In de tatoeagewinkel klinkt geen rockmuziek meer

“Toen de oorlog begon waren de meest populaire tatoeages adelaren en Amerikaanse vlaggen. Die werden zo vaak aangevraagd, iedereen wilde zijn eigen vlag”, zegt April. Een jaar later ontdekten de Somdahls dat er een nieuwe groep mariniers hun identiteitsplaatjes, zogenaamde ‘dog tags’, op hun lichamen getatoeëerd wilden hebben. De meeste van hen noemden het ‘meat tags’, die ervoor moesten zorgen dat hun lichamen geïdentificeerd konden worden wanneer zij zouden sterven.
“We hebben deze meat tags een jaar lang vaak gezet, maar ook die trend ging weer voorbij”, aldus April. “Nu is er meer vraag naar herdenkingstatoeages. Zelfs echtgenotes en ouders van een jaar of vijftig willen zo’n tatoeage. Vaak is het hun eerste tatoeage en meestal bekennen ze dat ze nooit gedacht hadden er één te nemen, maar dat ze ter herinnering aan hun zoon er toch één willen.”
Stilte
Wegens de veranderende vraag van hun klanten klinkt er geen luide rockmuziek meer in hun winkel, maar werken ze in stilte. “De stemming is volledig omgeslagen”, zegt April. “Het is erg zwaar voor ons personeel om tatoeages van omgekomen helden en vrienden te zetten, ze raken er behoorlijk depressief van. De tatoeage is er niet meer voor de lol of ter decoratie, maar het is een symbool geworden van hun gevoelens die gepaard gaan met de oorlog.”
De stemming is ook omgeslagen omdat de Somdahls zelf een sterfgeval in hun familie hebben. Op 20 februari heeft Aprils jongere broer, sergeant Brian Jason Rand, zelfmoord gepleegd, vlakbij legerplaats Fort Campbell in Kentucky. Woordvoerders van Fort Campbell weigerden commentaar te geven op Rands zelfmoord, maar uit onderzoek komt naar voren dat zelfmoord onder soldaten steeds vaker voorkomt.
Afgelopen maand verscheen het “Army Suicide Event Report 2006” waaruit blijkt dat het zelfmoordpercentage onder soldaten momenteel het hoogst is sinds 26 jaar. Volgens het rapport is er een opmerkelijk verband tussen het aantal zelfmoordpogingen en het aantal dagen dat soldaten in Irak, Afghanistan of omliggende landen gestationeerd zijn. Hetzelfde patroon geldt voor degenen die werkelijk door zelfmoord zijn omgekomen. Het leger heeft toegegeven dat 99 soldaten in actieve dienst zich in 2006 van het leven beroofden. Een jaar eerder waren dat er 88.
Nachtmerries
Brian Jason Rand werd op 9 december 1980 geboren in een militaire familie op legerplaats Lejeune. Zijn leven heeft zich altijd afgespeeld rond het leger, hij had tweemaal gediend in Irak en vertrok op 2 januari 2007 voor zijn laatste keer.
Gedurende zijn eerste uitzending merkte April al een verandering op. Via het internet sprak ze iedere avond met haar broer in Bagdad en probeerde ze hem moed in te spreken. Toch merkte ze dat hij een emotionele instorting had. ”Hij vertelde dat hij verschrikkelijke nachtmerries had”, vertelt April. “Hij droomde dat hij werd achterna gezeten door de zielen en geesten van dode Irakezen die hem opdroegen bepaalde dingen te doen, en het werd steeds erger.”
Bijna elke avond heeft ze Brian tijdens zijn tijd in Irak in slaap moeten praten, hem steeds weer bemoedigend met de mooie dingen van het leven. “Ik vertelde hem dat het gras hier nog steeds mooi groen was en de lucht zo blauw en vroeg hem zich dat voor stellen. Als hij terug zou komen zou dat er allemaal nog zijn en zouden we in het gras gaan liggen, ervan genieten en het nergens meer over hebben.”
Maar toen Brian terugkeerde uit Irak was hij nog steeds emotioneel instabiel. Zijn familie merkte dat hij problemen had en zochten hulp via het leger. Op zijn medische beoordelingsformulier vulde Brian in dat hij last had van gevechtsgerelateerde nachtmerries, depressies en stemmingswisselingen.
”Als iemand dat soort dingen aangeeft zou hij toch geestelijke hulp moeten krijgen”, vraagt zijn weduwe Dena Rand zich af. Brian Rand heeft echter nooit de mogelijkheid gehad een psychiater te bezoeken. In plaats van hulp ontving hij de opdracht terug te keren naar Irak. “Tijdens zijn laatste uitzending hadden we niet veel telefoongesprekken meer”, zegt zijn zus April. “Hij belde alleen als hij helemaal de kluts kwijt was en dan was het moeilijk met hem te communiceren.”
Toen hij in januari 2007 voor het laatst naar Fort Campbell terugkeerde zag zijn familie dat hij compleet veranderd was. “Hij was totaal onberekenbaar” herinnert Dena Rand zich. “Hij was of intens gelukkig of verschrikkelijk verdrietig, er zat niets tussenin.” Brian was geen schim meer van de vriendelijke en altijd hulpvaardige man met wie ze getrouwd was.
Gods leger
Toen hij op 8 februari tegen zijn stiefdochter begon te schreeuwen, belde Dena de politie. “Mevrouw Rand gaf aan dat haar man schreeuwde tegen haar dochter”, schreef officier Mathew Campbell in zijn politierapport. “Mevrouw Rand is naar boven gegaan om hem te stoppen, waarna hij haar in het gezicht heeft geslagen. Toen we arriveerden was de heer Rand al vertrokken.”
Ongeveer tegelijkertijd nam Brian contact op met zijn zus April. “Hij vertelde me dat hij het allemaal begreep, dat hij wist wat hij moest doen. Hij moest sterven, de fysieke wereld verlaten en opstijgen naar de hemel om als onderdeel van Gods leger te strijden om zijn jongens te redden.”
April probeerde nog Brian om te praten door erop te wijzen dat zijn vrouw zwanger van hem was en dat het kind een vader nodig zou hebben. Maar Brian wilde niet luisteren. “Hij zei dat ik me om de baby geen zorgen moest maken” aldus April. “En toen begon hij te praten over zijn favoriete muziek en favoriete film. Hij zei: als ik er niet meer ben, dan moeten jullie mijn favoriete film Mousetrap gaan kijken.”
Nog geen twee weken later, op 20 februari, ontving het politiebureau van Clarksville een melding dat er bij de rivier Cumberland een lijk met daarnaast een geweer gevonden was.