‘Ze zijn onze jeugd aan het uitmoorden!’

Toen de dochter van Carol stierf had ze geen tranen meer. Die week rende ze van begrafenis naar begrafenis. Vier in totaal. Alle vier moordslachtoffers.

Carols dochter vreesde vaak voor het leven van haar moeder en Carols moeder vreesde op haar beurt voor het leven van haar kleinkinderen. Ze nam hen in huis toen Carols zoon een schietpartij overleefde en tijdelijk in coma belandde.

Carol’s jongste dochter is soms kwaad op haar moeder. Ze bracht haar jeugd door op begrafenissen en van studeren kwam ook al niet veel in huis. Toen ze onlangs opnieuw enkele vermoorde vrienden moest begraven, zei ze tegen haar moeder dat ook zij geen tranen meer had.

Ik spreek af met Carol in een van de drukke shoppingmalls van Tegucigalpa. Carol kan het aantal doden niet meer bijhouden. Honderden zijn het er. De meeste jongeren, de meesten vermoord. Deze 39-jarige tengere vrouw stond jaren voorop in de lokale voetbalsupportersgroep.

Sommigen beschouwen de supporters eerder als hooligans. Toch weerspiegelen de omstandigheden van de doden in dit voetbalwereldje de context waarin jongeren dagelijks sterven in Honduras: een combinatie van uitsluiting, stigmatisering criminalisering, bloedige bendeoorlogen, repressie en executies.

Honduras, officieel het gevaarlijkste land

Dagelijks worden hier gemiddeld 14 mensen vermoord. In het hele jaar 2016 waren het er 5154. En dat was een verbetering ten opzichte van de vorige jaren. Van 2011 tot 2014 was Honduras het “gevaarlijkste land ter wereld waar geen oorlog woedt”. De overgrote meerderheid van de doden valt in de armste wijken van de twee grootste steden.

Deze bevindingen staan in de officiële statistieken. Om het aantal moorden te berekenen, werkt de onafhankelijke universiteitsinstelling IUDPAS nauw samen met overheidsinstellingen.

In Honduras is het echter een vaststaand feit dat het merendeel van de overlevenden geen aangifte doet uit angst zelf slachtoffer te worden.

Verschillende burgerrechtenorganisaties beschuldigen die overheid ervan met cijfers te goochelen zodat ze in een beter daglicht komt te staan.

Migdonia Ayestas, de ietwat hautaine maar geëngageerde directrice van IUDPAS maakt wat tijd voor me vrij.

Ze legt me uit dat alleen ‘vaststaande feiten’ die ze konden natrekken, weergegeven worden in de statistieken. In Honduras is het echter een vaststaand feit dat het merendeel van de overlevenden geen aangifte doet uit angst zelf slachtoffer te worden.

Wil je overleven dan is “horen, zien en zwijgen” een gouden regel. Wie in de arme wijken werkt en leeft, bespeurt geen vermindering van het geweld.

Inwoners verzekeren me dat de laatste jaren ook verdwijningen en clandestiene graven hun opmars doen. Al deze vaststaande, maar moeilijk in cijfers te bevatten feiten, belanden niet in de statistieken.

De jeugd van tegenwoordig

Onlangs publiceerde de ngo Save the Children een rapport waaruit blijkt dat Honduras nog steeds een trieste wereldranglijst topt. Honduras heeft het hoogste gemiddelde vermoorde kinderen ter wereld, en hier werden landen in oorlog wel meegeteld. De studie betreft onder 20-jarigen maar het record verbaast niet.

In Honduras ben je wettelijk jongere van je 12 tot 30 jaar. Uit cijfers van IUDPAS blijkt dat meer dan de helft van alle moordslachtoffers in Honduras jongeren zijn. Tussen januari 2010 en maart 2016 werden er in Honduras 21.710 kinderen en jongeren vermoord. Plots begrijp ik waarom ik zo vaak mensen uit achtergestelde stadswijken dezelfde zin hoorde herhalen. ‘Ze zijn onze jeugd aan het uitmoorden!’

‘Het is gemakkelijk om jongeren de schuld te geven en hen als criminelen te bestempelen, maar het geweld in Honduras heeft andere oorzaken’

Indien men de lokale kranten en machthebbers maar ook vele internationale organisaties en media gelooft, wordt bijna elke moord in Honduras gepleegd door de beruchte straatbendes, door jongeren zelf dus.

Net als voetbalbendes moorden ook gezworen aartsvijanden Mara Salvatrucha en Barrio 18 elkaar uit. Ook wie de straatbendes aangeeft of hen iets weigert, moet vrezen voor zijn leven. Wat Hondurezen hen het liefst zouden weigeren is de “impuesto de guerra”, oftewel oorlogstaks.

Grote en kleine ondernemingen, transportbedrijven, zelfs scholen moeten sluiten omdat ze het afpersingsgeld niet kunnen betalen. Granaten die op bussen gegooid worden als vergelding vergroten de terreur. Gedwongen inlijvingen, verkrachtingen en avondklokken verscherpen de angstpsychose. Het geweld dat de bendes veroorzaken is tastbaar en heel reëel.

Het hoeft dus niet te verbazen dat vele Hondurezen hen de schuld geven van het geweld dat hen overspoelt.

Hoeveel leden de bendes tellen weet niemand. Schattingen fluctueren tussen 5000 en 25.000 leden. Het onderzoeksblad Insight Crime vermoedt dat de cijfers worden opgeblazen om de aandacht af te leiden van andere problemen.

De objectieve cijfers van Ayestas’ statistieken die de mythe weerleggen dat bendes de grootste oorzaak zijn van het geweld in Honduras. In 2016 stierven slechts 240 personen onweerlegbaar door bendegeweld. ‘Het is gemakkelijk om jongeren de schuld te geven en hen als criminelen te bestempelen, maar het geweld in Honduras heeft andere oorzaken’, stelt Migdonia Ayestas.

Een miljoen wapens

Na de staatsgreep in 2009 kreeg de internationale georganiseerde misdaad vrij spel. Dit spel gaat gepaard met veel geweld en wordt meegespeeld tot op de hoogste machtsniveaus. Onlangs nog werd voormalig president Lobo ervan beschuldigd nauwe banden te hebben met drugskartels.

Bovendien heeft die corrupte politieke en economische elite doorgaans niet de gewoonte om vreedzaam om te gaan met landgenoten die hun belangen in de weg staan. Honduras is bijvoorbeeld het gevaarlijkste land ter wereld voor milieuactivisten.

Iedere meerderjarige Hondurees mag nu drie wapens bezitten in plaats van vijf, het totale aantal wapens in Honduras wordt op 1 miljoen geschat.

Een lakse wapenwet helpt de zaak niet vooruit. Onlangs is deze wet aangepast. Iedere meerderjarige Hondurees mag nu drie wapens bezitten in plaats van vijf.

En dan zijn er ook nog de vele niet geregistreerde wapens in omloop. Het totale aantal wapens in Honduras wordt op 1 miljoen geschat.

Maar wat er helemaal voor zorgt dat de Hondurezen erop los moorden is de bijna complete straffeloosheid. Slechts 20 procent van alle misdaden wordt onderzocht, 4 procent van alle moorden wordt daadwerkelijk bestraft.

De bevolking heeft enorm weinig vertrouwen in de hopeloos corrupte politie en justitie. ‘Het enige wat de politie doet is het lijk weghalen. Verder gebeurt er niets.’

Arme wijk, warme wijk

Na het interview in het shoppingcentrum neemt Carol me mee naar de wijk waar ze woont. Hier komt de gegoede klasse van Tegucigalpa niet. Te gevaarlijk. Deze buurt is ‘caliente’, letterlijk vertaald warm. ‘In deze wijk vermoorden ze je voor je gsm, mensen zijn hier opgelucht als ze ‘s avonds thuiskomen en hen niets overkomen is.’

‘Om zelf geen slachtoffer te worden, reageert de bevolking in deze context van agressie en straffeloosheid ook met geweld.’

‘We zijn in een spiraal van geweld terecht gekomen’, is Guadelupe Ruelas’ verklaring voor de moorden. Deze charismatische en onvermoeibare directeur van de kinderrechtenorganisatie Casa Allianza weet wat er leeft in de volkswijken van Honduras.

‘Om zelf geen slachtoffer te worden, reageert de bevolking in deze context van agressie en straffeloosheid ook met geweld.’

Hondurezen die er de middelen voor hebben, doen beroep op de bloeiende private veiligheidsindustrie. Honduras telt ongeveer 60.000 private veiligheidsagenten. Tot de tanden gewapend, velen zonder vergunning en amper getraind.

Het antwoord van de regering op het geweld is militarisatie en repressie. Voor preventie blijft er weinig geld over. Tenzij men natuurlijk programma’s zoals “guardianos por la patria” of “behoeders van het vaderland” als preventie beschouwt. Dit programma ronselt jongeren in de arme wijken om hen militaire normen, waarden en gebruiken bij te leren.

Jonge arme mannen

De dodelijke cocktail van corruptie, straffeloosheid en wapens verklaren het aantal doden, maar niet waarom het zo vaak om jongeren gaat. Oorlog tussen jeugdbendes verklaart dan weer de rol van de jongeren maar niet het hoge aantal.

Zelfs het aantal levenden -ruim 38,1 procent van de bevolking is immers jonger dan 30- verklaart niet waarom jongeren meer dan de helft van de moordslachtoffers in Honduras zijn. Voor sluitende verklaringen heb je onderzoek nodig. En dat is er niet.

In 2015 waren er 2552 mannelijke slachtoffers onder 30 jaar en 242 vrouwelijke, dat is ruim 54 procent van de alle geregistreerde moorden dat jaar.

Toch doet het onderzoeksinstituut van Ayestas wel een poging in kaart te brengen waarom jongeren vermoord worden.

In 2015 waren er 2552 mannelijke slachtoffers onder 30 jaar en 242 vrouwelijke. Dat is ruim 54 procent van de alle geregistreerde moorden dat jaar.

Hoewel men in meer dan de helft van de gevallen niet kon achterhalen wat het mogelijke motief was, waren er op basis van mediaberichten, mortuaria en officiële bronnen wel onderbouwde veronderstellingen.

Uit de hand gelopen gevechten waren goed voor 506 doden, afrekeningen en huurmoordenaars lagen aan de grondslag van 382 doden, 192 stierven door bendegeweld, de overblijvende categorieën waarin onder andere overvallen, drugs, afpersing en politiegeweld thuishoren verklaren de overige 12,1 procent.

Deze mogelijke aanleidingen verklaren echter nog steeds het hoge aantal vermoorde jongeren niet.

Heavy metalfan

Casa Allianza houdt ook bij hoeveel jongeren maandelijks vermoord worden. Bovendien zoekt de organisatie van Guadelupe Ruelas verklaringen die verder gaan dan cijfers. Een deel van de puzzel is de uiterst conservatieve Hondurese maatschappij die bang lijkt voor alles wat ruikt naar subculturen van jongeren.

‘Jongeren met foute tattoos en verdachte kleren lopen sinds de ‘anti-bende wet’ het risico te worden opgesloten worden voor bendevorming’

Je bent verdacht wanneer je niet aan de norm voldoet. Carol, zelf een enthousiaste metalfan spreekt uit ervaring. ‘Onlangs nog werd een concert verboden omdat de band satanisme zou prediken.’

Carol leefde jarenlang ondergedoken omdat ze als kopstuk van de voetbalbende gevaar liep opgepakt of vermoord te worden.

Kevin, een jongeman van 24 maakt deel uit van diezelfde supportersgroep en heeft nauwe banden met de Barrio 18. Ook hij weet dat ‘hoe je hier gekleed loopt je dood kan betekenen.’

Zeker als je erbij loopt als iemand die voor een bendelid kan doorgaan. Wanneer het niet hun dood betekent, lopen jongeren met “foute” tattoos en verdachte kleren sinds de anti-bende wet goedgekeurd werd het risico te worden opgesloten worden voor bendevorming.

Repressie als enige oplossing

Cruciaal om te begrijpen waarom zoveel jongeren vermoord worden is de maatschappelijke angst voor het bendegeweld, gevoed door media en politici, en hoe die angst zich vertaalt in een maatschappelijke angst voor arme jonge mannen.

‘Bijna nooit wordt een onderzoek gevoerd, men gaat er gewoon van uit dat de vermoorde en vaak gefolterde jongere vast bij louche zaakjes betrokken was’

‘Jongeren uit de arme wijken krijgen militairen en repressie. Wat ze niet krijgen is degelijk onderwijs, werk en veiligheid.’ legt Guadalupe Ruelas uit. Volgens Ayestas is de verklaring voor het hoge aantal jeugdige slachtoffer zijn in die ontkenning van hun basisrechten.

‘Door de uitzichtloosheid in hun wijken is het risico groter dat een kleine minderheid van de jongeren een uitweg ziet in de criminaliteit.

In plaats van hun basisrechten te garanderen, bestempelt het beleid alle jongeren uit die wijken als potentiële criminelen en biedt het repressie als oplossing.’

Jong, arm en man zijn, maakt je verdacht in Honduras. Guadelupe Ruelas van Casa Allianza spreekt met ingehouden woede. ‘Bijna nooit wordt er onderzoek gevoerd, men gaat er gewoon van uit dat de vermoorde en vaak gefolterde jongere vast bij louche zaakjes betrokken was.’

‘Men veroordeelt de slachtoffers, niet de moordenaars. En zo blijft men de overtuiging voeden dat de jongeren de oorzaak zijn van al het geweld en niet de voornaamste slachtoffers.’

Doodseskaders

Carol hekelt de onverschilligheid over het hoge aantal jeugdige moordslachtoffers. Jongeren lijken slechts een deel van de statistieken te worden. Gezien de omvang van het geweld is het inderdaad verbazend hoezeer de moord op jongeren genormaliseerd wordt. Of misschien is het net de omvang die de moorden normaliseert? Of is de angst voor haar eigen jongeren de reden waarom de samenleving deze moorden lijkt te tolereren?

Achter de omvang, het stilzwijgen en de onduidelijkheid schuilt echter een fenomeen waar nog minder over gesproken en geschreven wordt, dat nog minder onderzocht wordt. Executies.

‘De moorden op jongeren worden op voorhand gepland en gepleegd door goed georganiseerde en getrainde groeperingen met gesofisticeerde middelen en dure zware wapens’

Een vraag laat me niet los: hoeveel van de moorden op jongeren kunnen toegeschreven worden aan doodseskaders?

Op 10 februari 2016 rond half negen dook plots een zwarte bestelwagen uit op in een arme wijk van Tegucigalpa. Met hun mini-uzi’s openden de mannen die uit de wagen sprongen zonder een woord te zeggen het vuur op vijf kinderen die zich in een steegje bij een vuilbak bevonden.

Deze drie zusjes en twee broertjes tussen 13 en 16 jaar oud sorteerden afval om te overleven. Daarna scheurde de camionette weg, richting stadsring. Dit was al de al het tweede bloedbad deze week, het zesde in iets meer dan een maand.

Casa Allianza lijkt zowat de enige organisatie in Honduras die al jarenlang aan de alarmbel trekt. Deze organisatie begon sinds 1998 de doden te tellen toen ze constateerden dat jongeren niet alleen dagelijks vermoord werden, maar dat sommige moorden een specifiek patroon volgden dat wees op methodes van doodseskaders.

‘De moorden op jongeren worden op voorhand gepland en gepleegd door goed georganiseerde en getrainde groeperingen met gesofisticeerde middelen en dure zware wapens’, legt Ruelas uit. ‘Ze weten hoe ze met wapens moeten omgaan, hoe ze hun doelwit moeten benaderen en hoe te ontkomen.’

Beleid laat begaan of begaat?

Wat Ruelas verontrust, is de toename van nog een ander visitekaartje van doodseskaders, gedwongen verdwijningen en bloedbaden waarin meer dan twee personen worden vermoord.

Ook voor Migdonia Ayestas is het duidelijk dat sommige moorden een patroon hebben, het ziet er volgens haar uit dat ze hiermee terreur willen zaaien. ‘Geamputeerde ledematen en gefolterde lijken worden langs de weg teruggevonden in zakken, dozen of lakens. Sommigen kregen 400 kogels, anderen één genadeschot.’

‘Verklaringen van agenten en militairen bevestigen de overtuiging van vele jongeren dat de staat hen niet alleen aan hun lot overlaat, maar ook deel uitmaakt van de doodseskaders’

Dat er doodseskaders bestaan in Honduras beschouwen vele Hondurezen als onweerlegbaar. Af en toe komt een zaak aan het licht.

Zoals toen een broer en zus op weg naar de lokale supermarkt ontvoerd werden door vier zwaarbewapende mannen en een dag later gefolterd en vermoord werden teruggevonden. Of zoals de zaak van de executie en onthoofding van vier jongeren.

Wat moeilijker te bewijzen lijkt, is wie achter de doodseskaders zit. Sommige executies kunnen zeker op de rekening van straatbendes en drugskartels geschreven worden.

In een land als Honduras doen ook huurmoordenaars gouden zaken met executies op bestelling.

Het is echter zorgwekkend dat een ander patroon duidelijk wordt wanneer men de weinige onderzochte incidenten vergelijkt. Vaak blijken de moordenaars dienstdoende of voormalige militairen en politieagenten te zijn.

Het waren militairen die de broer en zus executeerden. In de zaak van de vier onthoofde jongeren veroordeelde het Inter-Amerikaans Hof van de Mensenrechten agenten, militairen en de Hondurese overheid. Naar aanleiding van de executie van twee jongens door een politiepeloton bracht een onderzoekscommissie tientallen gelijkaardige incidenten aan het licht.

Op basis van getuigenissen van politie en militairen concludeerden de commissieleden meermaals dat er doodseskaders bestaan in Honduras. Deze verklaringen bevestigen de overtuiging van vele jongeren zoals Carol en Kevin dat de staat hen niet alleen aan hun lot overlaat maar soms ook actief deel uitmaakt van de doodseskaders.

Schuldige staat

Is dit een bewust beleid of zijn dit slechts geïsoleerde incidenten van veiligheidsagenten die het recht in eigen handen nemen? Toen voormalig president Ricardo Maduro aan de macht was, opende hij de jacht op jongeren die ervan verdacht werden bendeleden te zijn. Dit was volgens de ontslagen politiecommissaris María Luisa Borjas staatsbeleid. Twintig teams van elk vijf agenten vormden toen doodseskaders om jongeren te executeren.

‘In plaats van er iets aan te doen, stelt de staat wetten voor die de straffeloosheid van het staatsgeweld legitimeren’

Kevin, die nauwe banden had met de Barrio 18, vergelijkt de tijd van toen met nu. ‘Onder de huidige president worden de jongeren niet meer per één of twee vermoord, nu zijn het volledige bloedbaden.’

Volgens de cijfers van Casa Allianza verdubbelde het aantal moorden op jongeren bijna onder de huidige president Juan Orlando. Voor Guadalupe Ruelas is de Hondurese staat fundamenteel verantwoordelijk, zij het door nalatigheid of door actieve betrokkenheid.

‘In plaats van er iets aan te doen, ontkent de staat dat dit soort executies gebeuren, ze onderzoekt niets en vervolgt de verantwoordelijken niet, in tegendeel. De overheid stelt wetten voor die de straffeloosheid van het staatsgeweld legitimeren.’

Onlangs stelde de president een wet voor die dienstdoende veiligheidsagenten zou ontzien van onderzoek of vervolging indien deze iemand verwonden of vermoorden. Het parlement keurde de wet niet goed. Zulke wetsvoorstellen duiden echter op een staatsbeleid dat weinig hoop geeft.

Hoop op een tegenreactie van nationale en internationale instanties die claimen de mensenrechten te verdedigen hoeven de jongeren ook al niet te koesteren. Zelfs de Speciale Rapporteur inzake buitengerechtelijke executies van de VN uitte zijn bezorgdheid over de executies van jongeren in wat eerder een voetnoot leek.

De stilte over de doden en de moordenaars is oorverdovend. Alleen het bekende gedicht van Eduardo Galeano blijft nazinderen, ‘De niemanden, die minder kosten dan de kogel die hen doodt.’

Opgroeien met geweld

‘Geweld wordt een gewoonte.’ Kevin groeide op in een arme buitenwijk van Tegucigalpa, de hoofdstad van Honduras. Deze moeilijk bereikbare buurt heeft weinig voorzieningen, en al helemaal geen politietoezicht. Bij hem thuis kwamen ze net rond, maar sommige van zijn buurjongens konden zich amper voedsel en schoenen veroorloven.

‘Sinds mijn kindertijd loop ik altijd met een groepje vrienden over straat. Alleen lopen is gevaarlijk in mijn wijk.’ Als tiener wou Kevin rondhangen op straat met zijn vrienden die even fanatiek voetbalfan waren als hij. Maar zomaar rondhangen kan niet. Daarvoor ging hij toestemming vragen aan de beruchte straatbende die het in zijn wijk voor het zeggen had, Barrio 18.

‘Ik was 14 toen ik mijn eigen wapen had en 15 toen ik de eerste keer beschoten werd, een motorfiets dook uit het niets op en begon op ons te schieten’

Kevins jeugdbende mocht rondhangen in sommige delen van de buurt, maar in ruil daarvoor moesten ze het komen en gaan in de wijk controleren en klusjes uitvoeren. Verdachte personen of politie moesten aan de Barrio 18 gemeld worden. ‘Of we moesten zelf actie ondernemen.’

Verdacht ben je als je bijvoorbeeld van de aanpalende wijk komt waar de andere straatbende, de Salvatruchas of MS 13 de plak zwaait. Ook je kledingstijl maakt je verdacht, elke straatbende en supportersbende heeft een eigen code. Met wat geluk kom je er met een stevig pak slaag van af.

Vaak betekent het echter een dode meer in de bloedige oorlog tussen bendes. Er gewoontjes bijlopen kan ook gevaarlijk zijn, een uitnodiging om je te overvallen en je daar tegen verzetten kan je dood betekenen. ‘De angst die jongeren voelen als ze over straat lopen is permanent aanwezig.’

Algauw vervaagde de grens tussen Kevins voetbalbende en de Barrio 18, als er ooit een grens geweest is. Voor Kevin is de Barrio dus ook veel meer dan een bende gewelddadige gekken zoals die in de media worden afgeschilderd. Het zijn kompanen, buurjongens waarmee hij opgroeide en waar hij zijn hele jeugd meer aan had dan aan de Hondurese overheid.

‘Ik was 14 toen ik mijn eigen wapen had en 15 toen ik de eerste keer beschoten werd. Een motorfiets dook uit het niets op en begon op ons te schieten. Twee van mijn vrienden raakten toen gewond, we droegen hen op onze schouders naar het hospitaal, want ‘s nachts blijft iedereen binnen en zijn de straten hier verlaten.’

Andere vrienden hadden minder geluk. Velen stierven in onderlinge schietpartijen maar in sommige gevallen vermoedt Kevin dat er doodseskaders achter zitten. Sommige vrienden verdwenen gewoon.

Een vriend werd bijvoorbeeld uit zijn huis ontvoerd en is nooit meer gezien. En nog andere vrienden werden in koelen bloede vermoord, ze speelden rustig een partijtje voetbal toen er plots een auto in volle vaart op hen afkwam en een inzittende hen neerschoot.

‘De politie komt hier alleen om het lijk weg te halen. Dan zeggen ze dat het om een afrekening onder bendes gaat en daarmee is het onderzoek afgerond.’ De 24-jarige Kevin kan het aantal vermoorde vrienden niet meer bijhouden.

Doodsbedreigingen van de politie

Kevin vluchtte drie jaar geleden naar de VS, hij was hij toen eenentwintig. Zijn jeugd betekende voor hem op zijn hoede zijn, rivaliserende straatbendes of andere individuen uit de onderwereld van Tegucigalpa konden hem ieder moment vermoorden. De ontvoering, foltering en doodsbedreigingen van de politie waren echter de spreekwoordelijke druppel.

Zelfs wanneer politieagenten in burger zijn, weet iedereen in de wijk, iedereen in Honduras, hoe ze te werk gaan. Hun auto heeft geen nummerplaat, ze dragen kogelvesten en bivakmutsen en dragen wapens die alleen staatsveiligheidsdiensten hebben. In Kevins wijk weten ze dat dit een doodseskader is.

Tegenwoordig worden veel jongeren gefolterd en verminkt, in kartonnen dozen of plastic zakken teruggevonden

Het was negen uur ‘s ochtends toen de politie zijn huis binnenviel, maar Kevin was al aan het werk. Sinds kort werkte hij in een geweldpreventie- en rehabilitatieprogramma voor jongeren.

Toen Kevin hoorde dat de politie bij hem thuis was, haastte hij zich erheen. De agenten hadden de deur al ingebeukt en de boel overhoop gehaald. Kevin werd meteen geslagen, geboeid, geblinddoekt en meegenomen.

Wanneer ze zijn blinddoek afnemen, ziet hij dat ze op een afgelegen plaats staan, aan de rand van een ravijn naast een vervuilde rivier. Ondertussen zijn ook zijn voeten en handen samengeknoopt. Opnieuw wordt hij geschopt en geslagen. Plots herkent hij een van de acht agenten. Die man had nog een appeltje met hem te schillen. Wist Kevin veel dat die man politie was.

Kevin was ervan overtuigd dat ze hem zouden vermoorden. Tegenwoordig worden veel jongeren zo teruggevonden. Gefolterd en vaak verminkt, achtergelaten in kartonnen dozen of plastic zakken. Toen de agent een hoop touwen en zakken naar Kevin gooide en zei, ‘je weet wel waarom we die gebruiken, hé’, dacht hij dat zijn einde nabij was.

Gelukkig had een van de andere agenten niet veel zin om hierbij betrokken te worden en overtuigde hij de agent met de touwen het voor deze keer maar zo te laten. Voordat ze Kevin achterlieten benadrukten ze nog dat hij geluk had dat ze hem nu niet vermoordden want wie de politie hindert, sterft.

Kevin moest niet lang nadenken over wat hem te doen stond: vertrekken. Wanneer je zulke doodsbedreigingen krijgt, is er geen andere keuze. Ze wisten waar hij woonde, werkte, kenden zijn naam, ze wisten alles. Nog steeds krijgen zijn vrienden agenten over de vloer die naar hem vragen.