest doorbrengen, dat mijn leven voortaan zinloos was.’

Medewerkers van Handicap International hadden Uma verteld dat herstel mogelijk was. Ze geloofde er niets van. Tot een verpleegster Uma’s kamer binnenstapte. De verpleegster had zelf twee prothese-benen. 

‘Vanaf dan had ik terug hoop’, zegt Uma. ‘Die verpleegster inspireerde me. Ik ben al twee keer naar het ziekenhuis geweest om haar te zoeken en bedanken, maar ik heb haar nog niet gevonden.’

Ondertussen, zes maand na de aardbeving, is Uma zelf een bron van inspiratie. Toen we haar thuis gingen opzoeken, stond ze ons op te wachten.

Ze wandelde de laatste meters met ons mee. Moest je niet weten dat ze een prothese heeft, zou het je het amper kunnen raden.

Revalidatie

Na een verblijf van een maand in het ziekenhuis woonde Uma een maand in een bescheiden shelter naast haar ingestorte huis. Drie keer per week kwam een kinesist van Handicap International langs om haar te helpen met de revalidatie. Spiermassage, wondverzorging, oefeningen om het herstel te bespoedigen –pas daarna kon sprake zijn van een prothese.

Na een maand in de shelter verhuisde Uma tijdelijk naar een opvangplaats naast het revalidatiecentrum van Handicap International. Daar kreeg ze een prothese en kon ze dagelijks haar oefeningen kon doen. Intussen is ze naar huis teruggekeerd en krijgt ze daar een tweewekelijks opvolgingsbezoek van het medisch personeel van Handicap International. 

Anderen inspireren

Uma pikte haar studies weer op, legde haar eindexamen in de fysische wetenschappen af en is nu aan het studeren voor haar ingangsexamen bachelor in de computerwetenschappen – waar in heel Nepal slechts 500 plaatsen voor zijn. Ze spreekt vloeiend Engels, lacht regelmatig en als ik haar vraag wat haar levensdroom is zegt ze: ‘Zorgen dat mijn ouders gelukkig zijn. En andere personen met een handicap inspireren, zoals die verpleegster mij inspireerde.’